Mija druga rocznica śmierci Stanisława Piro.

Ten niezwykły człowiek,artysta rysownik,poeta i filozof,emanował przede wszystkim charyzmatyczną osobowością i ogromnym dobrem.

Przy swym wielkim,wewnętrznym bogactwie,wykazywał się szczodrością i bezinteresownością. Dlatego był przykładem,niedoścignionym wzorem dla całej społeczności zamojskiego środowiska plastycznego,dzieląc się ciepłem i otwartym sercem.

Rysunki,mistrzowsko kreślone piórkiem lub innym,sobie tylko znanym narzędziem traktował również jako rodzaj medytacji,modlitwy i wewnętrznego wyciszenia.

Mogłyby te rysunki służyć za ilustracje poetyckich tekstów,być uzupełnieniem słów poety i świetnie wpisują się w tradycję szeroko pojętej artystycznej ilustracji.

Dyskusje,rozmowy i pełne czaru spotkania ze Stanisławem Piro w siedzibie galerii smakowały wybornie.

Dlatego stale nam Go brakuje...

Jeden z ostatnich sonetów poety:

Do L
Najpiękniejsze są rzeczy ulotne,
Najpiękniejsza jest sama ulotność.
Najsmutniejsze są noce samotne,
Ani objąć ich, ani dotknąć.

Najpiękniejsze są rzeczy ulotne,
Ale Ciebie chcę mieć na zawsze,
Żebyś była mi światem i oknem
Przez które na wszystko patrzę,

Żebyś zawsze płynęla ze mną
Pod naszą gwiazdą szczęśliwą,
Choćby nie wiem jak kruchą tratwą


Ze mną-tańczącym Sziwą,
Jeśli w światłość popłynę-to w światłość,
A jeśli w ciemność-to w ciemność.