Żyjemy dziś w paradoksalnej epoce. Łatwiej bowiem skontaktować się z kimś na drugim końcu świata niż z kimś, kto mieszka za ścianą... Ludzie oddalają się od siebie, nic o sobie nie wiedzą.

"Jak dobrze mieć sąsiada,
on wiosną się uśmiechnie, jesienią zagada...
Pożyczy ci zapałki, pół masła, kilo soli,
wysłucha twoich zwierzeń, choć głowa go boli..."
(A. Osiecka)

Jakże czasy się zmieniły. Bliskie relacje z sąsiadami można obejrzeć już tylko w amerykańskich serialach, gdzie normą jest witanie nowych sąsiadów kwiatami i świeżo upieczonym ciastem. Ale tak jest w Ameryce, kraju mlekiem i miodem płynącym.

W Polsce od dłuższego już czasu sytuacja wygląda zupełnie inaczej. Jako mieszkańcy wielkopłytowych bloków niegdyś wiedzieliśmy, czym się zajmuje babcia Nowakowa spod trójki, że pan Heniek spod dwunastki naprawi nam cieknący kran, a pani Zofia z pierwszego piętra zajmie się dziećmi pod naszą nieobecność.

Jaki by sąsiad nie był, zawsze szklankę cukru czy mąki  pożyczył. Znaliśmy się z imienia i nazwiska, często wiedzieliśmy nawet o dalszych krewnych. Alienacja jest coraz częstszym zjawiskiem. Zamykamy się we własnym M, prowadząc monolog z samym sobą lub dialog z komputerem, względnie z domowym pupilem. Gdy zapuka sąsiad, to rzadko wpuszcza się go za próg, a rozmowa na klatce schodowej nie służy integracji.

Nasza znajomość sąsiadów ogranicza się najczęściej do kilku pięter, najdalej całej klatki. Często nawet nie wiemy, kto jest naszym sąsiadem. Niby wiemy, że tam ktoś mieszka, ale kim jest i jak się nazywa...

Zapominamy, że nasze najbliższe otoczenie, które nas kształtuje, to właśnie sąsiedzi. W dobie szerzącej się prywatności i anonimowości nie znamy nawet naszych nazwisk. Ale skąd je mamy znać, skoro domofony to jedynie cyfrowe tablice, a listy lokatorów zniknęły... ponoć dla bezpieczeństwa. Jesteśmy zamknięci w swoich mieszkaniach i nie wtrącamy się w życie innych. Nie chcemy też żeby inni wtykali nos w nasze sprawy. Do czasu.

Sytuacja zmienia się, gdy zostaniemy na przykład okradzeni. Wówczas mamy pretensje, że świadków zajścia brak, że nikt nie zareagował, nie zwrócił uwagi... Ale mimo że sąsiad to coraz częściej człowiek widmo, toczymy z nim lokalne wojny. Najczęściej "uprzejmie donosząc", że: a to wiekowa sąsiadka zagłusza nasz spokój radiową mszą, a to nad nami mieszka wesoła gromadka, której radosny tupot stópek nie daje nam spać, a to zapracowany sąsiad uskutecznia remont w niedzielę, a to szczeka pies, albo miauczy kot. Czy tak być powinno? Czy nie szkoda tych relacji, które były normą w wieku XX i wcześniej?