W galerii Liceum Plastycznego "Patio" przez maj można oglądać wystawę prac uczennic prof. Barbary Szeptuch. Ola Pilipczuk, autorka "Rozmów terapeutycznych", jest absolwentką szkoły, studentką psychologii w warszawskiej Wyższej Szkole Psychologii Społecznej, Magda Pokrywka, autorka "Komiksów" jest uczennicą klasy III.

Galeria "Patio" zajmuje wewnętrzny dziedziniec siedziby Liceum Plastycznego im. B. Morando w Zamościu. Chociaż te rysunkowe prezentacje zajmują niewielką wystawową powierzchnię, to jednak przez swój mały format i niezwykle bogatą treść tworzą całkiem ciekawą ekspozycję. Rysunek jest jedną z podstawowych metod artystycznej wypowiedzi. Komiks Magdy to zaledwie fragment z jej 400 rysunków, które z ogromną pasją wykonuje od klasy I. Prace pokazywane na wystawie świadczą o dobrym opanowaniu warsztatu i o tym, że czerń i biel w zupełności wystarczą Magdzie aby wydobyć całe bogactwo fantastycznej treści.

Komiks to spolszczone angielskie słowo comics, a właściwie comic strip - czyli dosłownie "długi wąski pasek", na którym w jednej linii umieszczano serię obrazów połączonych z tekstem. Taka sekwencyjna "historia obrazkowa" (albo zwyczajnie po polsku "dymek)" powinna być publikowana co najmniej w dwóch odcinkach (dwóch kadrach). Jako specyficzna, odrębna forma wydawnicza rozpowszechniła się wraz z XIX-wiecznym rozwojem prasy, a wyrosła po prostu z rysunku satyrycznego.

Sama nazwa comics pojawiła się pierwszy raz w amerykańskiej codziennej prasie, w latach 20-tych ubiegłego stulecia. Formę paska z wyparły z czasem zeszyty (comics book), a czerń i biel - od połowy lat 70-tych ubiegłego wieku, wraz z rozwojem tej dziedziny sztuki - zaczął powoli zastępować kolor. Takie "graficzne" historie z komentarzem pojawiały się już bardzo wcześnie. W średniowieczu pochwalały na przykład bohaterskie czyny, czego dowodem jest chociażby Tkanina z Bayeux (uważana często za jeden z pierwszych komiksów). Ta specyficzna forma wypowiedzi (wkomponowanie tekstu w obraz) zyskiwała z czasem coraz większą popularność.

Dziś komiksy awangardowe nie muszą już nawet posiadać tekstów, prowadząc narrację za pomocą grafiki, w tworzeniu której pomagają nowoczesne technologie. Tradycyjny, rzetelny rysunkowy warsztat pozostanie jednak na zawsze podstawą dobrej sztuki. O tym jak zarówno sztuka jak i nowoczesna technologia pomagają w codziennym życiu świadczą prace Oli Pilipczuk, która swoje "rozmówki terapeutyczne" chętnie umieszcza na Facebooku.

Czy są one rzeczywiście terapią ? Sztuka stała się dla Oli wyjątkową terapią jeszcze w czasie artystycznej edukacji w Liceum Plastycznym. Jej realizacja dyplomowa "Wewnętrzna geometria", wykonana w 2014 roku w pracowni reklamy wizualnej jest do dziś eksponowana na jednej ze ścian w budynku szkoły. Czerń i biel prostych form wyrażały to, co czuła wówczas autorka, były wspomnieniem pewnej autoagresji i ostatecznym rozliczeniem się z tym niełatwym dla niej czasem życiowych poszukiwań. Dziś Ola nie wyobraża sobie życia bez sztuki i posługując się zwykle tabletem wyraża swoje uczucia za pomocą rysunku. Obserwuje, pokazuje mechanizmy, które "siedzą" w człowieku i mówi, że tworzy bo tego po prostu tak zwyczajnie potrzebuje. A przy tym - jako przyszły psycholog - lubi analizować, wnioskować i interpretować ludzkie emocje.

W jej rysunkach - o prostej, lapidarnej formie - bez trudu odnajdujemy ją samą. Kilka kresek, płaska plama, jakiś detal, gra słów, zwroty akcji, a potem na twarzy widza jakiś lekki uśmiech... jakieś zaskoczenie? Jest dużo szarości, jest też czerń, biel i są również "świetliste" akcenty, błękit, róż czy mocna czerwień. Te prace to swoisty - bardzo osobisty - komiks, może próba dialogu z zagubionym młodym odbiorcą. Niejeden odnajdzie tu samego siebie - "na huśtawce - jak w życiu" albo pośród "białych kłosów", bo na szczęście coraz mniej jest "tych czarnych i to chyba dobrze", i dobrze też czasem tak po prostu wypowiedzieć "na głos" to, co się czuje.