No i kolejny sezon tzw. Ekstraklasy za nami. Sezon pełen rozstrzygnięć, które jeszcze 10 miesięcy wcześniej uznalibyśmy za nadzwyczaj mało prawdopodobne. Co prawda nie dotyczy to zespołu, który finalnie okazał się najlepszy tak w lidze, jak i w Pucharze Polski, ale nie zmienia to faktu, że cała reszta była - również dla ekspertów - w dużej mierze zaskoczeniem.

Powiem szczerze: u zarania sezonu do spadku z naszej najwyższej klasy rozgrywkowej typowałem Koronę Kielce i Piasta Gliwice. Z tych dwóch klubów piłkarze odchodzili masowo, a ich następcy nie dawali zbyt wielkiej gwarancji na utrzymanie poziomu. Tymczasem zwłaszcza w przypadku gliwiczan potwierdziło się, że jeśli trenerem jest gość z głową na karku i pomysłem na grę, do której umie sobie dobrać odpowiednich wykonawców, to o wynik można być spokojnym. Przynajmniej w polskich warunkach, bo przypominam, że Piast liderował rozgrywkom przez jakieś pół roku, a mistrzostwo przegrał dopiero w ostatniej kolejce. Zagra zatem ponownie - po trzech latach przerwy - w Lidze Europy. Tym razem od drugiej rundy, ale znowu jako zespół bez rozstawienia. Może zatem trafić na Slavię Praga, Omonię Nikozja, Maribor, Maccabi Tel Awiw czy też KRC Genk. Obawiam się, że na takie zespoły ekipa trenera Latala będzie jednak za słaba. Acz oczywiście równie dobrze Piast może zagrać z FK Venstpils czy BK Häcken i odpaść dopiero w trzeciej rundzie eliminacji LE.

Od rundy pierwszej - jako rozstawieni - rozgrywki pucharowe zaczną Cracovia i Zagłębie Lubin. Ta pierwsza w pucharach grała jak dotąd raz, a jej dwumecz z Szachtiorem Soligorsk w Pucharze Intertoto do dziś wspominany jest jako raczej hańbiący. W drugiej rundzie Cracovia może się z Białorusinami zmierzyć ponownie. Argumenty za dłuższą przygodą w pucharach? Obawiam się, że poza trenerem Zielińskim nie ma żadnych.

Identycznie zresztą sytuacja wygląda w przypadku Zagłębia Lubin. Ten klub miał świetną wiosnę za sprawą przede wszystkim Filipa Starzyńskiego, który przyszedł na wypożyczenie po nieudanej jesieni w belgijskim Lokeren. Sęk w tym, że było to wypożyczenie bez prawa pierwokupu, tak więc jeśli Belgowie uprą się ściągnąć Polaka z powrotem - a nie sądzę, żeby było inaczej, bo w tym kraju umie się odróżniać talenty od przeciętnych piłkarzy - to Zagłębie znów pozostanie bez reżysera gry. Druga runda LE w tym przypadku też będzie maksimum.

Cała nadzieja zatem w warszawskiej Legii, której wprawdzie nie jestem kibicem, ale obecnie to jedyny polski klub, który może w europejskich pucharach zajść naprawdę daleko. I może się narażę wielu osobom, ale uważam, że warunkiem ku temu jest odejście Nemanji Nikolicia (tak samo, jak pozytywnie na grę Legii w obronie wpłynęła sprzedaż do Anglii Dušana Kuciaka). Owszem, to znakomity napastnik, ale tylko na tzw. Ekstraklasę. Jego statystyki w minionym sezonie Ligi Europy są naprawdę kiepskie. Nie dość, że w 10 meczach zdobył dwie bramki (jedną z karnego - cała Legia strzeliła w tych rozgrywkach 15 goli), to jeszcze "skaleczył" jedynie FC Botoşani oraz FK Kukësi. Dużo bardziej podobał mi się Aleksandar Prijović. Jemu jakoś piłka potrafiła wpaść do bramki nawet w meczu z Napoli.

Oczywiście chciałbym się mylić. Na przykład bardzo chętnie wybrałbym się na stadion Cracovii na jej jesienne mecze w Lidze Europy. Ogólnie byłoby na pewno fajnie, gdyby do obiecującej gry naszej kadry dołączyły kluby, które przecież zasłużenie zakończyły sezon przed zespołami z obecnie wyższym współczynnikiem UEFA. Ale na to jakoś zbyt dużej wiary we mnie nie ma.