W Galerii "Patio" zamojskiego Liceum Plastycznego otwarto kolejną - godną polecenia - wystawę z cyklu "Absolwenci", której pomysłodawcą jest Barbara Szeptuch, nauczycielka rysunku i malarstwa. Do końca lutego 2017 swoje prace prezentuje Małgorzata Maciocha, studentka Wydziału Malarstwa krakowskiej ASP. O Małgosi jej nauczycielka z Liceum mówi z dumą : "wrażliwa, konsekwentna, uparta i twórcza" i można było już wcześniej przekonać się o tym oglądając w kwietniu ubiegłego roku zbiorową wystawę grupy absolwentów szkoły, prezentowaną w Centrum "Synagoga.

Prace Małgosi niewątpliwie przyciągają uwagę, zarówno wtedy jak i teraz, przede wszystkim mistrzowskim operowaniem kolorem - z jednej strony subtelnym i wyrafinowanym, z drugiej - mocnym, ekspresyjnie budującym formę. Na krakowskiej uczelni Małgosia pracuje pod okiem profesorów Mirosława Sikorskiego i Zbigiewa Sprychy, dzięki którym z powodzeniem rozwija własną świadomość widzenia. I o tej właśnie świadomości mówiła na wernisażu wystawy. Bo obraz to wyobrażenie, a dokładnie komponowanie własnego spostrzeżenia na płaszczyźnie płótna. Spostrzeżenie - jak mówi - pobudza nasz umysł, pozwala poznać prawdę o istocie rzeczywistości.

Mimo młodego wieku jest dojrzałą twórczynią, która doskonale potrafi rozwijać własną świadomość widzenia, o czym świadczy jej indywidualna wystawa, na której oglądamy kilka dużych kompozycji malarskich, mnóstwo szkiców i rysunków. Tak pomyślana i zaaranżowana ekspozycja ma edukacyjny aspekt, bo powinna przede wszystkim zmotywować uczniów do własnej pracy. Można powiedzieć, że stały kontakt młodzieży z ich starszymi kolegami - absolwentami szkoły, a teraz studentami, to ważny punkt w artystycznej edukacji, zwłaszcza gdy jest możliwość rozmowy i to nie tylko na wernisażu.

Trzeba przyjść na wystawę i zobaczyć jak wygląda artystyczne kształcenie. Przygotowując ekspozycję w szkolnej galerii profesor Tomasz Bełech zdecydował, że warto pokazać pracę dyplomową Małgosi, którą realizowała w 2013 roku pod jego kierunkiem w pracowni snycerskiej. "Kruki", do wykonania których użyła metalu i drewna, zdradzają jej szkolne fascynacje rzeźbą, a umieszczone obok rysunkowe projekty dowodzą, że szkice - "narysowane przemyślenie" - jak mówi Małgosia - pozwala dojść do przestrzennej formy, bo rysunek to podstawa każdej sztuki - zarówno rzeźby jak i malarstwa - i o tym trzeba pamiętać. Absolwentka pokazuje nam prace realizowane na uczelni - w kolejnych etapach swego artystycznego kształcenia. Prezentuje poszczególne zadania (ćwiczenia) - prace tworzone najpierw tylko linią, potem plamą i dalej zadanie mające na celu zróżnicowanie materii, potem pokazanie relacji między modelem a rzeźbą i w końcu kompozycja z pamięci, którą tworzą trzy postacie w dowolnej, wymyślonej scenerii (tą scenerią jest odtworzone z wyobraźni wnętrze z kopułą wypełnioną kasetonami).

Oprowadzając po swojej wystawie Małgosia mówi, że ważne jest nie tylko to aby rzetelnie realizować ten akademicki program. Dla niej cenny jest czas poza uczelnią, gdy na rysunek i malarstwo może wykorzystać każdą wolną chwilę, bo sztuki nie traktuje jako obowiązek. To pozaakademickie malarstwo pozwala jej przełamać ograniczenia, podejmować działania dzięki którym - jak mówi - ujarzmia własne uczucia. A te głębokie uczucia, przemyślenia i w końcu samą siebie potrafi doskonale "wyrazić" na obrazie za pomocą kilku elementów - niewielkiego stołu niedbale przykrytego draperią z misterną, delikatną koronką, nad którym na szarej płaszyźnie ściany widać przerwaną kartę z namalowanym fragmentem nieba. Obraz poetycki - między realizmem magicznym a surrealnym światem wieloznacznych symboli. Jest więc malarstwo sposobem na życie, ucieczką w inny świat, w którym można się odnaleźć - znaleźć dla siebie własne miejsce, o czym świadczą prezentowane prace, zwłaszcza te samodzielnie, tworzone w wolnym czasie. O każdym obrazie na wystawie można mówić osobno, ale można też nie mówić nic, a przez patrzenie współuczestniczyć w tym jednym wielkim cyklu tworzenia, w którym widać dojrzałe patrzenie zarówno na sztukę jak i życie.