Do najważniejszego tegorocznego wydarzenia na polskiej scenie politycznej pozostał już tylko tydzień. Kampania zatem jest już na ostatniej prostej. Nie rozwija się ona bardziej, niż wcześniej. Ponownie jej najbardziej widocznym objawem są plakaty wyborcze, często niezwykle szpetne, które po wyborach staną się jedynie górą śmieci. Razem wziąwszy, wszystko idzie starym, sprawdzonym wzorcem.

Efekt jest taki, że kampanię prowadzi się w sposób możliwie mało merytoryczny. Widać to nawet w specjalnych debatach poświęconych konkretnym zagadnieniom. Kandydaci mają parcie do władzy, chęć do zajęcia wszystkich wolnych stołków, a także niemal kompletny brak pomysłów na rządzenie krajem. Krótko mówiąc, opakowanie już dawno przestało zachęcać do poznania kandydata.

Co nieco jednak w tej kampanii się dzieje, a ponieważ trzeba w tej sytuacji pamiętać o oddaniu swego głosu na konkretną listę, to myślę nad tym intensywnie. Uczciwie się przyznam i o wybaczenie proszę, że jeszcze do niedawna zacząłem się bardzo poważnie zastanawiać nad poparciem dla tworu startującego tym razem jako Liga Prawicy Rzeczpospolitej. Wprawdzie Giertych starał się, jak mógł, gadać głupoty na forum ogólnym, ale poza tym Liga zrobiła coś jeszcze. Otóż po pierwsze - chyba jako jedyni w tej kampanii prowadzą ją od początku jako całkiem merytoryczną. Po drugie zaś - zawarli nawet dość sensowne sojusze przedwyborcze. Wprawdzie zastanawiam się co był lokomotywą dążącą to akurat takiej koalicji (z Unią Polityki Realnej i Porozumieniem Prawicy), ale takowa już powstała i już nie ma co się nad nią rozwodzić. Myślałem, że właśnie na nich w październiku oddam swój głos (nawet pomimo masowo wiszącego na naszych latarniach wizerunku Wojciecha Wierzejskiego), ale zrezygnowałem. Wszystko przez nieoficjalnego obecnie prezesa UPR-u, czyli Janusza Korwina-Mikke, który niedawno, podczas prawyborów we Wrześni, dał pokaz swej kontrowersyjności. Ów pan bowiem wykazał się niebywałą bezpośredniością i szczerością godną najwyższego podziwu. Szkopuł w tym, że przy okazji popisał się on pewną uwagą, która kampanii LPR-u z całą pewnością zaszkodzi.

A sprawa była taka: JKM powiedział, że szkolne klasy integracyjne sprzyjają rozszerzaniu się dysfunkcji na dzieci zdrowe, w związku z czym on swego dziecka do takiej by nie zapisał. Na to jedna z oburzonych działaczek Partii Kobiet oznajmiła, że JKM powinien to powiedzieć również w oczy również jej niepełnosprawnej córce, co też uczynił.

Drugą częścią tamtego wydarzenia zachował resztki twarzy, ostro zdartej po pierwszym wypowiedzeniu tychże głupot, i dlatego tu akurat nie rozumiem ludzkiego oburzenia. Zawsze bowiem ceniłem bardziej ludzi, którzy mówią złe rzeczy prosto w oczy, niż takich, co robią jakieś głupie uniki, zasłaniając się polityczną poprawnością. Nie sądzę też, żeby owa córka się tym jakoś specjalnie przejęła, bo po takim dictum i ode mnie odeszłaby ochota do przebywania z dziećmi tego pana. Problem jednak nie polega na tym, że powyższe zdarzenie miało miejsce, tylko na tym, że JKM w ogóle uwielbia opowiadać bzdury, w które sam święcie wierzy, a Września była tylko kolejnym tego przykładem. Przez to niweczy wysiłki wszystkich tych, którzy pod znakiem jego idei usiłują stworzyć jakieś w miarę sensowne ugrupowanie. Sam JKM zaś zrzuca winę tychże niepowodzeń na wyborców nie rozumiejąc, że ludzie naprawdę boją się głosować na szaleńców, zwłaszcza tych widocznych.

Reagując na sprawę lider LPR-u powiedział, że "Każda partia ma swojego Palikota". Dobrze zatem, że na PO też nie zamierzam oddawać swego głosu. A na kogo zamierzam? Na chwilę obecną dopuszczam wszystkie opcje, włącznie z oddaniem głosu nieważnego, ale na pewno pójdę na wybory.