I po wyborach. Było głośno, zacięcie, a przy urnach nawet tłoczno. Brakowało umiaru, zdrowego rozsądku, a na samym końcu gdzieniegdzie kart do głosowania. Ale wszystko to już za nami. 21 października coś się skończyło, a coś zaczęło. Według jednych doszło do rewolucji kompletnej, a zdaniem innych - zaledwie kosmetycznej. Spróbujmy zatem to wszystko ogarnąć.

Decyzja o samorozwiązaniu parlamentu została podjęta w pamiętnej atmosferze. Kłócili się wszyscy ze wszystkimi i nie było widoków na stworzenie jakiejkolwiek stabilnej większości. Posłowie w swej łaskawości zdążyli dojść do kompromisu, by uchwalić najpotrzebniejsze ustawy, a później zagłosować za rozejściem się w teren, organizowaniem kolejnych konwencji w różnych miejscach kraju, wyprodukowaniem spotów radiowych i telewizyjnych, a także za rozklejeniem kolorowej tandety zwanej plakatami wyborczymi. Od razu wzięto się też do roboty i choć z początku wszystko wyglądało nader niemrawo, to z biegiem czasu tempo było coraz większe. Doszły do wspomnianego zestawu debaty telewizyjne, wzajemne oskarżenia o mniejsze i większe bzdury, no i tzw. "Sawicka story", w której wprawdzie pani poseł udowodniła, iż nie ma kwalifikacji zarówno poselskich, jak i aktorskich, nie wspominając o moralnych, lecz i CBA terminem pokazania taśm dało wyraz swego "obiektywizmu nie do końca". Wszystko to stało się wypadkową wyników elekcji.

Najpierw może krótko o największych przegranych tych wyborów, czyli Samoobronie i Lidze Polskich Rodzin startującej pod szyldem Ligi Prawicy Rzeczpospolitej. Przyznam, że nie spodziewałem się aż takiej klęski tych ugrupowań. Popełniły one wiele błędów, ale koronnym było coś, o co obie strony walczyły z uporem godnym lepszej sprawy, czyli debata pomiędzy Leszkiem Millerem, a Romanem Giertychem. Panowie dali taki pokaz prymitywizmu, chamstwa i skrajnego prymitywizmu, że zniechęcili do siebie nawet swój żelazny elektorat. Gdyby złożyć wynik obu partii, to nie wyniósłby on trzech procent, czyli nawet wtedy nie dostałyby one zwrotu kosztów kampanii wyborczej z budżetu państwa. Cóż, płakać po nich raczej nie będę. Do Sejmu nie wrócą, chyba że zawrą jakieś sojusze z jakąś partią będąca w izbie niższej parlamentu, ale na to się raczej nie zanosi.

Wygrała Platforma Obywatelska - to jest bezsporne. Wszyscy pozostali ponieśli mniejsze lub większe porażki. PiS stracił władzę, LiD posłów w porównaniu z zakończoną kadencją, a PSL jednak nie stanął na wyborczym podium, choć mówiono po cichu, że tak się stanie.

Co będzie dalej? Pewnie faktycznie PO zawiąże koalicję z PSL-em, ale sielanka się rychło skończy. Będzie tak, bo PSL wróci do swoich poprzednich zwyczajów koalicyjnych, przez co wydawać się będzie, że ludowcy stali się twardą opozycją, ale jakoś to się pociągnie. Jeśli potrwa to przynajmniej 2 lata, to do władzy wróci Prawo i Sprawiedliwość. Dlaczego tak sądzę? Bo PiS robi to samo, co Platforma po poprzednich wyborach. Tyle, że PiS nawet nie udaje, że chce przystąpić do jakichkolwiek rozmów koalicyjnych, tylko po prostu przeczeka i w końcu odzyska stracone poparcie. Wprawdzie na razie słyszymy z ich strony różne odgłosy straszące Platformę procesami sądowymi, ale jestem przekonany, że jak parę razy dostaną w nich po tyłku, to cichcem z nich zrezygnują. I tak sobie będą płynąć kolejne miesiące, a najdalej w 2011 roku PO odda władzę i kto wie - może PiS obejmie wtedy rządy w pełni samodzielne.

Do tego czasu jednak jest naprawdę sporo miesięcy i zdążymy się emocjonować najróżniejszymi sprawami. Przyjmijmy tymczasem, że najbliższymi wyborami będą te do Parlamentu Europejskiego za około 20 miesięcy.