Pośród wielu tematów, z jakimi się zderzyłem po powrocie z dwutygodniowego urlopu, nie miałem wątpliwości, że powinienem podjąć właśnie ten. I choć obiecuję, że postaram się pilnować, by nie użyć zbyt ostrego słownictwa, w paru momentach z pewnością nie będzie to łatwe. Jednocześnie jednak czuję powinność, by zabrać w tej sprawie głos, albowiem nie jest on tożsamy z głosami grona - nazwijmy - antyklerykalnego z urzędu.

W ostatnich dniach mieliśmy pokaz efektownej strzelaniny we własne kolana obozu rządzącego przy wykorzystaniu kościelnej amunicji, a następnie procesu dokładnie odwrotnego. Najpierw ksiądz Tadeusz Isakowicz-Zaleski nie został wybrany do państwowej komisji ds. pedofilii. Nie został, bo swój sprzeciw wyrazili zarówno posłowie Lewicy i Koalicji Obywatelskiej (co akurat nie dziwne), ale także nadspodziewane duże grono parlamentarzystów Prawa i Sprawiedliwości. Co więcej, ci ostatni przyznawali w mediach, że w sporej mierze na taki efekt pracowali kościelni hierarchowie, którym nie w smak jest działalność księdza Zaleskiego - od wielu lat walczącego o jawność dokumentów esbeckich świadczących o współpracy duchownych z komunistycznym reżimem. Jawność, która - jak pokazuje dotychczasowa praktyka - stworzyłaby de facto konieczność pisania tej gałęzi historii od początku. Z uwzględnieniem czasów dzisiejszych, wliczając przedmiot działania komisji, w której ksiądz Zaleski finalnie się nie znalazł.

Następnie mieliśmy ślub kościelny Jacka Kurskiego z Joanną Klimek. Ponieważ dla obojga nie była to pierwsza przysięga przed ołtarzem, oboje musieli uzyskać kościelne stwierdzenia nieważności swoich debiutanckich związków małżeńskich. W przypadku prezesa TVP mówimy o małżeństwie trwającym 24 lata i "uzupełnionym" trojgiem potomków. No i może sama ta historia w sobie nie stanowiłaby jeszcze powodu do obrzydzenia, gdyby nie to, iż najwyraźniej zdaniem państwa młodych ich poprzednie związki nie tylko nie były legalne, ale nawet istotne. Stąd bynajmniej nie skromna ceremonia ślubna i bynajmniej nie zaciszne miejsce z dala od mediów, czyli Sanktuarium Miłosierdzia Bożego w krakowskich Łagiewnikach.

Klasyczny deal polegający na tym, że obie strony kupiły od siebie święty spokój. Deal, z którego jednak kompletnie nic nie mają polscy katolicy. Pomijając oczywiście poczucie przeżucia i wyplucia.