Zima wróciła! Na niedługo wprawdzie i tego śniegu jest tylko pozornie wiele na ulicach, ale zawsze to coś. Służby miejskie w sobotni poranek niezbyt kwapiły się do podjęcia wyzwania odśnieżenia zamojskich arterii komunikacyjnych, a ciekawą sytuację zaobserwowałem tego dnia na dworcu kolejowym. Tam śnieg, na skutek przestarzałej konstrukcji podłoża na peronie, w sposób dość znaczny utrudniał poruszanie się podróżnych i osób ich odprowadzających. Świeciło piękne słońce, a zatem opad nie mógł być zbyt świeży.

Tymczasem stosowne służby weszły na peron... już po odjeździe ostatniego pociągu przedpołudniowego (w którym zresztą kilkanaście kilometrów po starcie zepsuła się lokomotywa, przez co musiano sprowadzać z Zamościa rezerwową), na dobre sześć godzin przed odjazdem kolejnego składu! Jaki kształt mają meandry myślowe kierownictwa dworca? Bóg raczy wiedzieć.

Ale to była tylko ostatnia sobota, a z koleją jako taką miałem do czynienia przez ostatnie dwa tygodnie wyjątkowo często, przez co mogłem poczynić kilka innych obserwacji. Na samym wstępie mogłem się przekonać, że polskie pociągi mają niezwykle interesującą właściwość - w przypadku wyruszenia na trasę z opóźnieniem można być niemal pewnym, że na stację końcową dojadą jeszcze przed czasem. Na pewno nie jest to mankament i bardzo ucieszyłem się, gdy zobaczyłem swoją dziewczynę na peronie dworca w Lublinie o minutę wcześniej, niż pierwotnie wynikało z rozkładu jazdy. Jest to póki co dowód, że nowy rozkład jazdy po urealnieniu czasów przejazdów spełnia swoją rolę. Tyle tylko, iż ponoć im dalej w las, tym więcej drzew i z biegiem czasu jakoś tak się dzieje, że opóźnień jest coraz więcej.

Po drugie jestem ciekaw czy w ostatnią środę było wielu takich pasażerów, którzy chcieli pojechać pociągiem relacji Gorzów Wielkopolski - Zamość, a nie mogli, choć stawili się na dworce zgodnie z planem. Z największym zdziwieniem bowiem patrzyłem z perspektywy przedziału w jednym z wagonów drugiej klasy, jak pociąg nie tylko przyjeżdża na niektóre stacje przed czasem, ale i odjeżdża z nich na dobrą minutę przed planowaną godziną przyjazdu! Lista takowych miejsc jest całkiem spora: Baranów Sandomierski, Tarnobrzeg, Stalowa Wola, Zwierzyniec i Szczebrzeszyn. Ciekawe czy kolej w takich wypadkach wypłaca jakieś odszkodowania. Za to tak gnaliśmy, za co akurat chwała maszyniście, że w Tereszpolu staliśmy dłużej, niż na tak oczywistych ku temu stacjach, jak Kraków Główny czy Katowice.

Po trzecie - mogłem się przekonać jakim w gruncie rzeczy badziewiem są pociągi pospieszne. Mam tu na myśli jakość podróżowania tym rodzajem składów. Jest w nich ciasno, często brudno i nawet w przedziałach nader mało komfortowo. Tymczasem miałem przyjemność podróżowania pociągiem osobowym relacji Katowice - Racibórz i różnica jest wręcz kolosalna. Siedzenia niezwykle wygodne, miejsca wokół naprawdę sporo, przyjemnie się zarówno wsiada, jak i wysiada, przy tym podróż trwa krótko, a żółto-niebieski piętrowy skład jedzie nie tylko szybko, jak i cicho. Do nas jednak jeżdżą "pośpiechy" i takich cudów, jak powyższe, się prędko nie doczekamy.

Ale największe zaskoczenie przeżyłem we środę w Katowicach, gdzie mój pociąg miał krótki postój. Usłyszałem wtedy bowiem z tamtejszych głośników ogłoszenie o możliwości zamieszczania reklam wokalnych na dworcach, czego całość została podsumowana hasłem "Reklama, z której nie można przełączyć na inny kanał". Poczułem się dziwnie ze świadomością, że nasze koleje otwarcie przyznają, iż są gotowe katować swych klientów.

Poza tym widziałem w wielu miejscach na szybach budynków należących do kolei transparenty oznajmujące, że właśnie trwa tam pogotowie strajkowe lub inna akcja protestacyjna.
Trochę się tym martwię, bo w marcu planuję kolejny wojaż na Śląsk, ale z drugiej strony jakoś w sam strajk nie wierzę, bo do niego trzeba jednak trochę mniejszego roztrzepania, niż obecnie występujący w PKP.