Wiosna to czas organizowania na uczelniach najróżniejszych konferencji. Chwała naszym naukowcom za to, bo często uczestnictwo w nich nie jest czasem straconym. Oczywiście zdarzają się wśród nich imprezy potrzebne jedynie do "odptaszkowania" w życiorysach niektórych osób wymogów takowej aktywności naukowej, ale na szczęście nie zawsze tak jest. Na jednej z takich konferencji miałem przyjemność w ostatnich dniach gościć na mojej uczelni, gdzie zorganizowano "Tydzień Samorządności". W ostatnim jego dniu odbyło się spotkanie pt. "Kobiety w samorządzie", co jednak okazało się tematem dość umownym. Zaproszono dwie kobiety i mężczyznę, który jednak nie dojechał.
Owymi białogłowymi zaś były: wójt gminy Łuków i pani Monika, zajmująca się monitorowaniem sytuacji kobiet polskich na różnych płaszczyznach. Co do pani wójt, to trzeba stwierdzić, że nadzwyczajnych rzeczy nie mówiła poza jedną. Mianowicie wyznała wszystkim zebranym, że po powstaniu III RP, gdy przyszło odgórne polecenie dostarczenia dokumentów dotyczących przeszłości niektórych osób zamieszkałych lub pracujących w gminie, to rozkaz wprawdzie wykonała, ale tak, by "nikomu nie zaszkodzić". Innymi słowy wszelkie niewygodne dla pewnych osób dokumenty znalazły swój koniec w piecu. Ergo - pani wójt przemówiła raczej mało wychowawczo.

Potem wyszła pani Monika, która swój wywód rozpoczęła pewnym pokazem. Otóż porównała dwa obecnie używane banknoty o nominałach dwudziestu i dwustu złotych. Skupiła się na zamieszczonych tam oznaczeniach dla osób niewidomych - kółeczku na "dwudziestce" i trójkąciku na "dwusetce". Następnie porównała to z symbolami na publicznych toaletach i doszła do przecudownego wniosku, że nawet w ten zakamuflowany sposób mamy do czynienia z dyskryminacją kobiet. Widząc jak publice na takie dictum gałki oczne osiągają rozmiary spodków, a także odczuwając również i w sobie rosnący poziom skretynienia, chwyciłem się resztek trzeźwości umysłu i podniósłszy rękę przypomniałem wszystkim, że oprócz tego na każdym banknocie widnieje podpis ówczesnego prezesa Narodowego Banku Polskiego - Hanny Gronkiewicz-Waltz, a zatem jednak stuprocentowej kobiety. Teraz dla odmiany to pani Monika straciła rezon i czym prędzej przeszła do dalszej części swoich wywodów.

Zawarte w nich były, rzecz jasna, głównie hasła o tym, że kobiety są dyskryminowane, a widać to wszędzie - nawet w sklepach, gdzie odkurzacze są umieszczane w działach dla kobiet (ktoś z tyłu szepnął wówczas, że może i faktycznie używa tych sprzętów głównie płeć żeńska, ale naprawiają je głównie mężczyźni) i choć coraz więcej firm jest przyjaznych np. dla młodych matek, to jednak jest pilna potrzeba walki o przepisy antydyskryminacyjne, które dotyczyłyby przede wszystkim rynku pracy i zarobków. W części dyskusyjnej zaś skrzętnie omijane były argumenty, że w samorządach akurat mamy do czynienia z ich coraz większą feminizacją, a w przypadku prywatnych przedsiębiorców podstawową rolę odgrywa fakt, iż w swej polityce personalnej kierują się głównie chęcią zysku, co jest jak najbardziej zrozumiałe, gdyż w swej działalności ryzykują własnymi pieniędzmi. Najważniejsze było stawianie spraw na głowie i bezsensowne dążenie do regulowania problemu szczegółowymi przepisami.

Może przemawia przeze mnie męski szowinizm, ale według mnie mamy tu do czynienia z problemem jeśli nie sztucznym, to przynajmniej znacznie wyolbrzymionym. Nie jest on jednak jedynym, który zajmuje w mediach nieporównywalnie więcej czasu do swej wagi. Do takich zaliczyć mógłbym choćby szeroko pojęte prawa mniejszości, które tak na dobrą sprawę nie wiadomo co znaczą i to biorąc pod uwagę oba człony tego sformułowania. Tyle, że nie od dziś wiadomo, iż przy poruszaniu tych tematów nie chodzi tak naprawdę o nie, ale o osoby je właśnie poruszające. I tak pewnie jeszcze będziemy odbijać sobie tę piłeczkę, dopóki któraś ze stron przestanie czerpać z tej zabawy uciechę, ale chyba jeszcze długo ta zabawa potrwa.