Często przychodzą takie chwile, kiedy mam już wszystkiego dość, kiedy najchętniej bym się powiesiła albo zrobiła coś podobnego. Nie mam już do niczego sił, czuję się bezwartościowa. I wtedy przypominam sobie tekst piosenki zespołu IRA "...bo jest paru ludzi, bo jest parę w życiu dobrych chwil. Bo jest parę złudzeń, które warto mieć, by żyć. Choć raz, tylko raz, tu na ten świat Bóg nam pozwala przyjść..." I znowu ogarniają mnie dziwne myśli i zapytania. "Jak to jest, że w ogóle żyję i istnieję?", "Dlaczego jestem człowiekiem, a nie czymś innym", "Co będzie po śmierci?". Bardzo chciałabym znać odpowiedzi na te wszystkie pytania. I pewnie nie ja jedna.

Równie często zaczynam się też bać. Tego, że mój koniec nadejdzie szybciej niż się spodziewam, że będzie bolesny. Że nie zdołam poznać ludzi, tego, jacy naprawdę są. I znowu nasuwa się kolejne pytanie "Jak żyć, by godnie przeżyć życie?". Każdy zapewne odpowie na to pytanie inaczej. Ja również postaram się odpowiedzieć na nie po swojemu.

Dla mnie życie w ciele człowieka jest po prostu przypadkiem, zrządzeniem losu. No bo przecież równie dobrze mogłabym być królikiem albo żyrafą, prawda? Więc jestem już tym człowiekiem - mam rodzinę, dom, chodzę do szkoły - robię to, co wszyscy. Jednak nie chcę widzieć świata w ten sposób. Nie chcę, by takie życie stało się dla mnie sztywną rutyną. Staram się czerpać z życia jak najwięcej. Szkoda tylko, że pewne sprawy i sytuacje nie pozwalają mi na "kochanie księcia i wykradanie milionów". Ale przecież nikt nie powiedział, że będzie łatwo, prawda? Zmagając się z problemami codziennego życia, często zaczynam żałować mojego istnienia na tym parszywym świecie. "Za jakie grzechy?", myślę. Patrzę na klatkę królika i myślę sobie, że ona wypoczywa w ciepłych trocinach, a ja tu przeżywam takie katusze. Czasami naprawdę chciałabym być tym królikiem. Jednak z drugiej strony, co to byłoby za życie? Zastanawiać się tylko, czy zjeść trochę karmy, czy może po prostu się zdrzemnąć. Żadnych decyzji, żadnych rozczarowań.

Drugą sprawą jest wyznaczanie sobie celów w życiu i próbowanie nowych rzeczy. Bez tego człowiek chyba nie mógłby żyć. Po prostu nie rozumiem ludzi, którzy całymi dniami siedzą przed telewizorem, jakby to był cały ich świat. Bez żadnych zainteresowań, do niczego nie chcą dojść. Martwi mnie to. Nie chciałabym być w ich skórze. Nie potrafię pojąć takiego marnowania czasu; nie próbują nowych rzeczy, nie mają żadnego celu. Może dlatego, że nie potrafię usiedzieć w miejscu, ale to chyba faktycznie jest różnica charakterów i podejścia do życia.

Najłatwiej jest przecież dać wszystkiemu spokój, zwiać z lekcji i siedzieć na tyłku przez cały dzień nie robiąc nic. Ale zastanówmy się, czy to ma jakikolwiek sens? Sądzę, że trzeba wyznaczyć sobie jakiś, nawet najmniejszy cel - na przykład otrzymanie wysokiej oceny z tego czy z tego przedmiotu. O wiele trudniej jest przecież przyłożyć się do nauki czy do grania na jakimś instrumencie. Według mnie nie warto jest marnować życia na siedzenie przed komputerem i na użalanie się nad sobą. Wszystko jest do przeżycia, trzeba tylko odnaleźć w tym wszystkim sens, bo przecież nic nie dzieje się bez przyczyny. A nawet jeśli za pierwszym razem nam nie wyjdzie, to należy próbować do końca, do upadłego. Pokazać sobie, że jest się w stanie dojść do wyznaczonego sobie celu i nie zniechęcać się za pierwszym razem, lub co gorsza, w ogóle nie próbować. Trzeba uwierzyć w siebie, we własne siły i możliwości, każdy z nas ma ich, jak sądzę, całkiem sporo.

Życie jest tylko jedno. Drugiej szansy już nie dostaniemy. Myślę, że warto więc zastanowić się nad sobą, sensem i celem naszego życia. Warto do czegoś dojść, żeby później w grobie nie żałować, że się czegoś nie zrobiło. Bo chyba lepiej jest mieć wyrzuty, że coś się zrobiło, niż że w ogóle się tego nie spróbowało. Jeśli nie spróbujesz, to i tak nic nie zyskasz, bo przecież równie dobrze możesz umrzeć następnego dnia...