Mówi Ludwik D.
"Szanowni Państwo! Jest mi niezmiernie miło powitać Państwa na dzisiejszej konferencji prasowej, na której mam do zakomunikowania coś bardzo ważnego. Otóż od ponad roku było mi bardzo fajnie, że miałem zaszczyt pełnić funkcję ministra spraw wewnętrznych i administracji. Udało mi się zrobić dużo. Wywaliłem z policji tych, co trzeba było, a na ich miejsce wstawiłem tych, co też było trzeba. Bez przeszkód zrobiłem też wymianę wojewodów. Gorzej było z wicewojewodami, ale była to jedna z niewielu niedogodności. Za swój sukces uważam też to, że rok temu udało mi się pogonić do roboty kontrolerów, którzy sprawdzali grubość śniegu na dachach. W tym roku wprawdzie te kontrole są mniejsze, ale zima późno przyszła więc nie wszyscy jeszcze zdążyli wyruszyć do pracy. Byłem na wielu imprezach i balach. Wręczyłem też dużo awansów. Cieszę się, bo to znaczy, że jest u nas coraz bezpieczniej i coraz mniej przestępstw się u nas popełnia. To wszystko jest głównie moją zasługą.

Ale tak już dłużej nie będzie. W ostatnich tygodniach dochodziło między mną, a premierem do różnicy zdań. Przeprowadziliśmy na ten temat liczne dyskusje. W pewnej sprawie ja proponowałem rozwiązanie inne, a pan premier inne. Uznałem, że propozycje pana premiera są w jakiejś mierze obarczone błędem. Nie uważam, żeby były one całkowicie błędne, ale jednak troszeczkę takie one są. W sytuacji, gdy minister nie podziela zdania szefa rządu - a minister nie chce brać odpowiedzialności, to podaje się do dymisji, w związku z tym złożyłem dymisję z funkcji szefa MSWiA.

Proszę jednak nie mieć fałszywego obrazu moich relacji z panem premierem. Poprosił mnie on bowiem bym nadal w jego gabinecie pełnił funkcję wicepremiera. Wprawdzie wolałbym być ministrem spraw wewnętrznych i administracji zamiast wicepremierem, ale postanowiłem przyjąć propozycję pana premiera. Urzędnik jest bowiem tylko nędznym substratem swojego przełożonego. Jestem gotów w dalszym ciągu służyć rządowi. Chciałbym podkreślić, iż uważam go za najlepszy po 1989 roku. To jest mój rząd i mój premier! Dziękuję Państwu za uwagę i do zobaczenia."

* * *

Oczywiście to nie jest wierny zapis ze słynnej już konferencji prasowej (czy może raczej orędzia) Ludwika Dorna. Nie o to tu jednak chodzi. Sens zachowałem. Chciałbym zwrócić uwagę na inny element: szef jednego z najważniejszych resortów, uważany za "trzeciego bliźniaka", podaje się do dymisji właściwie nie wiadomo z jakiego powodu.
Nominacja Janusza Kaczmarka na jego miejsce tak naprawdę niczego nie wyjaśnia. To prawda, jest on człowiekiem ministra sprawiedliwości, ale poza wszystkim - niezłym fachowcem, co poddaje nieco w wątpliwość tezę, jakoby o rezygnacji Dorna przesądził jego konflikt z Ziobrą. Może jestem naiwny, ale wydaje mi się, że byłby to powód po prostu zbyt niepoważny. Czy dowiemy się prawdziwego? Nie liczyłbym na to w rządzie, który transparentność swego funkcjonowania uznaje za wadę.

No i tak na zakończenie: dymisji w historii rządów PiS-u było już parę. Niemal za każdym razem jednak mieliśmy do czynienia z zaskakującą prawidłowością: minister odchodzący był przez media chwalony. Wyjątek stanowił chyba tylko poprzednik Leppera na stanowisku ministra rolnictwa - Krzysztof Jurgiel. W mijającym tygodniu zarówno Radek Sikorski, jak i Ludwik Dorn usłyszeli tyle peanów na swój temat co nigdy wcześniej.
I tak się zastanawiam kto tu z kogo robi jelenia...