Przynajmniej na chwilę w dniach ostatnich mogliśmy odpocząć od szopki wokół Giertycha, odwołania Wildsteina z funkcji prezesa TVP czy też innych spraw politycznych. Znów Adam Małysz połączył Polaków pokazując, że niezależnie od tego co się dzieje wokół siebie należy robić po prostu konsekwentnie swoje mając ku temu wewnętrzne przekonanie. Tyle przeżyliśmy dzięki niemu uczuć skrajnych - od euforii po poczucie straconej szansy - że naprawdę mogliśmy się spodziewać w tym ostatnim konkursie mistrzostw świata wszystkiego, ale skończyło najlepiej jak było można.

Przełóżmy to teraz na grunt polityki. Mamy dziś niebywale klarowny podział na tej scenie - dążący do zmian i broniący obecnego stanu rzeczy. Bardzo podziwiam tę drugą grupę, gdyż przynajmniej część jej składu działa naprawdę wbrew sobie głosząc wszem i wobec, że teraz jest dobrze, a ekipa rządząca wszystko psuje. Widać to zwłaszcza po senatorze Niesiołowskim, który w merytorycznej dyskusji naprawdę nie różni się wiele w poglądach od Kaczyńskich, ale wiedząc to stara się tychże merytorycznych debat unikać i koncentruje się na argumentach ad personam. Wygląda to niebywale sztucznie. Z drugiej strony można zarzucić rządzącym, że z góry uznali go za przeciwnika i nie próbowali go jakoś pozyskać niekoniecznie nawet formalnie. Ale zostawmy sprawę pana senatora. Jest on tylko jednym ogniwkiem w tej konstrukcji, w dodatku raczej do niej przylepionym, aniżeli trwałym.
Tyle, że nawet bardziej na lewo z sensownością argumentów często nie jest za dobrze. Pomijam już to, iż przy poprzednich rządach wcale lepiej nie było. Nie będę też się koncentrował na politykach jako takich. O nich niedługo wyda się eseje. Napisać chcę o pewnym panu, kiedyś dziennikarzu etatowym "Gazety Wyborczej", dziś głównie pracowniku naukowym UMCS (z którym miałem szczerą przyjemność zresztą odbywać zajęcia dydaktyczne) - Janie Pleszczyńskim. Człowiek ten nie ukrywa swych sympatii politycznych i za to mu chwała. Demonstruje je co niedzielę na swej stronie internetowej pisząc teksty, które sam nazywa felietonami i opatruje hasłem "Spoza kruchty". Zawsze mi się wydawało wprawdzie, że felietony są trochę dłuższe, ale niech i tak będzie.
Tym łatwiej mi będzie zacytować w całości tekst z ostatniej niedzieli.

"Odnowa
[04-03-2007]

Kuroń, Bączkowski - Kalata
Bartoszewski, Skubiszewski, Geremek - Fotyga
Samsonowicz - Giertych
Mazowiecki, Buzek - J. Kaczyński
Wałęsa - L. Kaczyński
Balcerowicz - Bóg wie kto
Gazeta Wyborcza - Fakt
Michnik - Ziemkiewicz
Unia Demokratyczna - łże elity i wykształciuchy
Oszołomy - koalicja rządząca
Jan Paweł II - ks. Tadeusz Zaleski
1989 - 2007

Jan Pleszczyński"

Drodzy Czytelnicy, zapewniam Was, że Pan Redaktor z rzadka pisze o czymś innym od ponad roku niż tylko o tym, jak ta Polska jest psuta, jakim złem jest lustracja i jak on sam się w tym źle czuje. Przytaczane argumenty też nie są lepsze, ale akurat tutaj wystąpiło wyjątkowe nagromadzenie nonsensów. Nie wiem czy ten tekst oznacza na przykład, że Autor wyżej ceni Lecha Wałęsę od Lecha Kaczyńskiego, a Jerzego Buzka od Jarosława Kaczyńskiego i co ma do rzeczy "Fakt" w miejscu "Gazety Wyborczej". Mimo wszystko nie przypominam sobie, żeby "Fakt" był częściej cytowany przez media i polityków od "GW".
A już zupełnie nie rozumiem takiego zestawienia Papieża z księdzem Zaleskim. Akurat jestem w trakcie czytania książki księdza i widzę, że jest to publikacja wiarygodna i rzetelna. Pan Redaktor zapewne doszedłby do tych samych wniosków zatem albo nie czytał tej książki, albo zarzuca księdzu Zaleskiemu, że w ogóle podjął taki temat. Dziwi mnie to trochę zważywszy na to, że poprzedniego systemu sam Pan Redaktor nie przeszedł bezboleśnie.

Tyle, że takich publicystów mamy sporo. Ich dzieła można czytać nie tylko na prywatnych stronach internetowych, ale też w prasie. Teoretycznie oni też robią swoje, ale czy z przekonaniem? Większość z nich to naprawdę bardzo inteligentni ludzie i daleki jestem od teorii o przejściu przez nich prania mózgu. Tymczasem ich argumenty świadczą o poważnych trudnościach w logicznym kojarzeniu przesłanek. Może więc jednak lepiej by było pisać teksty całkowicie zgodne z tym co czuje ich Autor?