Dzisiejszy tekst będzie pierwszym z co najmniej dwóch na temat dziedziny, o której jeszcze nigdy nie pisałem. Co więcej - nawet się na niej nie znam. Paradoksalnie jednak im dłużej patrzę na to w którym kierunku ona idzie, tym bardziej dochodzę do wniosku, że jeśli wzięliby się za nią tacy ignoranci, jak ja, to byłoby to dla niej wręcz zbawienne.

Przyznam zresztą, że zabierałem się do tego już od dobrych kilku miesięcy, ale ostatecznie przekonali mnie blogerzy salonu24, którzy w poprzedni weekend podawali w wątpliwość czystość twórczości Stanisława Barei. Co prawda, nie w sposób typowy dla wielbicieli PRL-u, którzy zarzucają reżyserowi zakłamywanie ówczesnej rzeczywistości, a w dokładnie przeciwny. Według nich najlepsze filmy Barei były produkowane nakazem służb specjalnych, które chciały zohydzić społeczeństwu epokę Gierka, a seriale "Alternatywy 4" i "Zmiennicy" kręcone były po to, aby wbić Polakom do głów, że są narodem oszustów i krętaczy i przez to ich zniewolić. Wyciągano nawet konkluzje, że owocem tej ówczesnej polityki była katastrofa smoleńska. Po lekturze tego steku bzdur doszedłem do wniosku, że moje tezy na temat damskiej mody są co najwyżej kontrowersyjne, a co więcej - możliwa tu jest nawet konstruktywna dyskusja.

Zresztą może i jestem ignorantem w tej dziedzinie, ale przede wszystkim jestem facetem, któremu nieobce są kanony kobiecego piękna. Z łatwością może on więc powiedzieć, który ubiór owe piękno kobiece podkreśla, a który usuwa.

Dziś wypowiem się o jednym konkretnym elemencie garderoby, który 5 lipca obchodził 65. urodziny, o czym doniosły chyba wszystkie główne media. Elemencie, który ponoć zrewolucjonizował całą światową modę i przyczynił się do intensyfikacji przemian obyczajowych na całej kuli ziemskiej. Krótko mówiąc - bikini.

Czytelnicy się zapewne zdziwią, ale ja nie rozpatruję tego rodzaju stroju kąpielowego jako czegoś, co powoduje przyciągnięcie uwagi do kobiety ów kostium noszącej. Być może dlatego, że jest on już powszechny w użyciu, ale moim zdaniem zwyczajnie nie ma w nim "tego czegoś". W gruncie rzeczy jest to po prostu bardziej "zabudowany" kolorystycznie rodzaj stroju, który panie i tak noszą na co dzień. Z tej przyczyny obraz białogłowy w bikini raczej nie pobudza szczególnie moich zmysłów. Wolę prostotę. Przykład? Choćby strój Irki z ostatniej niedzieli przed drugą wojną światową w filmie "Wolne miasto". Zresztą dla mnie jakikolwiek kostium jednoczęściowy jest zdecydowanie bardziej kobiecy od bikini, gdyż zamiast bezmyślnie odsłaniać pewne części ciała, tylko je zaznacza.

Ale ja, to ja, a wielu innych facetów ma zdanie zdecydowanie odmienne. Cóż, ich prawo. A kobiety nie są na to obojętne i skrzętnie tę okoliczność wykorzystują.

Chodzi mi o to, że w sensie najzupełniej praktycznym wynalezienie bikini pozwoliło przede wszystkim w większym zakresie wykorzystywać plaże. Dotychczas było tak, że w to miejsce szło się z zamiarem miłego spędzenia czasu, ale z góry było wiadomo, iż jednym z miejsc, w którym się go spędzi, będzie woda. I nie wejdzie się tam po to, by trochę zamoczyć ciało, ale by choć trochę popływać. Od tamtej zaś pory na plażach zaczęły się pojawiać coraz większe tłumy kobiet, które nawet nie myślą o tym, by wejść do wody, nie mówiąc już o pływaniu. Dominuje opalanie i chęć przypodobania się jak największej grupie mężczyzn. Zwiększyło to tamtejszy tłok i dochody niektórych osób. Próby upowszechnienia czynnego wypoczynku spełzły na niczym.

Jeszcze komiczniej sytuacja ta wygląda na basenach - zwłaszcza krytych, gdzie plaż siłą rzeczy nie ma, ale nie znaczy to, że nie ma tam też "bikinistek". Są, a jakże! Przychodzą albo w gronie minimum dwuosobowym i cały czas spędzają na ploteczkach w jacuzzi lub innym spokojnym miejscu, albo w pojedynkę i też jakby nie silą się na pływanie, lecz przede wszystkim rozglądają się za przystojniejszymi facetami. Kobiety odwiedzające basen dla pływania nie bawią się w stroje dwuczęściowe, tylko zakładają porządne kostiumy, w których mają pewność, że nic im się nie rozwiąże, ani nie spadnie. Nie mają przy tym w głowie wbijanego przez otoczenie przekonania, że "jednoczęściówki" zakładają głównie panie z nadmiarem kilogramów.

Nie twierdzę, że bikini zostało wynalezione po to, by kobiety miały pretekst do nader leniwego traktowania publicznych zbiorników wodnych i ich okolic, ale taki właśnie jest główny efekt tego wynalazku.

Mój drugi felieton o modzie będzie bardziej ogólny i w pewnych miejscach bardziej pozytywny. Co nie zmienia faktu, że niektóre propagatorki obecnych trendów mogą się poczuć dość urażone.