Niedaleko Miączyna, we Wronowicach, nad rzeką Huczwą, która okoliczne gromadzi strumyki, by je kupą wlać do Bugu, stoi dąb rozłożysty, a pod nim figura nepomukiem zwana. Kto zaś o nepomukach nigdy nie słyszał, niechaj czyta uważnie.

Król Wacław IV Luksemburski wielkim był zazdrośnikiem, stale bowiem podejrzewał o niewierność swą wesołą i sakramencko zgrabną żonę, Zofię Bawarską. Niewiasta szła w zaparte, domniemany gach siedział cicho, natomiast monarcha szalał.
- Zośka, mów do cholery, z kim mnie zdradzasz?
- Z nikim, Wacku mój najmilejszy.
- Mów, pókim dobry!
- Jam czysta jak źródlana woda.
- To czegoś tyle w konfesjonale siedziała?! - dociekał król.
- Przecie to Wielki Post, bez spowiedzi się nie godzi...
Pojmano więc spowiednika, którym był Jan Nepomucen, torturom ciężkim poddano, ale żadnego sekretu zeń nie wydobyto. Rzucono go wreszcie w nurty Wełtawy, gdzie dokonał żywota. A działo się to w Pradze, w marcu 1393r.

Po trzech wiekach Jana Nepomucena wyniesiono na ołtarze. Został patronem Pragi i dobrej spowiedzi, pomocnikiem podczas powodzi oraz opiekunem mostów. Jeszcze dziś od Litwy aż po Włochy spotkać można tzw. nepomuki, czyli figury świętego, szczególnie często ustawiane nad wodą.

Będąc zainspirowany tą historią, za przyzwoleniem Wielkiego Mistrza Bractwa Miłośników Żywota Pielgrzymkowego, które w lutym zawiązało się w Jerozolimie, wyruszam wraz z mą świętobliwą małżonką na piwną pielgrzymkę do Pragi. Czuj duch!!!

* na zdjęciu wronowicki nepomuk zimową porą.