Zamość jest podzielony na szesnaście osiedli. To niby niedużo, jeśli porównamy nasze miasto choćby ze stolicą województwa, ale żeby zorganizować na nich wszystkich zebrania wiosenne lub jesienne, trzeba na nie zarezerwować co najmniej dwa miesiące. Każde z nich to w zasadzie odmienna historia, jeśli pominiemy stałe punkty, w postaci serii narzekań na nowe zasady odbioru odpadów, o czym pisałem przed tygodniem. Na przykład mieszkańcy osiedla Powiatowa zwracali uwagę przede wszystkim na niewłaściwy sposób odśnieżania ulic podczas ostatniej zimy. Prosili, aby za kilka tygodni, kiedy spadnie śnieg, procedura odbywała się sprawniej, a przede wszystkim bez szkody dla ludności. Pewien pan nawet przywołał przykład ze Stanów Zjednoczonych, gdzie biały puch jest zwyczajnie ładowany na ciężarówki i wywożony za miasto. Niestety, jak mówiła Anna Muszyńska, dyrektor Zarządu Dróg Grodzkich, u nas tak nie będzie, bo nie mamy pieniędzy i leżymy w innym klimacie. Innym problemem, jaki gnębi mieszkańców wspomnianego osiedla, jest dobiegający z rur potężny smród, który jest udziałem chłodni przetwarzającej kalafiory. W pełni tych ludzi rozumiem, bo sam kalafiorów nie cierpię i jakby mi je ktoś stale gotował pod nosem, to bym za siebie z pewnością nie ręczył. Mieszkańcy niedługo też ręczyć za siebie nie będą, co wyraźnie dali władzom do zrozumienia. Władze z kolei dały do zrozumienia mieszkańcom, że nic w tej sprawie zrobić nie mogą, bo chłodnia ma po prostu tak dosłownie śmierdzącą technologię produkcji, a poza tym zatrudnia 70 osób, zatem cieszmy się, że aż tylu ludzi ma pracę. Tyle wieści z osiedla Powiatowa, gdzie zebranie odbyło się w czwartek, 10 października. Trzy dni wcześniej jednak swoje spotkanie z władzami mieli mieszkańcy Karolówki i temu wydarzeniu chciałbym poświęcić trochę więcej miejsca.

A to z tego powodu, że w odróżnieniu od Powiatowej tam poruszano te same tematy, co wiosną. Tylko ludzi było jeszcze mniej niż wtedy, choć już w maju frekwencja dalece odbiegała od tej z ubiegłych lat. Można oczywiście twierdzić, że to bardzo zdrowa oznaka, świadcząca o rozwoju osiedla, bo reszta ludności najwyraźniej nie ma żadnych problemów (jak to w ostatnią środę tłumaczył na swoim zebraniu przewodniczący Zarządu Osiedla Kilińskiego. Wstyd trochę, panie Tomku). Proponuję jednak odejść od tej retoryki. Zdecydowana większość spośród garstki, która w ubiegły poniedziałek przyszła do Szkoły Podstawowej nr 8, to mieszkańcy dwóch ulic, o budowie których od dawna się mówiło, mówi i chyba będzie się mówić jeszcze bardzo długo. A są to nader długie arterie - chyba najdłuższe na całym osiedlu, jeśli pominiemy główne szlaki komunikacyjne, czyli ulicę Śląską i Szczebrzeską. Obie odchodzą od pierwszej z wymienionych - Rolnicza rozciąga się aż do granicy miasta, zaś Robotnicza biegnie do starego koryta Topornicy. Przy obu znajduje się wiele posesji, których mieszkańcy codziennie muszą się zmagać z wyjazdem do miasta, a przy deszczach z zalewaniem działek. Na Rolniczej asfaltu nie ma wcale, na Robotniczej obejmuje on zaledwie sto metrów. Reszta to albo żużel, albo znajdująca się w fatalnym stanie kostka. I choć ulica Robotnicza mogłaby pełnić bardzo ważną rolę komunikacyjną tej części osiedla, to jej nie pełni, bo kierowcy wolą nadłożyć trochę dystansu niż narazić swoje auta na uszkodzenia.

Obie te ulice znalazły się w planie budowy dróg w mieście na lata 2012 -2014 i obu dopadły poślizgi. Nie wiadomo czy którakolwiek z nich znajdzie się w planie miejskich inwestycji na przyszły rok, bo choć władze miasta podczas zebrania dawały pewną nadzieję, to zarazem przyznawały, że trudno będzie znaleźć 5 mln zł, a taka jest wartość każdego z tych przedsięwzięć. Skoro jednak wszyscy zgadzamy się, że te ulice bezwzględnie powstać muszą, to czy nie lepiej zastosować rozwiązanie pośrednie, a przez to zdecydowanie bardziej elastyczne?

Chodzi mi mianowicie o umieszczenie przynajmniej jednej z tych ulic, a najlepiej obu, w tzw. planach wieloletnich. Jeżeli poszczególne etapy zostaną sensownie ułożone, to możemy mieć naprawdę dobry efekt, a przy tym nie trzeba byłoby jednorazowo rezerwować dużych kwot. Wiem, że mieszkańcy, spragnieni spełnienia danych im dawno temu obietnic, zgodziliby się na 3-letnią realizację tychże inwestycji. Może warto więc rozważyć taką formę?

To prawda, że na Karolówce mamy wiele ulic z nową nawierzchnią, o co postarał się mieszkający tam obecny przewodniczący Rady Miasta. Niemniej Rolnicza z Robotniczą ten obraz znacznie psują i należy to możliwie szybko naprawić.