Niniejszy tekst w całości miałem poświęcić oscarowemu triumfowi "Idy". Okazało się, że tym razem balonik pompowany przez rodzimych ekspertów od kina nie okazał się jedynie balonikiem w środku pustym, gdyż film naszej produkcji został doceniony za oceanem najcenniejszym z laurów w tej branży. A ponieważ widziałem część obrazów stanowiących konkurencję dla "Idy", to mogę powiedzieć, że stawka była naprawdę silna. Tym większe słowa uznania dla twórców.

Bo też i z tego sukcesu naprawdę się cieszę. Na pewno ważną rolę odegrała tu tematyka, jaka została poruszona. Nie uważam "Idy" za film antypolski i nie sądzę, żeby przeciętny widz mógł odnieść wrażenie, iż w Polsce podczas II wojny światowej panował niesamowity antysemityzm. Powtórzę to, co napisałem na ten temat przed półtoraroczem: "Film zaskakująco dobry, bo wyświechtany - i przez to wielu irytujący - temat polskich Żydów podczas ostatniej wojny i czasu tuż po niej ukazuje nadzwyczaj ostrożnie. Z jednej strony mamy wprawdzie Polaka, który ukrywał żydowską rodzinę przed Niemcami, a następnie ją zamordował z obawy przed denuncjacją, ale z drugiej widzimy szereg postaci, które jasno wskazują, że nie była to postawa powszechna. Nie ma tu postawy ukrywania brudów za wszelką cenę. Jest za to proboszcz, który przyjął pod swój dach żydowską dziewczynkę oraz zakon, który ją później ochronił i wychował". Obraz nie jest też nudny, a wiem co mówię, bo parę razy zdarzyło mi się w kinie przysnąć na innych filmach, lecz w tym przypadku to nie zaistniało.

Warto też wspomnieć, że część zdjęć do "Idy" powstało w podzamojskim Klemensowie, gdzie stoi niezwykle urokliwy pałac. Pałac, do którego od lat pretensje roszczą Zamoyscy i który parokrotnie usiłowało sprzedać starostwo powiatowe. Miejsce, któremu blisko do popadnięcia w ruinę i które stosunkowo łatwo można znacznie upiększyć po prostu je sprzątając. Będąc tam latem oczyma duszy widziałem realia XIX wieku i przechadzające się dookoła pałacu dystyngowane panie z parasolkami. Innymi słowy może dzięki "Idzie" wspomnianą nieruchomość czekają lepsze czasy?

Planowałem poświęcić temu tematowi więcej miejsca, ale zmieniłem zdanie oglądając urywki z ostatniej sesji Rady Miasta, które zamieścił inny lokalny portal. Oto bowiem radny Wiesław Nowakowski opowiedział zebranym w Sali Consulatus ratusza, że przed zebraniem osiedlowym na Słonecznym Stoku otrzymał ultimatum: albo wstępuje do PiS-u, albo straci stanowisko przewodniczącego zarządu osiedla i będzie miał problemy w pracy. Kłopotów zawodowych jak dotąd nie ma, ale osiedlu już faktycznie nie przewodzi. Analogiczną "propozycję" miał dostać radny Leszek Łuczka i on Promykowi również już nie szefuje.

Nie będę twierdził stanowczo, że nic takiego na pewno się nie zdarzyło. Nie byłem przy tym, więc nie będę wypowiadał sądów. Nadmienię jedynie osobom zainteresowanym, że tego typu oferty są złamaniem prawa i powinny były zostać zgłoszone do odpowiednich organów. Sam w okresie wyborczym i tuż po drugiej turze wyborów prezydenckich słyszałem mnóstwo - często wzajemnie się wykluczających - plotek, w tym również na temat obu radnych. Niemniej nie mogę tutaj przypomnieć panu Nowakowskiemu pewnej kwestii, o której chyba ostatnio zapomina.

Wiesław Nowakowski to wieloletni radny miejski z ramienia lewicy. Z całą pewnością jeden z najbardziej rozpoznawalnych zamościan i znanych społeczników. Na czele zarządu osiedla Słoneczny Stok stał już od bardzo dawna. Przez ten czas zdążył wyrobić sobie wysoką pozycję i przez wiele osób z okolicy - które przecież stanowią grono wyborców na zebraniu osiedlowym - postrzegany jest bardzo dobrze. W każdych wyborach samorządowych zdobywał naprawdę wiele głosów. Innymi słowy, choćby nie wiem jak potężne możliwości posiadał PiS, to radny Nowakowski miał na pewno większe.

A że nie wszędzie macki Prawa i Sprawiedliwości sięgają, najlepiej może świadczyć przykład Osiedla Powiatowa. Tam władzę straciła inna długoletnia szefowa zarządu - Wanda Sędłak. Trend jest więc aż nadto widoczny - ludzie mają zwyczajnie dość dotychczas obowiązujących hierarchii i żądają zmian. Zmiany te nie mają żadnej barwy partyjnej, bo mieszkańcy obecnego marazmu obarczają za niego po prostu osoby stojące najwyżej. Z jednej strony to szansa dla obecnej władzy, ale z drugiej bardzo wielka przestroga dla niej. Przyszłość Zamościa zależy od tego która ze stron debaty publicznej szybciej sobie tę prawdę uświadomi.