Nawet Zamość zamarł. Życie w mieście bije swoim rytmem i na moment dla wszystkich stał się on nie wart wzmianki. Po niedzieli wprawdzie wszystko wróci do normy, ale na razie nie jest to rzecz interesująca. Sprawy lokalne na moment przysłonięte zostały przez kwestie ogólnopolskie. Nawet rozmowy stricte prywatne przynajmniej lekko dotykają tematu drugiej tury wyborów prezydenckich. Dotknie więc ich również cały niniejszy tekst.

Cała kampania wyborcza z każdym dniem coraz bardziej przypominała mi naszą tzw. Ekstraklasę piłkarską. Z kilku powodów. Po pierwsze ze względu na poziom przypominający - mówiąc Rafałem Stecem - "wyścig kulawych żółwi". Jestem normalnym radiosłuchaczem, który nie przełącza rozgłośni tylko dlatego, że nagle zmienia mu się audycja na nielubianą. Stąd więc co rano w drodze do pracy dzielnie przetrzymywałem i przetrzymuję fakt, że zaraz po serwisie Trójki o szóstej nadawane są audycje komitetów wyborczych. Denerwujące było to zwłaszcza w pierwszej turze. Codziennie dowiadywałem się na przykład, że zdaniem Janusza Korwin-Mikkego "podatek od wódki jest po to, żeby ludzie nie pili, a podatek dochodowy po to, by ludzie nie pracowali", Magdalena Ogórek chce napisać od nowa prawo, Adam Jarubas twierdzi, że obecny prezydent głównie śpi, Paweł Kukiz ma bogate linie melodyczne swoich utworów, Paweł Tanajno chce być prezydentem przedsiębiorców i kobiet, Janusz Palikot zrobi porządek z Jarosławem Kaczyńskim i Antonim Macierewiczem, a wszystko kwitował Marian Kowalski podkreślając, że "Przywódca nie może być pierdołą!". Uwierzcie Państwo, że słuchanie tego każdego ranka było dla mnie trudnym ćwiczeniem cierpliwości. Teraz jest już łatwiej, bo kandydatów tylko dwóch, tak więc ich audycje też są krótsze, choć nie mniej irytujące. Andrzej Duda wszem i wobec ogłasza, że nie chce wprowadzenia do Polski wspólnej waluty euro, a Bronisław Komorowski...

Tu przyznaję, zmiana jest spora. Kiedy pierwszy raz słuchałem jego nagrania, dostrzegłem spore zmiany w odniesieniu do treści z pierwszej tury. O ile wcześniej powtarzał farmazony o potrzebie zgody i bezpieczeństwa, teraz podkreśla, że zawsze był za jednomandatowymi okręgami wyborczymi i ograniczeniem finansowania partii z budżetu państwa. W ogóle od zawsze był za wszystkim co pomaga obywatelom, tylko... nie tłumaczy czemu dotąd tego nie pokazywał.

Niniejszy tekst ukazuje się akurat między debatami. Tę niedzielną wygrał Bronisław Komorowski. Nie dlatego, że był bardziej merytoryczny, bo nie był. Nie dlatego, że zarzucił Andrzejowi Dudzie mówienie nieprawdy, bo jak się później okazało jego zarzuty są - mówiąc delikatnie - trochę naciągane. Po prostu dlatego, że wytworzył takie wrażenie wśród ogólnej publiczności. Sam gdybym się opierał wyłącznie na niedzielnej debacie i nie weryfikował tego, co było tam mówione, zagłosowałbym na urzędującego prezydenta.

Ale nie zagłosuję i nadużycia podczas debaty nie są tego jedynym powodem. Każdy człowiek ubiegający się o reelekcję ma brzemię w postaci dotychczasowych osiągnięć na danym stanowisku. W przypadku Bronisława Komorowskiego takowych po prostu nie ma. Jest za to radykalna zmiana w prowadzeniu kampanii wyborczej od chwili, gdy okazało się, że jego porażka stała się naprawdę realna, jest bezmyślne odpowiadanie w stylu Marii Antoniny na proste i konkretne pytanie młodego człowieka, no i są bardzo dziwne kontakty z fundacją "Pro Civili", z której profity czerpią osoby z dawnych i obecnych służb specjalnych, jak można przeczytać w najnowszej książce Wojciecha Sumlińskiego.

To moje zdanie i oczywiście każdy z Państwa może mieć odmienne. Proszę tego felietonu nie traktować jako politycznej agitki. Wystarczy, że portale społecznościowe są jej pełne. Obie strony prześcigają się we wstawianiu kolejnych linków dotyczących - choćby tylko pobieżnie - wyborów. I obie strony robią to będąc przeświadczone, że nikt im tego czynu nie oceni źle.

Na koniec taka kwestia... Tak, jak obwieściłem w tytule, nie zamierzam czynić jakichkolwiek zakładów o to kto wygra. Ale podobno dobrym wyjściem psychologicznym jest postawienie jakiejś sumy pieniędzy na zwycięstwo strony, której nie kibicujemy. Wtedy nawet w przypadku porażki mamy jakiś element pocieszenia. W dziedzinie sportu ponoć to działa.