Bitwa Warszawska, która rozegrała się w dniach 13-25 sierpnia 1920 roku, była decydującym starciem wojny polsko-bolszewickiej. Po tym, jak w dniu 10 marca 1920 roku dowództwo Armii Czerwonej zatwierdziło plan uderzenia na Polskę, głównodowodzący wojsk polskich, Józef Piłsudski, wydał rozkaz rozpoczęcia wyprzedzającej ofensywy na Ukrainie. Polacy dotarli aż do Kijowa, jednakże Sowieci rychło opanowali sytuację i przeszli do ofensywy na Białorusi i Ukrainie, zmuszając oddziały Wojska Polskiego do odwrotu. Pod koniec lipca siły radzieckie były już na ziemiach polskich, zbliżając się w szybkim tempie do Warszawy.

Strona polska w pełni zdawała sobie sprawę ze zbliżającego się niebezpieczeństwa. Społeczeństwo prezentowało postawy obywatelskie i udzielało żołnierzom bezinteresownej pomocy materialnej oraz duchowej. Do wojska zgłosiło się prawie sto tysięcy ochotników, głównie spośród studentów, młodzieży gimnazjalnej i harcerzy, którzy rozpalili na nowo zapał bojowy w szeregach Wojska Polskiego. Utworzono Radę Obrony Państwa, a w dniu 24 lipca powołano Rząd Obrony Narodowej z Wincentym Witosem na czele. Do Warszawy przybyła również brytyjsko-francuska misja wojskowa. W dniu 6 sierpnia 1920 r. marszałek Józef Piłsudski, w porozumieniu z gen. Tadeuszem Rozwadowskim, wydał rozkaz rozpoczęcia przygotowań do walnej bitwy nad Wisłą. Naczelnik Państwa zamierzał związać walką jednostki Armii Czerwonej pod Warszawą, a następnie przeprowadzić manewr oskrzydlający siłami grupy uderzeniowej gen. Edwarda Rydza-Śmigłego. Owo decydujące natarcie, praktycznie przesądzające losy wojny, rozpoczęło się dnia 16 sierpnia i zakończyło się spektakularnym sukcesem wojsk polskich i marszałka Józefa Piłsudskiego.

Zwycięstwo pod Warszawą Polska zawdzięczała przede wszystkim sile charakteru oraz inteligencji i intuicji strategicznej Józefa Piłsudskiego. Trzeba było doprawdy wielkiej siły ducha, aby wierzyć w zwycięstwo w chwili, gdy Wojsko Polskie pod naporem sowieckim cofało się w kierunku Warszawy. Gdyby nie zwycięstwo w bitwie pod Warszawą w sierpniu 1920 roku, zapewne już w roku 1922 Europa byłaby całkowicie "zjednoczona od Atlantyku po Ural". Zjednoczona pod totalitarnym panowaniem Moskwy.

W dniu 19 sierpnia radzieckie armie, okrążane przez Wojsko Polskie, rzuciły się do rozpaczliwego odwrotu. Od tego momentu inicjatywa ostatecznie przeszła w polskie ręce. We wrześniu 1920 r. Wojsko Polskie przeprowadziło udaną ofensywę na Wołyniu. Przypieczętowaniem zwycięstwa Rzeczypospolitej była bitwa nad Niemnem. W dniu 21 września rozpoczęły się rokowania pokojowe, zakończone podpisaniem dnia 18 marca 1921 roku traktatu pokojowego. Bitwa Warszawska, zwana jest osiemnastą decydującą bitwą w dziejach świata. Papież Jan Paweł II wielokrotnie nawiązywał do bezprecedensowego znaczenia Bitwy Warszawskiej. Modląc się na grobach poległych w obronie Ojczyzny żołnierzy Wojska Polskiego na cmentarzu w Radzyminie, powiedział:

"Cud nad Wisłą i zwycięstwo nad Armią Czerwoną to ważna data w naszej narodowej historii. Było to wielkie zwycięstwo wojsk polskich, tak wielkie, że nie dało się tego wytłumaczyć w sposób czysto naturalny i dlatego nazwane zostało Cudem nad Wisłą. Była to wielka bitwa historyczna o naszą i waszą wolność, naszą i Europy. Myślimy o żołnierzach, o oficerach, myślimy o wielkim wodzu marszałku Józefie Piłsudskim, o wszystkich, którym zawdzięczamy to zwycięstwo. Poległych polecamy miłosierdziu Bożemu".

Przez cały ten okres komunistyczna propaganda, cenzura, a nawet KGB i SB albo głosiły kłamstwa, albo zakazywały pisania i głoszenia prawdy. Znamiennie przypomniał to Ojciec Święty Jan Paweł II:

"O wielkim Cudzie nad Wisłą przez całe lata trwała zmowa milczenia. Dlatego Opatrzność Boża niejako nakłada dzisiaj obowiązek podtrzymywania pamięci tego wielkiego wydarzenia w dziejach naszego narodu i całej Europy, jakie miało miejsce po wschodniej stronie Warszawy".

15 sierpnia symbolicznie czcimy heroiczne cnoty narodowe, z którymi wszyscy się utożsamiamy - umiłowanie wolności, honor, bohaterstwo. Ideał niepodległej Polski łączy nasze pokolenie z pokoleniem, które nie poskąpiło swej krwi 87 lat temu na przedpolach Warszawy. Pojawia się jednak pytanie: czy naprawdę potrafimy docenić wartość tamtego wydarzenia bojowego? Czy potrafi docenić to Zachód?