Zawsze chętnie czytam autobiografie osób, które są mi znane. Użycie zaimka było konieczne, bo w dzisiejszych czasach, gdy za znanego człowieka podaje się postać, której film miał po prostu wiele odsłon na Youtubie albo którą jako znaną obwołały media, nie jest to sprawa jednoznaczna. Ale istnieje pewien katalog osób kojarzonych przez większość społeczeństwa, bo też i większość społeczeństwa interesują sukcesy osiągane przez polskich sportowców. Do nich na pewno zaliczymy Roberta Lewandowskiego czy Adama Małysza. Jednakże w bieżącym stuleciu najwięcej sukcesów Polska osiągnęła w siatkówce. Dyscyplinie przez lata będącej typowo rekreacyjnym zajęciem na plażach, polach namiotowych czy przydomowych ogródkach, która dwie dekady temu zaczęła być niebywale propagowana w mediach ogólnopolskich nawiązujących do zwycięstw ekipy Huberta Wagnera.

Na ponowne prawdziwe sukcesy reprezentacji mężczyzn musieliśmy jednak czekać do 2005 roku, gdy znalazła się ona w pierwszej "czwórce" Ligi Światowej. Rok później zdobyliśmy wicemistrzostwo świata, w 2009 roku mistrzostwo Europy, w 2012 wygraliśmy Ligę Światową, a w 2014 Polska została mistrzostwo świata. Wszystkie te sukcesy w imprezach mistrzowskich spajała bez wątpienia osoba rozgrywającego - Pawła Zagumnego. Siatkarza, który wielokrotnie otrzymywał nagrody najlepszego zawodnika na swojej pozycji. Popularny "Guma" swoją autobiografię wydał właśnie w kończącym się roku, a ponieważ jestem świeżo po jej lekturze, pozwolę sobie na skreślenie kilku zdań na jej temat.

"Życie to mecz" jest książką, którą inaczej będzie odbierała osoba zajmująca się siatkówką w praktyce, inaczej sportowy pasjonat na bieżąco śledzący wydarzenia w tej dziedzinie życia, a inaczej osoby, które tą dyscypliną interesują się tylko podczas gier reprezentacyjnych. Myślę, że omawiana pozycja jest skierowana przede wszystkim do tej ostatniej grupy. Paweł Zagumny bardzo dużo miejsca poświęca bowiem na omówienie tematu życia zawodowego sportowca. Podkreśla, że wiąże się ono z dużymi wyrzeczeniami w zakresie życia rodzinnego, bo wszystko musi być podporządkowane zgrupowaniom i meczom. Kilkakrotnie zaznacza też, że zmiany barw klubowych to rzecz w siatkówce naturalna, dlatego nigdy nie należy palić za sobą mostów, bo może się okazać, że w nowym zespole spotka się kogoś, z kim się niegdyś zadarło. Są też fragmenty opowiadające o specyfice gry na pozycji rozgrywającego, do którego reszta drużyny musi mieć absolutne zaufanie. Dla kogoś, kto siatkówkę ogląda od przypadku do przypadku, uwagi bardzo celne.

Generalnie książka to opowiadanie o kolejnych momentach kariery Pawła Zagumnego. Sporo wyników, niewiele pojedynczych historii. Dość szczegółowo opisany jest temat rozstania "Gumy" z klubem z Kędzierzyna-Koźla i wiążącego się z tym wydarzeniem zakończeniem przyjaźni z Sebastianem Świderskim, do którego główny bohater ma spory żal o ukrywanie zamiarów klubu wobec niego po zakończeniu sezonu. Sporo miejsca poświęca selekcjonerom reprezentacji, u których grał. O większości ma dobre zdanie, acz ma też pretensje wobec Andrei Anastasiego, który rzadko stawiał na niego podczas nieudanych igrzysk w Londynie. Za szczególnie interesujący uznaję ostatni rozdział, w którym o Zagumnym wypowiada się jego rodzina, koledzy z kadry oraz trenerzy. Dowiadujemy się z tej części o "Gumie" naprawdę bardzo wiele.

Czego mi w tej książce zabrakło? Momentami "Guma" jest zbyt ostrożny. Tekst ze zdjęciem siatkarzy w pampersach napisał "jeden z dziennikarzy", a Raul Lozano swego czasu wyrzucił ze zgrupowania "trzech siatkarzy". Żadnych bardziej konkretnych informacji, co w czasach "wujka Google" i tak nie chroni wspomnianych osób przed identyfikacją. No i na pewno brakuje mi dialogów, które mogłyby uczynić język tej książki bardziej płynnym.

Nie jest to jednak z pewnością zła książka. Jej konstrukcja w pełni pozwala na odpowiednie rozłożenie lektury na dogodne części dla czytelnika. A przede wszystkim wzmaga chęć wzięcia udziału choćby w jednej akcji z głównym bohaterem, a której on wystawi czystą piłkę na maksymalnie pojedynczy blok.