W najbardziej czarnych myślach nie sądziłem, że tego rodzaju wydarzenie, jak Światowe Dni Młodzieży, w naszym kraju zostanie przyjęte w tak niedobry sposób. I nie mam tu na myśli mieszkańców Krakowa, którzy oczywiście muszą się zmagać z wieloma utrudnieniami komunikacyjnymi. Wobec nich wykazuję pełne zrozumienie, bo też rzeczywiście odnoszę wrażenie, że włodarze Grodu Kraka nie do końca przemyśleli kilka kluczowych kwestii. Chodzi mi natomiast o osoby, które z Krakowem wspólnego zwykle nie mają praktycznie nic, ale na ŚDM narzekają z całą mocą.

Nie wiem jak Państwa zdaniem, ale według mnie jeśli do naszego kraju przyjeżdża w jednym czasie ponad milion osób, spędza w Polsce kilka dni i grupuje się wokół konkretnego wydarzenia, to bieżące informowanie o nim jest psim obowiązkiem mediów publicznych. Tymczasem w sieci znajduję zaskakująco wiele głosów temu przeczących i najchętniej przypisujących ŚDM od samego początku "dobrej zmianie". Szczególnie wiele tekstów tego rodzajów można przeczytać na "fanpejczu" radiowej Trójki na wszystkim znanym portalu społecznościowym. A przecież Programu III Polskiego Radia rzekomo słuchali dotąd głównie inteligenci.

Sam mam do ŚDM stosunek - nazwijmy to - przyjaźnie obojętny. Uważam, że fakt zorganizowania takiego wydarzenia w Polsce stanowi dla naszego kraju spore wyróżnienie. Bez względu na to bowiem co twierdzą na temat katolicyzmu tak zwane autorytety, jest to największe spośród wyznań chrześcijańskich. Co więcej, to właśnie na gruncie cywilizacji chrześcijańskiej wyrosło Państwo Polskie, ponieważ dzięki chrztowi Mieszka I udało się zjednoczyć kilka dużych plemion słowiańskich pod wspólnym berłem i jednocześnie uchronić się od "jednoczenia" pod jarzmem niemieckim. Podobnie wzniosłą rolę religia katolicka pełniła w Polsce również w kolejnych stuleciach, a przed niespełna wiekiem właśnie wspólne wyznanie spowodowało, że było dla kogo odzyskiwać niepodległość zabraną 123 lata wcześniej. I to katolicyzm był dla Polski ostoją w czasach okupacji niemieckiej, a później sowieckiej.

Tu owszem, dostrzegam dość spory dysonans. Moi stali Czytelnicy wiedzą, że mam sporo zastrzeżeń do polityki prowadzonej przez obecnego papieża. Zastrzeżeń biorących się z jego (jak sądzę) niewiedzy dotyczącej realiów europejskich. Głosy Franciszka wzywające do walki z ubóstwem, otwartości społecznej i dbania o środowisko naturalne jak najbardziej pasują do Ameryki Łacińskiej, którą kardynał Bergoglio poznał bardzo dobrze jako duszpasterz. Jednakże nijak nie odpowiadają temu, co dzieje się na Starym Kontynencie, która musi się zmagać z realnym problemem imigrantów. Spora ich część niestety nie ma wobec chrześcijaństwa przyjaznych zamiarów, co szczególnie widać w ostatnich tygodniach w Niemczech i Francji. To nie jedyne zastrzeżenie, jakie mam do papieża Franciszka, ale dziś na nim poprzestanę. Jestem bowiem przekonany, że po raz kolejny usłyszymy papieskie wezwanie do tego, by otworzyć drzwi przed szeroko rozumianymi uchodźcami, co oczywiście środowiska na co dzień niekatolickie ochoczo podchwycą. Ale mimo tego jakoś nie widzę w tym czegoś, co przyniesie szczególne zło. Choćby z tego powodu, że - wbrew pozorom - papież nieomylny jest wyłącznie w kwestiach dotyczących prawd wiary, a świadomość tego jest coraz większa również wśród młodych ludzi. Innymi słowy - w Światowych Dniach Młodzieży w Krakowie dostrzegam więcej plusów niż minusów.

I nie bójmy się ewentualnych zamachów. Owszem, sam kilka miesięcy pisałem, że obawiam się krwawego scenariusza w naszym kraju, ale późniejsze wydarzenia przekonały mnie, iż zagrożenie w Polsce jest zdecydowanie mniejsze aniżeli w takiej Francji. Do zamachu trzeba bowiem naprawdę długich przygotowań i sporego grona osób zdecydowanych na wszystko. O ile można ich bez trudu wyszukać nad Loarą, to nad Wisłą jest z tym dużo gorzej. A jestem przekonany, że nasze służby wszelkie środowiska studentów z Bliskiego Wschodu przeczesywały pod każdym względem już od bardzo dawna. Spokoju więc na Światowych Dniach Młodzieży nie zbraknie na pewno.