Jesteśmy właśnie w czymś w rodzaju antraktu sporu o zmiany w prawie antyaborcyjnym. Nie mam złudzeń, że to wszystko, z czym mieliśmy do czynienia jeszcze tak niedawno, wróci i to z jeszcze większą siłą. Dla jednych to spór wyłącznie polityczny, dla innych światopoglądowy, a dla jeszcze innych fundamentalny w zakresie przyszłości Polski. Przy czym obie strony tego sporu przedstawiają ten ostatni aspekt inaczej. Grupa "pro life" uważa, że obecną ustawę trzeba zmienić, aby w pełni uświęcić życie poczęte jako równoprawne wobec życia osób już zrodzonych, a tym samym żeby polskie prawo chroniło istnienie również tych, którzy w żaden sposób jeszcze sami chronić się nie mogą. Grono szeroko pojętych feministek zaś głosi hasła, że oto teraz decyduje się przyszłość kobiet, które muszą uczynić wszystko, aby nie zostały sprowadzone do roli "maszynek do rodzenia".

Dzisiaj nie będę szeroko się do tych postaw odnosił. Po pierwsze dlatego, że moi stali Czytelnicy doskonale wiedzą, jakie mam zdanie na te tematy, zresztą niedawno o tym pisałem. Po drugie zaś: chciałbym się skupić na bardzo konkretnym aspekcie wszystkich - nazwijmy je umownie - "czarnych protestów", który przynajmniej dla mnie był sporym zaskoczeniem. A chodzi o niebywałe zwulgaryzowanie języka, jakim w tych akcjach posługują się kobiety.

Owszem, pamiętam swego czasu organizowany "Marsz szmat", którego nazwa nawiązywała ponoć do obecnego statusu polskich kobiet. Pamiętam niedawny happening, w którym samozwańcza wierchuszka niewiast Rzeczypospolitej nałożyła sobie na głowy papierowe torby. Dalibóg, nie mam pojęcia, co to miało oznaczać. Obecnie zaś zewsząd słyszymy naprawdę wulgarne wypowiedzi feministek, które wprost określają siebie jako "suki", "cipy" czy "suki", zaś kobiecość sprowadzają do macicy, waginy i miesiączki. I są w tym rzeczywiście bezwzględne. Do tego stopnia, że swoją - jak to ujmują - wściekłością usprawiedliwiają w zasadzie każdy atak. Nieważne czy na rząd, czy na Kościół, czy na mężczyzn w ogóle. Co więcej, ich zdaniem ów prymitywizm i agresja to coś, co należy podziwiać i uznawać za przejaw determinacji w dążeniu do celu!

W ostatnich dniach sam natrafiłem na jednym z portali społecznościowych na wpis nawiązujący do najnowszego projektu ustawy antyaborcyjnej. Wpis niewiasty zaczynał się od prymitywnego wezwania do eksterminacji obecnie rządzących, po czym następowała litania teoretycznie merytorycznych odniesień. Piszę "teoretycznie", bo przekształconych na feministyczną modłę, a poza tym był to po prostu skopiowany fragment zalinkowanego artykułu. Innymi słowy autorka postu z własnej woli umiała wyprodukować jedynie wulgarną wypowiedź, zresztą komentarze do owego postu autorstwa innych kobiet również kulturą nie grzeszyły. Na uwagę z mojej strony, że tego typu sformułowania oznaczają zwyczajny brak szacunku do samych siebie, otrzymałem stek kolejnych wyzwisk w kierunku aktualnej ekipy, "wspartych" skierowanymi w moją stronę argumentami ad personam. I nie dały sobie panie wytłumaczyć, że takim stawianiem sprawy tym bardziej nic nie wywalczą, gdyż nikt nie traktuje poważnie istot zachowujących się prymitywnie. One są wściekłe, bo mają rację! A mają rację dlatego, że są wściekłe! Wszyscy ci zaś, którzy trafiają na tego typu ściek, mają milczeć, bo to jest kobiecy ściek!

Ale to tylko jeden z przykładów. Pamiętam też naprawdę sporo debat w mediach, w których obie strony spierające się o aborcję dyskutowały o swoich poglądach. I nie przypominam sobie tak wielkiej wcześniejszej dysproporcji agresji, jaką widzę obecnie. Działacze "pro life" nie nazywają swoich dyskutantów mordercami dzieci nienarodzonych, katami czy też w podobnie radykalny sposób. Tymczasem feministki bez oporów obdarzają drugą stronę mianem morderców kobiet czy katolickich Talibów. A potem dziwią się, że zamiast podziwu wzbudzają jedynie politowanie.