40-lecie twórczości artystycznej obchodzi znany zamojski malarz Henryk Szkutnik. Jest to wspaniała okazja, by po raz kolejny zobaczyć jego obrazy. W Biurze Wystaw Artystycznych Galerii Zamojskiej prezentuje on bowiem "swoją rzeczywistość".

Płótna, które niemal atakują widza swą intensywną, kontrastową barwą, mocną konstrukcją obrazu, maluje od lat. Sporo można o nim mówić i pisać, badać w perspektywie rozwoju sztuki, szukać naukowych uzasadnień dla jego inspiracji, snuć porównania z klasykami malarstwa. Ja sama o sztuce Henryka pisałam już kilkakrotnie - zawsze intrygowała mnie ta jego bardzo indywidualna, specyficzna ,"szkutnikowa" rzeczywistość malarska, którą wyróżnia mocna kreska, intensywna barwa i pogodny żywioł, tak dobrze odzwierciedlające temperament i osobowość artysty. Pominę więc tym razem naukowe dywagacje, jakie z reguły zwykli wygłaszać krytycy i znawcy sztuki - zwłaszcza przy tak doniosłych, jubileuszowych okazjach. Na to przyjdzie też czas - po wernisażu wystawy.

Heniek w Malinowym Chruśniaku

Może tym razem - poprzez obrazy - warto spojrzeć na ich twórcę, Henryka Szkutnika, człowieka, który na stałe wpisał się w zamojsko-roztoczański pejzaż. Z perspektywy trzydziestu lat, które spędziłam w Zamościu, lat znajomości i przyjaźni z artystą widzę, że coraz rzadziej trafiają się obok nas ludzie tak skromni i wrażliwi, tak bezinteresownie życzliwi i bezkonfliktowi, ludzie, z którymi rozmowa nigdy nie jest nudna i nigdy się nie dłuży tak, by nerwowo i ukradkiem spoglądając na zegarek oczekiwać jej zakończenia. Taki jest Henio Szkutnik - nie narzeka, nie skarży się i nie krytykuje - może brzmi to jak słowa z laurki, ale tak jest w istocie. Jest taki jak jego malarstwo - pogodne, barwne, z lekką nutą humoru, choć niejednokrotnie skrywać się za tym mogą osobiste problemy. Czasem odczytamy lekką ironię, czy nawet żart z rzeczy poważnych - zawsze jest to ironia subtelna, żart, który nikogo nie rani, nie przekracza granic, emanuje właściwym dla Szkutnika humorem. A jeśli rzeczywistość na płótnie wydaje się nam ukazywać w krzywym zwierciadle, jego lustro nie jest tak do końca krzywe; może to tylko takie okulary, które u Szkutnika mają barwę nietypową - nie są różowe - mają odcień seledynowy albo błękitny.

Artysta nie maluje katastroficznych wizji, nie sięga po tzw. "wielkie tematy", nie stara się podążać za aktualnymi trendami sztuki współczesnej chociażby po to, aby zaistnieć w elitarnym wciąż kręgu artystów. Nigdy nie odczuwał potrzeby wspinania się "na afisz" - dla sławy czy wymiernych korzyści finansowych. Maluje to, co czuje, co jest bliskie jego naturze. Sztuka jest jego pasją, jego prawdziwym życiem, w którym nie potrafi i nie chce udawać kogoś, kim nie jest - zawsze jest sobą nawet wówczas, gdy wydaje się nam, że poprzez sztukę stara się jedynie oddalić problemy, od których nikomu z nas nie udaje się uciec.

Taki jest Henryk Szkutnik. Jego malarstwo to on sam, nieskomplikowana - ale tylko pozornie - artystyczna dusza, którą łatwo odnaleźć w jego dziełach. A my, wciąż epatowani grozą, stale konfrontowani z egzystencjalnym lękiem, który tak często staje się tematem dzieł sztuki, w obrazach Szkutnika odnajdziemy zawsze pogodę, harmonię, optymizm, spokój i piękno, którego każdy z nas bardzo potrzebuje, choć każdy z nas definiuje je inaczej.

Henryk Szkutnik maluje tak już od 40 lat a jego sztuka - jak każde niepowtarzalne dzieło wyjątkowego człowieka - ma ten przywilej, że może istnieć poza czasem, bo starzeje się, na szczęście, tylko materiał.