Czasy obecne charakteryzują się tym, że nieczęsto można w pełni oddzielić życie prywatne od zawodowego. Szczególnie trudne jest to w przypadku osób publicznych, których praca rzadko kiedy da się umieścić w konkretnych godzinach. A już ekstremalnie kłopotliwe przy udzielaniu się w mediach społecznościowych. Taki ktoś jest bowiem nie tylko po prostu stale na cenzurowanym, ale i musi się liczyć z tym, że jego popularność (a co za tym idzie dochody) są zależne od społecznego widzimisię. A ponieważ łaska pańska na pstrym koniu jeździ, można się na tym solidnie przejechać. I myślę, że w najbliższych miesiącach przejedzie się pewien znany (szczególnie na Zamojszczyźnie) pisarz.

Stefana Dardy, bo o nim mowa, Czytelnikom przedstawiać bliżej chyba nie trzeba. Nie tylko dlatego, że pochodzi on z naszych stron (konkretnie z Lubyczy Królewskiej). Darda jest bowiem znany jako pisarz powieści grozy, których akcję umieścił w województwie lubelskim, w tym także na Roztoczu. Na naszych łamach nieraz pojawiały się relacje z jego spotkań z fanami w Zamościu. I na pewno nadal będą się pojawiały, o ile artysta będzie do nas przyjeżdżał na takie wydarzenia, bo jest to po prostu bardzo dobry pisarz, który zawsze będzie miał grono zwolenników. Pytanie jednak, jak duże ono będzie, co w przypadku Stefana Dardy ma o tyle większe znaczenie, że kilka lat temu zrezygnował on z pracy w Urzędzie Celnym, skupiając się wyłącznie na twórczości literackiej.

Oto bowiem literat, mieszkający obecnie w Przemyślu, na swoim prywatnym profilu na najbardziej znanym portalu społecznościowym zamieścił kilka dni temu następujący komunikat: "Po pisowskim zamachu na niezależne sądy uprzejmie informuję, że będę bez ostrzeżenia i w trybie natychmiastowym usuwał z grona znajomych i blokował wszystkie osoby, z których komentarzy wynika, że są zwolennikami powrotu dyktatury do Polski (mam na myśli wyborców i zwolenników PiS-u i Kukiza)". Niezorientowanych Czytelników informuję, że chodzi o obecnie uchwalone (lub procedowane) ustawy m.in. o Krajowej Radzie Sądownictwa i Sądzie Najwyższym.

Oczywiście każdy z nas ma niezbywalne prawo do kształtowania grona swych znajomych w taki sposób, jak mu się żywnie podoba. W ogóle każdy z nas ma prawo do robienia wszystkiego, co chce. Tyle tylko, że zawsze trzeba się liczyć z konsekwencjami swych decyzji. W przypadku jednych czynów określają to odpowiednie kodeksy, a w pozostałych znane chemiczne powiedzenie: "Akcja rodzi reakcję".

To tym bardziej istotne, że nie można się zasłaniać rozróżnieniem profilu publicznego i prywatnego. Osoba publiczna tak naprawdę żadnych prywatnych profili w mediach społecznościowych nie ma. Nie ma, bo nawet jeśli ustawi najbardziej restrykcyjne filtry doboru znajomych, to musi pamiętać, że nie żyjemy w próżni i treści tam prezentowane zawsze będą "wyciekać". Sprawa kolejna: nie rozwiążemy sporów przechodzących przez Polskę dzieleniem osób, z którymi mam kontakt, na tych, z którymi się zgadzam i na tych, których politycznych (lub w ogóle jakichkolwiek) poglądów nie podzielam. Z całym szacunkiem, ale możliwość wykluczenia z grona znajomych z tego powodu przez kogokolwiek jest argumentem nader kiepskim i świadczącym raczej o zakompleksieniu osoby stawiającej tę groźbę. No i rzecz finalna: można tworzyć dzieła najwspanialsze, ale nie można liczyć na to, że będą je nabywać osoby, którym się pokazało drzwi. Mówiąc brutalnie: chleb kupiony za pieniądze myślących inaczej ode mnie nie smakuje gorzej niż nabyty za fundusze mających poglądy tożsame z moimi. Tyle, że niekiedy człowiek uświadamia sobie ten fakt dopiero wówczas, gdy na ten chleb zaczyna brakować.

Żeby nie było - nie doczekają się Państwo mojego stanowiska na temat obecnie forsowanych reform w polskim sądownictwie. Mam tu oczywiście swoje zdanie, ale nie zamierzam wywoływać żadnej burzy na jego temat, bo do takowej na pewno doszłoby niezależnie od meritum mojej opinii. Proszę zwyczajnie pomyśleć szerzej o powyższym zagadnieniu. Szczególnie jeśli dotyczy ono osób, na które mogło się liczyć przez wiele lat.