Wewnętrznie skupiony, nieco zaskoczony tłumem widzów na wernisażu wystawy w Galerii Staszica 13, Wojciech Zawrotniak opowiada nam o swoim wyjątkowym malarstwie.

Teresa Madej - Co jest fundamentem pana dzieła? Treść, kolor, ekspresja dzieła?

Wojciech Zawrotniak: -Forma i kolor. Modyfikuję, tworzę jakieś formy, które się budują w jedną całość. Staram się, żeby to było spójne i żeby było w miarę czytelne, i przede wszystkim estetyczne.

TM - Zastanawia mnie, czy to maska, portret, bo coś pan krystalizuje na swoich obrazach. Czy chce pan przez to coś powiedzieć widzowi? Chcę dojść, z czego to się wywodzi? Ze snów, czy może w sposób podświadomy ma to związek z pana główną umiejętnością?

Wojciech Zawrotniak: -Nie wiem czy to mam związek z moją pierwszą umiejętnością, bo skończyłem konserwację zabytków. Może jest coś w tym, ale raczej nie staram się tego wiązać. Owszem, też rzeźbię. Skończyłem konserwację rzeźby i detalu architektonicznego. Skończyłem też snycerkę. Ale wydaje mi się, że to raczej nie ma wpływu na moje malarstwo. Traktuję to jako rzecz całkiem oddzielną. Oddzielam malarstwo od rzeźby.

TM -Od jak dawna zajmuje pana malarstwo?

Wojciech Zawrotniak: -Skończyłem Liceum Plastyczne, potem studia i powiem szczerze - kilka razy zdarzyło mi się wykonać prace malarskie, ale nie przykładałem do tego jakiegoś znaczenia. I w pewnym momencie popchnięto mnie do tego, żeby zacząć malować, żeby tworzyć coś, co daje mi przede wszystkim tę radość, satysfakcję z tego, bo jest to naprawdę zajęcie odstresowujące. Można wiele rzeczy przemyśleć sobie w tym czasie. I wydaje mi się, ze tworzenie tych obrazów pobudza do innego działania.

TM - Więc skąd przychodzą te pomysły na kolejny obraz? Z sennej zjawy, z ulicy, otoczenia?

Wojciech Zawrotnak: -Nie wiem.

TM - Dla mnie to ma wymiar być może takiego eklektyzmu w malarstwie. Widzę w pana pracach malarskich cechy płaskorzeźby czy też snycerki. Obraz "Bez tytułu" to profil postaci wpisany w drzewo. Obraz "Matka natura" to ponownie portret i kolory natury.

Wojciech Zawrotniak: -Ten tytuł wymyśliła moja córka i tak zostało.

TM - Ten motyw twarzy, a może maski przewija się w pana pracach. To ciekawa wariacja.

Wojciech Zawrotniak: -Wydaje mi się, że to tak, jak ludzie, którzy mają różne twarze. I tak twarz czy głowę można w różny sposób namalować, zinterpretować. I dlatego, wydaje mi się, że ten temat jest bardzo szeroki. Ja mam jeszcze wiele pomysłów na to, w jaki sposób namalować głowę. Jak zrobić, żeby ona wyglądała inaczej niż w rzeczywistości. Takie surrealistyczne ujęcie tematu. Myślę, że to wszystko jest w mojej głowie. Czyli maluję głowy, i to wszystko - inspiracja - jest w głowie.

TM - Będę się upierać, iż czuje tu przełożenie zarówno z rzeźby, jak i snycerki. Takie mam skojarzenia, odczucia i próbuję to skonfrontować z artystą.

Wojciech Zawrotniak: -Dlaczego to nie ma przełożenia? Bo ja teraz bardziej myślę o przestrzeni w malarstwie, niż o przestrzeni w rzeźbie, chociaż rzeźbię też. A tworzenie tych obrazów? To jest kwestia interpretacji. Każdy może sobie we własny sposób to zinterpretować. Generalnie, nie mam na to żadnej teorii. Bardzo często jest tak, że tworzenie tych rzeczy wynika po prostu z takiej chwili. Trzeba coś zrobić, trzeba namalować, to maluję. To, że jest to przestrzenne, to jak pani mówi, że ma to jednak związek z rzeźbą - to każdy odczytuje na własny sposób. Ale może jest to też pomysł, żeby stworzyć też rzeźby.

TM - Patrząc na pracę "Maska" od razu przychodzi na myśl czy nie stworzyć takiej rzeźby?

Wojciech Zawrotniak: - Kiedyś mi to przez myśl przeszło, nawet mi to podpowiadano, ale na razie nie. To wszystko trzeba zaplanować.

TM - To kiedy przemówiła do pana muza, opiekunka sztuk pięknych, żeby sięgnął pan po pędzel?

Wojciech Zawrotniak: -Ciężko były się do tego zabrać, ze względu na brak czasu. Trzeba było jednak ten czas znaleźć i wyrwać go rodzinie. Można malować w ciągu dnia, ale to już nie praca. Przyznaję, że to żona mnie zainspirowała, dała mi wolną rękę, powiedziała: -Jest moment, twórz. Jakoś damy radę. Więc, zacząłem malować. Myślę, że to był dobry pomysł.

TM - Czy jest tak, że pan zaczyna obraz i musi pan go skończyć, czy obraz musi swoje odczekać?

Wojciech Zawrotniak: -Ja mam wiele obrazów w pracowni, które nie są ukończone. I myślę, że one na pewno ujrzą światło dzienne. Ale to już na następnej wystawie. Bardzo często rozpoczynam kilka obrazów na raz. Wydaje mi się, że to jest dobre, ale odkładam go na chwilę, patrzę na to jeszcze raz i widzę dużo błędów, które trzeba poprawić, ewentualnie pojawia się nowy motyw, który można tam użyć. Kończę, gdy dojrzałem do tego, aby zamknąć obraz.

TM - Pana prace są przekonywujące, są do one do fajnego odbioru. Dobrze się jej "czyta". I powiem, że są niepowtarzalne. Czy jest artysta, do którego pan nawiązuje, inspiruje się?

Wojciech Zawrotniak: -Ciężko jest powiedzieć, ale na pewno inspiracji jest wiele. W jakiś sposób inspiruję się Salwadorem Dali. Jest dla mnie źródłem tego surrealizmu i spojrzenia na rzeczywistość, ale porównywanie mnie z mistrzami nie wchodzi nawet w grę. Natomiast, wszyscy czerpiemy od lepszych, od mistrzów, także z życia. Oby z dobrych stron życia, bo to się później przekłada na to, co my zrobimy sami. I wydaje mi się, że to na pewno ma źródła u innych malarzy, którzy tworzą dzieła sztuki. Na pewno. Jest to normalną rzeczą. Powinniśmy czerpać od najlepszych.

TM - Maluje pan obrazy olejne na płótnie, ale też zauważam technikę mieszaną.

Wojciech Zawrotniak: -Technika mieszana, akryl, olej. Raczej staram się malować jedną techniką, ale bywa, że trzeba ten obraz zacząć szybko, szybciej uzyskać laserunki. To wszystko ma znaczenie. Używając różnych technik można ten obraz namalować szybciej.

TM - Jak wystawę przyjęła rodzina? Stawiła się w komplecie, żeby świętować razem z panem?

Wojciech Zawrotniak: -Jestem mile zaskoczony. Nie przypuszczałem że tak dużo osób będzie. Przyjechali nawet tacy, których nie zapraszałem, bo nie było na to czasu.

TM - W Galerii Staszica 13 pana prace pięknie zagrały z zabytkowym wnętrzem i wystrojem.

Wojciech Zawrotniak: -Zostały bardzo profesjonalnie oprawione i po prostu - w tej galerii to ładnie wygląda.

TM - Pomówmy jeszcze o pana planach. Będzie pan łączył rzeźbę z malarstwem?

Wojciech Zawrotniak: -Myślę, że jak przyjdzie wolna chwila, to na pewno pomyślę o tym. Będę kontynuował malarstwo i myślę, że w nie za długim czasie spróbuję zrobić jeszcze jedną wystawę w Zamościu, a może jeszcze gdzieś dalej. Zobaczymy.

TM - Podoba mi się pana malarstwo. Gratuję prac i wernisażu. Dziękuję za rozmowę.

Wojciech Zawrotniak: -Dziękuję bardzo.