Zaczęła się zima. To znaczy zaczęła się przede wszystkim z nazwy, a w praktyce połowicznie, bo jest mróz, a nie ma opadów śniegu. Niespecjalnie mnie to martwi i z tego, co zauważyłem, nie jestem w tym osamotniony. Nie przeszkadza ludziom mała ilość śniegu i lodu wokół, bo przynajmniej mogą swobodnie chodzić po ulicach bez ryzyka późniejszego starcia z firmą ubezpieczeniową. Ci zaś, których zysk zależy od śniegu, zdążyli go sobie naprodukować w sposób sztuczny. Dopóki więc będzie mróz, to prawie wszyscy będą pogodowo usatysfakcjonowani, a że ujemne temperatury utrzymają się jeszcze przez jakiś czas, możemy żyć w dość spokojnych dla relacji międzyludzkich okolicznościach.

Święta minęły bez ekscesów. Może nawet w tym roku nawet spokojniej od czasu sprzed 12 miesięcy. Przy tym miałem wrażenie dziwnego dysonansu w mediach. Jakimś cudem teraz, jak co roku, trąbiono o akcjach charytatywnych robionych na rzecz tych, którzy nie będą mieli udanych Świąt pod względem ekonomicznym, ale jakoś do absolutnego minimum ograniczono pokazywanie konkretnych przykładów osób, którym powinno się pomóc. Za czasów poprzedniego rządu eksponowano ludzką biedę, a teraz uczyniono z niej temat może nie tabu, ale na pewno nie dość wygodny do przedstawiania. Trochę to dziwne w kontekście ogłoszenia przez premiera Tuska rządów miłości, ale nie będę się dłużej nad tym rozwodził.

Dzisiejszy tekst będzie kameralny i osobisty. Śmiem twierdzić nawet, że obszyty prywatą autora. Wypływa to z jego nastroju, będącego wypadkową wydarzeń z życia osobistego, codziennych rozmyślań, a także słuchania twórczości zespołu "Pustki", grającego muzykę jakże odmienną od codziennej radiowej rąbanki komercyjnej, w której króluje Doda i Piotr Rubik. Wszystko powyższe powoduje stan, w którym moje myśli krążą wokół pewnej rzeczy, wykonanej przez Spółdzielnię Mieszkaniową imienia Jana Zamoyskiego w Zamościu.

Owa spółdzielnia bowiem wykonała przy wejściu do mojej klatki schodowej coś, na widok czego w pierwszej chwili postronny obserwator kontempluje z czym właściwie ma do czynienia. Normalnie jak w jakiejś galerii! Przypomina to trochę film "Nie lubię poniedziałku" i nośnik dreblinek do kombajnów, który to nośnik pierwotnie był przemysłowym przedmiotem użytkowym, a okazało się, że równie dobrze mógłby on służyć za element dzieła sztuki.

A chodzi po prostu o to, że latem spółdzielnia kompletnie zmieniła, na bardziej płaski, profil schodów i z części z nich zrobiła podjazd u wejścia do wspomnianej klatki, co zresztą w owym czasie opisałem w tekście "Schody, Rubik i Opole". Nie zrobiono jednak absolutnie nic z balustradami przy tychże stopniach i wyszła z tego kompletna dysproporcja. Przez kilka miesięcy chodziliśmy do spółdzielni z prośbą o zajęcie się tą sprawą i dopiero niedawno coś się ruszyło. Mówiąc ściślej - nieco się przesunęło, bo obecnie dalej stoi. Uściślając i jednocześnie mając nadzieję, że Państwo zrozumiecie co się stało - dotychczasowe barierki usunięto, a jeśli chodzi o budowanie jako takie, to postawiono płotek biegnący przez niemal całą prawą stronę podestu przed wejściem do samej klatki. To "niemal" oznacza, że nie obejmuje on jednak samych schodów! To znaczy obejmuje część, gdzie jest podjazd, ale tylko w pewnym stopniu i jest po prostu jeszcze gorzej niż było. Po lewej stronie zaś nie ma kompletnie nic.

Tak, chcę przez swój tekst spowodować, że spółdzielnia doprowadzi do pełnej realizacji pierwotnie przewidzianej koncepcji. Jak już nadmieniłem - jest to rzecz najzupełniej prywatna, na której zależy jeszcze góra siedmiu innym gospodarstwom domowym, bo właśnie osiem takowych mieści się w owej klatce schodowej. Tak się bowiem składa, że akurat ta sprawa jest jedną z zaprzątających nasze umysły i będzie nam je zajmować do momentu jej całkowitego załatwienia, do czego przecież spółdzielnia jest właśnie powołana i do czego się zresztą sama zobowiązała. Dlatego zwracając uwagę publiczną na ten problem życzę Państwu naprawdę Szczęśliwego Nowego Roku 2008.