Dzień 5 maja roku pańskiego 2006 przyniósł nam - całemu społeczeństwu, a szczególnie uczniom szkół polskich - decyzję w skutkach tragiczną. Decyzję o mianowaniu Romana Giertycha, prezesa Ligi Polskich Rodzin, na ministra edukacji oraz wicepremiera. Trudno wyobrazić sobie gorszą nominację. Polityk o poglądach, delikatnie mówiąc, zahaczających o neonazizm, prezes honorowy Młodzieży Wszechpolskiej, znany homofob i przykładny katolik ma zasadzić nasienie swoich idei w młode umysły - przyszłość narodu. Od czasu objęcia zaszczytnego urzędu Giertych zaskoczył już wieloma kontrowersyjnymi pomysłami na reformację szkolnictwa, mającymi ścisłe odzwierciedlenie w programie MW. Spotkał się jednak (całe szczęście) z żywym oporem uczniów, studentów, nauczycieli oraz innych osób bezpośrednio podlegających jego władzy, czego skutkiem jest amnestia dla maturzystów. Zmiana tragicznie niesprawiedliwa miała choć częściowo przejednać niechętnych i wydobyć z niebytu politycznego wciąż spadająca w sondażach LPR. Gdy jednak się to nie udało minister edukacji postanowił dalej brnąć w swoją stronę i pielić swoje idee. Lekcje historii w zastępstwie za zajęcia wychowania fizycznego, wychowanie patriotyczne, obowiązkowa religia w szkołach oraz na maturach, monitoring każdego zakątka szkoły oraz wiele innych pomysłów w duchu wartości narodowych oraz katolickich. I niestety tego typu reformy pewnie będą miały miejsce dopóki głosy LPR potrzebne są rządzącej koalicji. Grubo przyszło nam płacić za błędy wyborcze.

Jeśli jednak dostatecznie szybko dostrzeże się omyłkę, trzeba zabrać się za jej naprawę. Najlepszą reperacją i korekcją zepsucia rządu jest mówienie o nim - ciągła krytyka poprzez słowa całkiem poważne jak i w sposób satyryczny. Ja tak samo chcę dzisiaj chwycić za oręż i roztrząsnąć głębiej jeden z niedawnych pomysłów Romana Giertycha - przymusowe jednolite mundurki szkolne w placówkach w całej Polsce.

MEN udowodniając słuszność swojej propozycji podało mediom dwa znaczące argumenty. Pierwszym z nich jest zwiększenie bezpieczeństwa w szkołach, poprzez nakaz chodzenia przez uczniów w jednakowych strojach. Niestety nie potrafię sobie wyobrazić takich szczelnie zamkniętych placówek dla ludzi z zewnątrz, dlatego jestem zmuszony przedstawić swoją kontrargumentację. Wiadomo, że szkoły bardzo często odwiedzają rodzice tudzież inni opiekunowie, ubezpieczyciele, pedagodzy, psychologowie oraz inne osoby prowadzące w budynkach oświatowy działania edukacyjne, a nie będące na stałe zatrudnione w szkołach. Narkotykowy dealer czy inne niebezpieczeństwo w postaci ludzkiej, które miał na myśli p. Roman łatwo może więc przeniknąć w struktury szkolne, podszywając się pod jedną z wyżej wymienionych postaci. Napływ osób niezwiązanych na co dzień ze szkołą jest nieograniczony poprzez legitymowanie czy jakikolwiek inny sprawdzian tożsamości. A jeśli mamy do czynienia z niebezpieczeństwem nieletnim, które wyróżniałoby się spośród uczniów, to i na to są sposoby. Podrobienie mundurków, czy inne tego typu pospolite sposoby nie są ani trudne do wykonania ani wymagające finansowo. Jeśli tylko osoba pragnąca wcielić się do grupy młodzieży uczęszczającej do szkoły ma w tym jakieś korzyści to jest zdolna uciec do innych, dużo bardziej skomplikowanych sposobów, na które szkoda teraz strzępić sobie języka. Tak więc jeden z najważniejszych argumentów przedstawionych przez ministra edukacji wydaje się być obalony.

Drugi z nich - zyskanie większego poszanowania dla szkoły - być może ma w sobie sporo racji. Wprowadzenie mundurków może wprowadzić szacunek dla jednostkowych barw szkolnych jak i dla szkoły jako ogółu. Stworzy nieprzekraczalną barierę przyzwoitości, skupienia nad nauką, a nie nad strojem codziennym. Tak, to wszystko pewnie jest prawdą. Lecz czy prawdą potrzebną? Moim osobistym zdaniem szkoła jest miejscem gdzie się wchodzi, zdobywa wiedzę i wychodzi. Patrząc przez pryzmat swoich indywidualnych odczuć nie potrafię nadać mundurkom jakiegoś potrzebnego statusu. Ja nie żywię jakichś uczuć do szkoły, przywiązania, nie identyfikuje się z nią i myślę, ze wielu innych uczniów także. Obecnie nie jest już tak samo postrzeganą instytucją jak dawniej. Dzisiaj, kiedy pewne wykształcenie jest już niezbędne, szkoła jest miejscem pewnej walki, zdobycia doświadczenia życiowego, a nawet umiejętnością wykorzystywania własnej prezencji, która to będzie nam potrzebna w późniejszym życiu i pracy. To właśnie eliminuje mundurek z miejsca. Teraz szkoła jest miejscem zbyt przystosowującym dziecko do pracy, dalszego życia, żeby wprowadzać takie reformy. Nie ma już miejsca na pielęgnowanie dzieciństwa, wręcz odwrotnie edukacja wyplenia takie wartości. Często zdarzają się przenosiny, zmiana szkół. Liczą się wyniki, a nie przywiązanie do barw szkolnych. Chcąc wprowadzić zmiany, które roztrząsam trzeba by było zmienić czasy. Wydaje się więc, że giertychowska polska rodzina juz dawno przeminęła, być może bezpowrotnie.

Naprawdę słuszne argumenty wprowadzenia mundurków pozostały trochę w cieniu. Warto nadmienić, że wraz z wprowadzeniem jednakowych strojów skończyłaby się szkolna segregacja na biednych i bogatych. Byt zakończyłoby bezwzględne szkolne szyderstwo z gustów, ubrań, podziałów subkulturowych. Szkoła byłaby miejscem tylko i wyłącznie nauki, a nie pokazem mody, szkółką makijażu, czy miejscem wewnątrzmłodziezowych waśni. Te wszystkie dowody mogłyby posłużyć lepiej ministrowi edukacji, będąc jednak w mniejszości, pewnie i tak nie przechyliłyby szali zwycięstwa na korzyść Romana Giertycha.

Reasumując - mundurki szkolne pomysłem może nie są złym, ale na pewno niewygodnym. Nie na dzisiejsze czasy.