Wpadł mi w ręce najnowszy numer "Tygodnika Zamojskiego". Przeczytałem w nim między innymi: o sołtysie jednej ze wsi pod Zwierzyńcem, który rzekomo molestuje miejscowe kobiety, o Cygance, która w podzięce za otrzymane trzy złote od pewnej starszej pani obiecała "pobłogosławić" jej pieniądze, skutkiem czego ukradła ponad tysiąc złotych, a także o piłkarzach Spartakusa Szarowola, którzy za sprawą głupoty lekarza wystawiającego zawodnikom omyłkowo datowane karty zdrowia nie mogli zainaugurować sezonu, a przy tym nierozegrany przez nich mecz może paść łupem rywali za sprawą walkowera. I wiecie Państwo? Poczułem wręcz ulgę, że choć na chwilę mogę odpocząć od tego całego światowego zgiełku i skupić się na naszym miejscowym bagienku, które choć zewsząd pachnie głupotą, a niekiedy i prymitywizmem myślenia, to jednak wszystko to jest jakieś takie spokojne i nie ma się poczucia, że od tego zawali się nasze jestestwo.

Z tego też powodu czasami wręcz zazdroszczę tym, którzy polityką naprawdę się nie interesują. Nic ich nie obchodzi i mają święty spokój. Media mózg im nawet jeśli spiorą doszczętnie, to szkody tym wyrządzone odczuje co najwyżej rodzina delikwenta, a nie całe społeczeństwo. Nie należę jednak do grona takich osób i z tej przyczyny jak najbardziej interesuje mnie to co się dzieje w Gruzji i samopoczucia bynajmniej mi to nie poprawia.

W pierwszym rzędzie dlatego, że obserwuję ogromny stopień patologicznej rusofilii u Polaków, która chwilami ma charakter nawet i sadomasochistyczny. Okazuje się, że niektórzy tak bardzo boją się reakcji Rosji na udzielane przez nas poparcie krzywdzonym przez nią narodom, iż nie tylko potrafią wygadywać przy tym oczywiste brednie, ale także święcie w nie wierzą mając nadzieje, że Rosję jakoś to obłaskawi. Tu i ówdzie uwypukla się, że choć generalnie w sporze gruzińsko-rosyjskim rację ma pierwsza ze stron, to popieranie Gruzji nam się zwyczajnie nie opłaca. Wymienia się tu bardzo różne argumenty, począwszy od surowców energetycznych, a skończywszy na sile armii rosyjskiej, którą mamy rzekomo znienacka na sobie poczuć. Często skrzętnie dodaje się, że nasze działania w tej sprawie są nieskoordynowane między organami władzy wykonawczej, a sam prezydent popełnia multum błędów w prezencji na czele z brakiem krawata podczas wiecu w Tbilisi. Niestety takich prztyczków jest cała masa i niekiedy przez nie umyka stricte polityczny sens całej sprawy, który jest z pewnością dużo ważniejszy.

Od dawna nie rozumiałem tzw. ekspertów, którzy rolę Rosji na międzynarodowej umniejszali tłumacząc to jej kryzysami wewnętrznymi. Po pierwsze dlatego, że kryzysy są dla Rosji typowe i Rosjanie znakomicie nauczyli się z nimi żyć na zasadzie choroby koniecznej, a po drugie, bo ten kraj cały czas był potęgą militarną i wszyscy naokoło wiedzieli, że gdyby Putin chciał, to mógłby krwawo stłumić wszystkie antyrosyjskie przewroty w ostatnich latach, które były na przykład na Ukrainie czy właśnie w Gruzji. Nie zrobił tego, bo mógłby na tym stracić, ale wcale nie militarnie. Teraz jednak, gdy polityczna przybudówka została już wykonana, a Zachód sam dał Putinowi pretekst moralny w postaci uznania Kosowa, nie miał takich oporów.

Jaki cel ma operacja rosyjska? Finalnym jest stopniowe odsuwanie od władzy wszystkich władz w państwach sąsiadujących z Rosją, które nie grają tak, jak im zagra Kreml. Gruzja jest tylko początkiem. Pewnie, że prezydent Saakaszwili dał pretekst Rosjanom do ataku, ale po pierwsze to był jedynie pretekst, bo późniejsze działania wskazują dobitnie na to, że atak Rosji był już wcześniej planowany, a po drugie mimo wszystko Osetia Południowa leży na gruzińskim terytorium i pewne moralne prawo do dbania o swoje interesy Tbilisi tam ma. Obiektywnie więc racja leży po stronie Gruzji. Jednak ta sprawa jest dla Moskwy testem do dalszych tego typu działań. Potem gra będzie się toczyć o inne państwa na czele z Ukrainą. A potem? Obserwując jak bardzo Kreml brata się z prezydentem Sarkozym i kanclerz Merkel nie jestem pewien czy przynależność do Wspólnoty Europejskiej uchroni przed rosyjskimi zakusami kraje nadbałtyckie, a także Polskę. Jasne, że będzie to miało inny charakter, najprawdopodobniej nie militarny, ale gra pójdzie o podobną stawkę.

Dlatego sprawa gruzińska jest również sprawą polską. Od tego jak społeczność międzynarodowa zachowa się w zaistniałej sytuacji, która obejmuje okres również i po ustaniu działań zbrojnych, gdy rozstrzygać się będą kwestie polityczne, zależy też i nasza przyszłość. Wiem, że mój głos ma wręcz skrajnie marginalne znaczenie dla wielkiej polityki, ale chcę oświadczyć, że moje poparcie ma i mieć będzie każde działanie ukierunkowane na obronę Gruzji przed Rosją. Miękka polityka wobec tego kraju zawsze kończyła się dobrze tylko dla niego. Kto zna historię, ten wie o czym mówię, a kto nie zna, ten niech się zapozna z dziejami choćby tylko najnowszego stulecia. Mam nadzieję, że zwłaszcza ci najwięksi polityczni decydenci tego świata historycznymi dyletantami nie są.