Nie wiem jak Państwo, ale ja ostatnimi czasy dostrzegam znaczącą zmianę w tym, co możemy zobaczyć na zamojskich ulicach. Jeszcze nie tak dawno było na nich spokojnie i bez większego trudu w kwadrans można było przedostać się z jednego końca miasta na drugi - na przykład z cmentarza komunalnego do szpitala im. Jana Pawła II. Tymczasem teraz jest to w dzień wręcz niemożliwe. Zatory na drogach, które kilka miesięcy temu śmiało można było nazywać koreczkami, przeistoczyły się w najprawdziwsze korki. Co więcej, nic nie wskazuje na to, żeby sytuacja miała się polepszyć. Dodatkową frustrację wprowadza kierowców remont przejazdu kolejowego na ulicy Legionów, czyli na fragmencie drogi szumnie zwanej obwodnicą. Nie dość, że naprawy te powodują kilometrowy korek i właściwie nie wiadomo jak i czy w ogóle prowadzone prace poprawią jakość przejazdu we wspomnianym punkcie, to jeszcze drogowcy już o tydzień przekraczają planowany termin zakończenia robót. Jeśli ktoś z Państwa czuje, że jest w zbyt dobrym nastroju, to polecam przejechanie się tamtym odcinkiem drogi. Zejście na ziemię gwarantowane!

To tyle, jeśli chodzi o szlaki asfaltowe. Chciałbym teraz chwilę poświęcić na inną sprawę, przy której na ziemię schodzić nie trzeba, bo chyba nikt się nawet nie starał od niej odbić. Oto Najwyższa Izba Kontroli w ostatnich tygodniach poświęcała czas na sprawdzanie stanu polskich dworców kolejowych. Tu od razu drobne sprostowanie: niemal całkowicie pominięto tu dworce w województwie lubelskim i w sporej części podkarpackiego, najwyraźniej uznając, że placówki tego typu w tak ważnych tranzytowo miastach jak na przykład Chełm czy Przemyśl są w tak beznadziejnym stanie, że nie ma sensu jeszcze bardziej zaniżać rodzimej przeciętnej ich oceną. Tak czy owak wynik był z góry znany każdemu, kto choćby sporadycznie podróżuje pociągami. Na polskich dworcach dominuje brud, smród i w wielu punktach również ubóstwo. Są to miejsca niebezpieczne dla pasażerów, brakuje przyzwoitych poczekalni, toalet, że o przechowalniach bagażu już nie wspomnę i pomimo kilku światełek w tunelu na pewno nie możemy się tymi przybytkami przed Europą chwalić. Te słowa poszły w świat za sprawą mediów, ale chyba nikt nie ma złudzeń, że "zalecenia pokontrolne" NIK zainteresują jakichkolwiek decydentów w tej sferze.

Co do samej kontroli pewne zdziwienie wzbudziła we mnie krytyka stanu dworca w Gliwicach. Zdążyłem go już dość dobrze poznać i przyznam, że choć prawdą jest, że nie umywa się on do choćby tego we Wrocławiu, to jednak jest on zdecydowanie ładniejszy od katowickiego. Do tego stopnia, iż właśnie dlatego jadąc do mojej dziewczyny wolę wysiąść w Gliwicach i się przesiąść do autobusu KZK GOP, niż zmieniać pociągi w stolicy województwa śląskiego. Zresztą kiedy sobie przypomnę, że podczas mego pierwszego pobytu na tych ziemiach wychodząc z pociągu w Katowicach nie wleciałem w dziurę między wagonem, a peronem tylko dzięki pomocy chłopaka, który wcześniej ukrywał się w pociągowej toalecie przed konduktorem, to do tej pory cierpnie mi skóra? Generalnie jednak muszę kontrolerom przyznać rację, a zwłaszcza w kwestii niejednokrotnie przeze mnie wałkowanej na tych łamach, czyli ułatwień (a w praktyce umożliwień podróży) dla osób niepełnosprawnych. Tu faktycznie jest tragedia.

Pytani o ten stan rzeczy decydenci rozkładają ręce i wymieniają cały szereg przyczyn na czele z mnogością właścicieli dworcowej infrastruktury. Kto inny ma tory, kto inny latarnie, kto inny perony, a poszczególne elementy dworca bywa, że są wręcz sprzedawane prywatnym właścicielom. Często zresztą jest to właściwe rozwiązanie, ale bywa, że oznacza ono brak pomysłów na prawidłową opiekę nad dworcami ich pierwotnych właścicieli.

I przy tej okazji kamyczek do zamojskiego ogródka. Na stosownej stronie internetowej o przetargach ogłaszanych na inwestycje PKP jeszcze w maju dostrzegłem informację o takowym przedsięwzięciu dotyczącym "peronu wyspowego" na dworcu w Zamościu. Zacząłem więc poszukiwać większej ilości danych i powstał problem, bo najpierw nie mogłem znaleźć w Internecie jakichkolwiek namiarów na komórkę, która włada naszą placówką, a potem nie byli w stanie mi pomóc w tej mierze ludzie, którzy na naszym dworcu pracują, a do których robocze numery telefonów jakoś odszukałem. Tedy nie dowiedziałem się i do tej pory nie wiem jak ten remont ma wyglądać. Mam tylko nadzieję, że naprawdę poprawi on stan "peronu wyspowego" i obiecywany termin zakończenia prac, czyli 31 grudnia 2008 roku zostanie dotrzymany.