Dzisiejszy tekst zacznę od nawiązania do felietonu sprzed dwóch tygodni, w którym opisywałem wątpliwości dotyczące zakończenia przed końcem roku zapowiadanego remontu "peronu wyspowego" na zamojskim dworcu kolejowym. Byłem tam we wtorek o świcie, no i muszę stwierdzić, że prace trwają. To znaczy - peron był wtedy wyremontowany do połowy i wiele wskazywało na to, że i jego reszta doczeka się renowacji. Natomiast nie znaczy to, iż można być zadowolonym z efektów tychże robót, biorąc pod uwagę dostosowanie obiektu dla osób niepełnosprawnych. Panowie, peron jest nadal za niski! Owszem, został on nieco podniesiony, ale nadal mamy sytuację, w której odległość między najniższym schodkiem wagonu, a krawędzią peronu jest większa, niż między dwoma ostatnimi schodkami wagonowymi (w wagonach, do których prowadzą trzy schodki)! Wiem, że zapewne bazowano na wymogach zawartych w nadal obowiązującym rozporządzeniu Ministra Transportu, które nakazuje budować perony wysokie na 55 cm, ale na litość Boską - przecież chyba widać, że jest to przepis mocno nieżyciowy, który w dodatku sporo miast bez żadnej szkody zdroworozsądkowo obeszło! Jest to tym smutniejsze, że Zamość kreuje się na miasto otwarte na każdego turystę, a zatem również na tego mniej sprawnego. Jak widać nie wszyscy pojęcie otwartości pojmują jednakowo...

Pozostawiam tę sprawę do rozważenia dyrekcji dworca. Każdy stały Czytelnik moich felietonów wie, że temat kolei jest jednym z bardziej mnie interesujących i kwestii "peronu wyspowego" na pewno nie zostawię.

Tyle o sprawach stricte zamojskich, a teraz pozwólcie Państwo, że napiszę o czymś innym. Otóż wiadomo, że dla każdej rodziny oglądającej telewizję stałym punktem cotygodniowych zakupów jest gazeta z programem TV. W mojej rodzinie takową jest "Telemax". Wyłącznie z racji ceny, bo zawartość jest wyjątkowo mizerna i to również w przypadku samych programów dla poszczególnych stacji. Błędy w tytułach są tam na porządku dziennym. Natomiast moją uwagę w ostatnim numerze tego pisemka zwrócił artykulik pt. "Płacze za konikiem", który przytoczę w całości, żeby tym razem nikt nie zarzucił mi nierzetelności i demagogii.

"Jolanta Rutowicz, która w "Gwiazdy tańczą na lodzie" głównie udowodniła, że potrafi urządzać pyskówki z zasiadającą w jury Dodą ma kolejny problem. Jej ulubiony pluszowy konik, z którym spędziła wiele nocy, zaginął. Jolanta prosi wszystkich ludzi dobrej woli, żeby pomogli jej go odzyskać. Niestety do gwiazdy dzwonią tylko żartownisie i mówią, że widzieli konika w górach, albo nad morzem. - A przecież to niemożliwe, żeby był w tylu miejscach naraz - trafnie zauważa Jolanta. Sprawa wygląda naprawdę poważnie. Właścicielka właśnie dostała przesyłkę z odciętym ogonem konika. Rutowicz jest zrozpaczona. Twierdzi, że wyprowadzi się z Polski na dobre."

Przeczytane? Dobrze. To teraz poświęćcie Państwo chwilę na przywrócenie swego umysłu do stanu używalności, bo wiem, że w przypadku takich artykułów jest to rzecz niezbędna. Dodam, że zachowałem oryginalną pisownię tekstu.

Tak, gazetka się ze słynnej triumfatorki wznowionego "Big Brothera" nabija. Teoretycznie więc powinienem powyższy artykuł potraktować jako zupełnie niegroźny. Ale jakoś nie mogę. W dobie tak wielkiego wywracania wszystkiego do góry nogami i kreowania na autorytety ludzi o wątpliwej moralności mam w sobie jakieś dziwne przekonanie, że spora część odbiorców tego tekstu, jeśli nie większość, weźmie go najzupełniej serio i co więcej - będzie dla jego bohaterki pełna najszczerszego współczucia. Podstawy do tego mam, bo ktoś przecież na Jolantę musiał w tym "Big Brotherze" głosować. Zresztą bez większego trudu można odszukać na forach internetowych głosy biorące Jolę R. w obronę i popierające jej tezy, jakoby wszyscy się na nią uwzięli.

Żeby nie było wątpliwości: nie mam pretensji do "Telemaxa", że wysmażył taki tekścik. On po prostu odpowiada na zapotrzebowanie czytelników. Publika jest zainteresowana różową Jolą, to rzuca się publice mniej lub bardziej denny artykuł. Gorsze jest jednak to, iż fani owej "gwiazdy" stanowią niepokojąco duży procent ludzi, którzy albo już wkroczyli, albo za chwilę wkroczą w szeregi obywateli decydujących o obliczu Polski. Niedawno obchodziliśmy 90-lecie odzyskania niepodległości przez nasz kraj. Dla fanów Joli dzień ten z pewnością miał znaczenie marginalne. Hitler mówił: "Zniszczcie narodowi jego kulturę, zabytki, a przestanie istnieć". Hitlera już nie ma, ale to nie znaczy, że można spać spokojnie. Nasza kultura degraduje się nawet i bez niego.