Recenzja filmu "300" Zacka Syndera
Co prawda nie jest to druga cześć "Sin City", ale każde kolejne dzieło Franka Millera, które zostaje przeniesione na ekrany kin, jest swoistym wydarzeniem. Im obraz wierniej odpowiada komiksowi, tym lepszą rozrywkę otrzymamy. "300" to typowe kino komercyjno-rozrywkowe i nie doszukujmy się tutaj ukrytych idei.

"Miasto Grzechu" Roberta Rodrigueza pozostanie niedoścignionym wzorem, jak robić komiksy na filmowo. Zack Synder nie jest żadnym wybitnym reżyserem. Kalkując komiks i zmieniając je w osobne ujęcie poszedł na łatwiznę. Owszem, film zachwyca swoją barwą i efektami specjalnymi, ale brakuje mu czułej ręki reżysera. Tak naprawdę za każdą klatkę w "300" odpowiada Miller, a ja wolałbym małą namiastkę czegoś autorskiego.

Jednak po twórcy reklam i "Świtu żywych trupów" nie można oczekiwać tego co po Rodriguezie. "300" to autorska wizja bitwy pod Termopilami, gdzie Leonidas wraz ze swoimi najlepszymi żołnierzami stawił czoła niezwyciężonej armii Kserksesa. Frank Miller opowiada w typowy dla siebie sposób zarysowując kontrasty czerni i bieli do granic możliwości. Mamy więc Spartan, którzy poświecą swoje życie za ojczyznę; nieśmiertelnych wrogów, cyniczne gadki (chociaż mało ich w filmie - rozmowa Leonidasa z Kserksesem) oraz żądzę pieniądza.

Ale to wszystko jest gdzieś z boku. Film Zacka Syndera to przede wszystkim krwawa wojna ukazana w nowatorski sposób, dzięki któremu ogląda się z zadowoleniem na twarzy. Bitwy kręcono wyłącznie w studiu, a podczas zdjęć zrobiono tylko jeden plener! Ponownie wykorzystano technikę komputerową, tak jak w "Sin City", gdzie dało to świetny efekt, więc czemu by nie spróbować jeszcze raz? Okazało się to strzałem w dziesiątkę. Surowy, mroczny klimat buduje ten obraz. To, co widzimy w kinie, to istny taniec śmierci, zwalniający w kulminacyjnych momentach, tylko po to, aby zaraz przyspieszyć. Nasze wizualne potrzeby zostają spełnione.

Wolność, chwała, poświęcenie. Co pewien czas pojawiają się te kluczowo słowa, dzięki którym Leonidas mobilizuje swoich żołnierzy do walki. "300" to występ tylko jednego aktora - Gerarda Butlera, króla Sparty. Nie można, więc mówić o jakiejś grze aktorskiej, gdyż zaczyna się i kończy na trzymaniu włóczni i tarczy. Ekranizacja komiksu Millera niesie ze sobą pewien patos, jednak nie doszukiwałbym się tutaj odniesień do USA i ich inwazji na Bliski Wschód. To kino stricte rozrywkowe i takie niech pozostanie.

Czy "300" ociera się o kicz? Oj tak! Typowy przykład przerostu formy nad treścią, ale co z tego, jeśli Miller zawsze balansował na krawędzi. Nie mniej warto obejrzeć "300" dla samej przyjemności, jakie serwuje nam dzisiaj kino. To czysta frajda w najlepszym wydaniu z dynamiczną muzyką Tylera Batesa, masa efektów specjalnych i tony krwi. Antyczna rzeź bez wielkiej idei. Ale jak się ją ogląda...Chwała i Gloria na pewno im się za to należy.