Po raz kolejny mogę powiedzieć, że wykrakałem. I ponownie nie jest to sytuacja moich marzeń. Gdybym zapowiedział, że działania podejmowane przez tego i owego z pewnością zaowocują sukcesem, cieszyłbym się ogromnie, gdyby to się sprawdziło. Niestety znów dzieje się tak, że ostrzegałem, decydenci zrobili swoje, a dzisiaj wygląda, że przygotowali raczej pogrzeb aniżeli wesele.

W czasach największego upośledzenia komunikacyjnego Zamojszczyzny, kiedy do naszego regionu nie przyjeżdżał żaden pociąg pasażerski, równolegle rozgrywała się sprawa przekształceń własnościowych w spółce PKS Zamość. Z początku miała to być prywatyzacja, którą zainteresowana była firma "Panas Transport". Na tę drogę jednak nie zdecydował się ówczesny rząd, stawiając na komunalizację. Chciał wziąć w niej udział zamojski magistrat, odważnie planując połączenie spółki z MZK i stworzenie dużego podmiotu realizującego zadania autobusowej komunikacji publicznej. Władze miasta upatrywały szansy przede wszystkim w połączeniu baz obu firm. Nie było to głupie założenie, biorąc pod uwagę, że wtedy część majątku byłaby rzeczywiście zbędna, a co za tym idzie możliwa do sprzedania i pozyskania środków na rzeczywisty rozwój przedsiębiorstwa. Ale ministerstwo wolało PKS Zamość przekazać Urzędowi Marszałkowskiemu Województwa Lubelskiego.

Nowy właściciel najpierw chciał sprzedać dworzec autobusowy na Nowym Mieście i stworzyć nowy, na terenie swojej bazy przy ulicy Sadowej. Jak bardzo byłoby to głupie i pogrążające komunikację autobusową w regionie, wie każdy obserwujący ruch na dworcu busów przy ulicy Gminnej. Na szczęście wycofano się z tego pomysłu, w zamian planując sprzedaż bazy przy Sadowej oraz dworca, ale z planem jego gruntownej modernizacji, a w zasadzie budowy od nowa jako centrum handlowe z miejscami postojowymi dla autobusów. PKS Zamość zachował jedynie funkcję operatora obiektu. Niemniej na dłuższą metę spółkę to wręcz pogrążyło.

Pamiętam posiedzenie Komisji Budżetu, Infrastruktury i Mienia Komunalnego Rady Miasta sprzed bodajże czterech lat. Całkiem niespodziewanie pojawił się na nim prezes PKS-u Zamość, Andrzej Mulawa. Błagał wręcz o przejęcie firmy przez miasto. Baza była już sprzedana i lada moment firma miała się wyprowadzić. Ogółem majątku przedsiębiorstwo nie posiadało już wcale (poza taborem), długów za to całą masę, a dodatkowo nie miało się gdzie podziać. Dlatego właśnie prezes z nadzieją spoglądał na przygarnięcie spółki przez ratusz do bazy MZK. Został jednak spuszczony na drzewo. Ówczesny wiceprezydent, Tomasz Kossowski - w największym skrócie - powiedział mu, że gołodupcem magistrat zainteresowany nie jest.

Z ostatnich wieści wynika zaś, że PKS-em Zamość nie jest zainteresowany zupełnie nikt. UMWL ogłosił przetarg na sprzedaż 93 proc. akcji spółki za cenę naprawdę niewygórowaną, bo niewiele ponad pół miliona złotych. Do urzędu nie wpłynęła żadna oferta. A była to już druga próba pozbycia się udziałów przedsiębiorstwa przez województwo. Pierwszą notowaliśmy już na przełomie maja i czerwca.

Kiedy osiem lat temu pierwszy raz podjąłem ten temat, na jego potrzeby stworzyłem termin "PUK", czyli "politykę upodlenia komunikacyjnego", jaką prowadziły ówczesne władze wobec Zamojszczyzny. Obecna sytuacja jest wyłącznie konsekwencją działań podjętych w tamtym okresie. Nie widzę niestety innej możliwości dla PKS-u Zamość aniżeli upadłość firmy. Acz na pewno ciężko przyjąć ten fakt do wiadomości.