Czy Smuda uczyni cuda?

Na samym wstępie dzisiejszego tekstu nawiążę jeszcze do zeszłotygodniowego felietonu. Otóż na podstawie pism, które otrzymałem od ministerstwa infrastruktury i od przedstawicieli Przewozów Regionalnych, wiem że była rzeczywista szansa na powrót pociągów do Zamościa i to już od 1 listopada. Sprawa jednak upadła za sprawą ministerstwa, które, śmiem twierdzić, mogło zablokować ją celowo, produkując argument, że Przewozy Regionalne nie potwierdziły możliwości zaoszczędzenia funduszy, które można byłoby przeznaczyć na uruchomienie połączeń do naszego miasta. Według Przewozów Regionalnych żadne potwierdzenie nie było konieczne, gdyż prognozy jednoznacznie wskazywały, że uda się zgromadzić odpowiednie środki i resort doskonale o tym wiedział. Cała ta sprawa ma oczywiście swoją bezwzględnie złą stronę, ale moim zdaniem ma też i dobrą, bo pokazuje, że powrót kolei do Zamościa jest możliwy, tylko potrzebna jest do niego faktyczna dobra wola wszystkich zainteresowanych stron.

Natomiast głównym tematem niniejszego felietonu chcę uczynić sprawę, którą przez ostatnie 2 miesiące żyli chyba wszyscy kibice piłkarscy w naszym kraju, a która miała przez ten okres tyle zwrotów akcji, że możnaby nimi obdzielić przynajmniej kilka wydarzeń politycznych. Mam tu na myśli wybór nowego selekcjonera polskiej reprezentacji piłkarskiej. Jak już chyba wszyscy wiedzą, został nim Franciszek Smuda.

Osobiście cieszę się z tej decyzji. Według mnie bowiem jest to najlepszy obecnie polski trener piłki nożnej. Wprawdzie moim zdaniem można było znaleźć lepszego człowieka spośród zagranicznych trenerów "do wzięcia" (mam tu na myśli Luciano Spalettiego, ale chyba nikt w PZPN-ie nawet nie pomyślał, by z nim porozmawiać), ale nie zamierzam krytykować tego wyboru. Doskonale pamiętam trenerską drogę "Franza". Debiut krajowy miał w Stali Mielec. Dziś klub ten ledwie zipie, a stadion niedługo się rozleci. Nawiasem mówiąc nie jest odeń daleko na tamtejszy dworzec kolejowy - od dwóch miesięcy podziela on los swego zamojskiego odpowiednika. Wróćmy jednak do Smudy, który po Stali przejął Widzew Łódź, z którym awansował do Ligi Mistrzów. Ach, jaką ten zespół grał wtedy piłkę! Ofensywną, techniczną, ładną dla oka. Na krajowym podwórku przynosiło to efekty, a i za granicą można było być pewnym, że łodzianie nie przyniosą Polsce wstydu. Następnie były Wisła i Legia. Tu już nie było Ligi Mistrzów, ale były całkiem udane mecze w Pucharze UEFA. Przypomnę tylko wygraną Wisły z Interem Mediolan. Wprawdzie nic ona w sumie nie dała, ale ile byśmy dzisiaj dali, żeby polski zespół przegrał zaledwie jedną bramką dwumecz z tak klasową drużyną? Potem "Franz" pracował w słabszych klubach, między innymi w Odrze Wodzisław i kilkakrotnie ponownie w Widzewie, ale był to już gorszy Widzew, przede wszystkim z ogromnymi długami pozostawionymi przez poprzednich właścicieli. Szczytem jego marzeń było utrzymanie klubu w lidze. Przełom nastąpił w Zagłębiu Lubin, gdzie akurat zaczęła się tworzyć ciekawa grupa piłkarzy. Dobre wyniki tego klubu wyniosły naszego nowego selekcjonera z powrotem na piedestał, co zaowocowało w Lechu Poznań, którego dobrą grą w pucharach w ubiegłym sezonie pocieszali się kibice, konfrontując ją z ogólnym marazmem naszej piłki klubowej. Dziś Smuda pracuje ponownie w Lubinie, ale ma być tak tylko do końca roku - potem "Franz" w pełni poświęci się reprezentacji.

Pracy czeka go ogromna ilość. Myślę, że doskonale zdaje sobie sprawę, iż posadę, o której tak bardzo marzył przez całą karierę, dostał tylko po to, aby choć w części wstrzymać odwrót opinii publicznej od Polskiego Związku Piłki Nożnej. Do jego zarządu musiało w końcu dotrzeć, że przy braku poparcia ze strony opinii publicznej PZPN daleko nie zajdzie, bo po prostu w pewnym momencie skończą się na to pieniądze. Sponsorzy już zaczynali się wycofywać i trzeba było to powstrzymać. Dlatego właśnie wybrano na selekcjonera Smudę, a także podjęto inną decyzję, która przeszła trochę niezauważona: zmieniono rzecznika prasowego PZPN-u. Poprzedni, czyli Janusz Atlas - znany kompan "związkowego betonu", znakomicie kompromitował związek praktycznie przy każdej okazji. Teraz zaś rzecznikiem została Agnieszka Olejkowska - atrakcyjna 25-latka, która na pewno więcej ludzi przyciągnie niż odepchnie od telewizyjnych ekranów.

Na marginesie dodam, że obecną sytuację najlepiej chyba obrazuje scena z ostatniego meczu Hetmana z OKS-em Olsztyn. Rzadko dochodzi do sytuacji, w której stadion jednoczy się w gromkim śpiewie słynnej pieśni o PZPN-ie. Dodajmy, że było to podjęcie inicjatywy kibiców drużyny gości. Innymi słowy fani mogą kibicować przeciwnym drużynom i mieć różne zdania odnośnie gry lub boiskowego potencjału graczy etc., ale o Polskim Związku Piłki Nożnej mają pogląd identyczny. Lepsza gra polskiej reprezentacji nie zmieni tego radykalnie. Czekamy więc na bardziej konkretne działania związku aniżeli tylko zmiana trenera kadry.

Zobacz podobne:
     Tradycja w piłce nie istnieje? / 2012-07-19
     Piłka na aucie / 2012-07-04
     Polska piłka nożna, czyli jak przebić dno od spodu - cz. 8: wiosna 2012 / 2012-05-10
     Głupota kosztuje / 2012-04-17
     Chude lata / 2012-04-04
     Głos w sprawie uwolnienia / 2012-03-27
     Licencja na trenowanie / 2012-01-10
     Aby piłka była piłką / 2011-12-29
     Polska piłka nożna, czyli jak przebić dno od spodu - cz. 7: jesień 2011 / 2011-12-22
     Zimowe dylematy / 2011-12-13
     Grzegorz i grzeszki / 2011-11-29
     Orzełka cień / 2011-11-15
     Saloniki i salony / 2011-11-08
     Przyzwolenie na "dyzmowanie" / 2011-10-20
     Wymysły / 2011-10-11
     Pustostany / 2011-10-04
     Reprezentacyjny cyrk / 2011-09-22
     Polska piłka nożna, czyli jak przebić dno od spodu - cz. 6: wiosna-lato 2011 / 2011-08-26
     Oglądaj mecze reprezentacji Polski "na żywo" / 2011-08-17
     Szansa na sukces / 2011-08-02

Warto przeczytać:

[do góry]