W programie niedzielnego koncertu Orkiestry Symfonicznej im. Karola Namysłowskiego z udziałem wokalistów telewizyjnego hitu "Jaka to melodia?" pt.: Perły retro-rocka lat 60. - było tak, jak zapowiadano na afiszach - porządna dawka muzycznej historii, nostalgii i pięknych, pełnych energii melodii (7.03.).

Lata 60-te ubiegłego stulecia to okres różnorodnych i wielokierunkowych zmian w świecie. To czas wojny wietnamskiej i masowych protestów antywojennych, to czas rewolucji seksualnej, powstania i rozwoju subkultury hippisowskiej "dzieci kwiatów", to czas rozpowszechnienia stosowania narkotyków i środków psychoaktywnych, a wszystko to w otoczeniu muzyki, która klasyką stała się już w momencie jej tworzenia.

Większości z nas "szalone lata sześćdziesiąte" kojarzą się z beatlemanią, Stonsami, rozwojem różnych subkultur młodzieżowych z finałem na festiwalu w Woodstock. Nie każdy jednak wie jak szeroka fala muzyki przepłynęła przez to pamiętne dziesięciolecie, jak wiele różnych osobowości muzycznych pojawiło się w tym okresie, i jak wielu dziś sięga do ich spuścizny. Często też słyszymy różnorodne covery, które dziś są przebojami, nie znając jednocześnie genezy ich powstania czy pierwowzorów.

I taką, po części lekcję muzycznej historii, po części niezapomnianą ucztę i podróż w czasie, zaprezentowali w ubiegłą niedziele organizatorzy koncertu Perły Retro Rocka lat 60'. Na scenie Zamojskiego Domu Kultury spotkali się wokaliści telewizyjnego hitu "Jaka to melodia" - Magdalena Tul, Grzegorz Wilk i Jarosław Weber, zespół The Songors oraz muzycy Zamojskiej Orkiestry Symfonicznej im. Karola Namysłowskiego pod dyrekcją Tadeusza Wicherka. Spotkanie dość nietypowe, nietypowe też aranżacje, a efekt końcowy to prawdziwe muzyczne wydarzenie.

Już pierwsze dźwięki "Proud Mary" przeniosły nas w klimat tego wieczoru, a każdy z prezentowanych utworów poprzedzała krótka informacja - wspomnienie autora, okoliczności powstania, krótkie, nieraz zabawne anegdotki odnośnie skojarzeń z daną piosenką. A skojarzenia każdy z nas miał też indywidualne. Bo któż nie widział "Absolwenta" i nie zna "Mrs. Robinson" czy "Crime story" z nieśmiertelnym "Runaway" Della Shanona. Któż nie nucił sunshine popu "California dreaming" The Mamas and the Papas czy "San Francisco" Scotta McKenzie. Te łagodne i ciepłe rytmy hippisowskich hymnów znane są wszystkim, i nawet słuchane wielokrotnie ciągle się podobają i nic nie straciły na swojej atrakcyjności.

Lata sześćdziesiąte to nie tylko melodyjny i taneczny pop, to także czas ewolucji rocka z nieśmiertelnymi Janis Joplin i Jimi Hendrixem, zespołem The Doors, Procol Harum czy Moody Blues. "Piece of my heart", "Touch me baby", "Whiter shade of pale" czy "Nights in white satin" są standardami rozpoznawanymi przez publiczność już po pierwszych taktach. Podobnie było podczas niedzielnego koncertu, gdzie w czasie dwugodzinnego występu, dostaliśmy to, co najlepsze z tego okresu.

Nie zabrakło oczywiście też bluesa i soulu, czyli Arethy Franklin, Jamesa Browna i Raya Charlesa ("Feel good", "Unchain my heart"). Zahaczyliśmy także o początki kariery Tiny Turner i Cher, która wraz z Sonnym Bono hitem "I got you Babe" podbiła Amerykę lat sześćdziesiątych.

Nie zapomniano też o klasykach - ani o "The Beatles", ani o The Rolling Stones. "Ticket to ride" duetu Lennon-McCartney usłyszeliśmy nawet dwukrotnie, na początku koncertu i na bis. Każdy kolejny utwór to przebój, to perełka światowej muzyki, to "niezapominajki", po które sięgają coraz to nowi wokaliści. Wiele z tych nieśmiertelnych przebojów liczy po kilkadziesiąt nagranych coverów, ciągle są odkrywane na nowo i mimo, iż każdy doskonale je zna, nigdy się nie nudzą. Przykładem tego jest niedzielny koncert - sala widowiskowa zamojskiego ZDK wypełniona po brzegi, spontaniczne reakcje publiczności, wręcz wspólne śpiewanie fragmentów utworów, brawa nie pozwalające artystom zejść ze sceny. Organizatorzy z pomysłem i doborem repertuaru trafili idealnie. Dostarczyli tym samym wszystkim pięknych wzruszeń, zaś finałowe wykonanie "With a little help from my friends" wywołało falę bisów, która jeszcze dwukrotnie kazała artystom wracać na scenę.

Miłym akcentem na koniec była zapowiedź kolejnego koncertu o podobnej formule. Bardzo udana współpraca wokalistów i muzyków przy tworzeniu tego koncertu, zaowocowała pomysłem na kolejne wspólne przedsięwzięcia - tym razem będą to przeboje lat siedemdziesiątych.

Każdy z nas może wziąć udział w jego tworzeniu - wystarczy tylko wysłać informację ze swoimi ulubionymi utworami z lat siedemdziesiątych na mailowy adres Orkiestry, do czego bardzo zachęcał Tadeusz Wicherek.

PS
Nikt nie musiał zgadywać, jaka to melodia... Ona była w sercu każdego słuchacza od zawsze. Każda z nich..."piosenka-niezapominajka". Ze względu urodę wzruszeń - Koncertu także nie da się zapomnieć.