Jedni rozpoznają wiosnę po kwitnących sadach, a inni wypatrują bocianów. Dla mnie natomiast zaczyna się wraz z wybiegnięciem piłkarzy na zielone murawy. Czyli już ją mamy.

Ale dzisiaj więcej chciałbym o zimie. I skokach. Przyznam się, że po erze Małysza, zostałem sceptykiem. Tymczasem życie raz jeszcze napisało niezwykły scenariusz. A może wcale nie życie, lecz Łukasz Kruczek. Któż przed kilkoma laty w niego wierzył? Na pewno nie ja. Tymczasem mamy najlepszego skoczka na świecie, kilku zawodników co najmniej przyzwoitych i reprezentację rywalizującą na równi z potęgami. Gdy dodamy do tego kilku młodych zdolnych, powstaje obraz całkiem optymistyczny. Miarę sukcesu Stocha i reszty ekipy stanowią nie tylko dalekie skoki i zdobywane punkty. Ważna jest również świadomość własnej wartości i poczucie wspólnoty celu. Kruczkowi udało się stworzyć prawdziwą drużynę. Wcześniej był Małysz, półbóg, trochę na innych prawach niż reszta kolegów. Stoch też jest liderem i mistrzem, ale żyje zdecydowanie bliżej kolegów, na czym zyskują wszyscy. I wszystko wskazuje na to, że w przyszłym sezonie może być już tylko lepiej.

Miałem nie pisać już o piłce, ale właśnie dobiegły końca Gran Derbi. Poezja futbolu.

autor / źródło: Tomasz Tomczewski / Gazeta Zamojska
w wersji drukowanej czytaj w
dodano: 2014-03-25 przeczytano: 3213 razy.