Dużym wydarzeniem kulturalnym i historycznym w Polsce była prapremiera filmu historyczno-poetyckiego pt. "Pieśń o wypędzonych", którego reżyserem, scenarzystą i producentem jest LUSIA OGIŃSKA, poetka, malarka, pisarka i reżyser filmowy.

Ponieważ film opowiada o pacyfikacji Zamojszczyzny przez wojska niemieckie w czasie II Wojny Światowej (1942/1943) - o mordowaniu, torturowaniu i wysiedlaniu mieszkańców, w tym także dziesiątek tysięcy dzieci - prapremiera odbyła się w Zamościu, 15 marca 2013 r. w 70. rocznicę tych wydarzeń.

W filmie występują "Dzieci Zamojszczyzny" - wówczas kilku-letnie dzieci, obecnie starsze osoby, opowiadające w bardzo wstrząsający i wzruszający sposób o wydarzeniach z tamtego okresu. Autorka - występująca w filmie jako narrator i prowadząca wywiady z tymi osobami - zadaje im w końcu jedno ważne pytanie: czy wybaczyła Pani (Pan) Niemcom, tym którzy bili, mordowali, wysiedlali? Padały bardzo różne odpowiedzi, a żadnej nie można uznać za niestosowną.

Poezja Lusi Ogińskiej - mocna, zdecydowana i oskarżająca - przemawia w poetyckich obrazach, wzmocnionych dobrze dobraną muzyką. Wielu ludzi - młodych i starszych - płakało podczas projekcji filmu (w Centrum Filmowym "Stylowy" w Zamościu), a po zakończeniu - zapanowała całkowita cisza i zastanowienie, że takie okropieństwa ze strony Niemców miały miejsce.

Niesamowite wrażenia wywołują sceny z Panem Jezusem, kroczącym po torach kolejowych z dziećmi, które Go pocieszają w pięknym wierszu Lusi Ogińskiej, czy z kobietą leżącą wśród liści ze swym dzieckiem oraz z dziećmi (aktorami) zmieniającymi się w dorosłych, prawdziwych "Dzieci Zamojszczyzny", występujących w filmie.

Film "Pieśń o wypędzonych" ma także szeroki kontekst patriotyczny, gdyż dotyka ważkich tematów o przebaczaniu (Niemcom za ich zbrodnie i wysiedlenia z Zamojszczyzny), o roszczeniach niemieckiego Związku Wypędzonych (Verbund der Vertriebenen) i jego przywódczyni, Eriki Steinbach wobec Polski, narodu polskiego i naszych obywateli, o nagannych zachowaniach polskich polityków, zwłaszcza z obecnej ekipy rządowej.

Przejmująca jest scena z Sejmu RP, gdy autorka przemawia wierszem do pustych ław poselskich, a nie jest to wiersz "poprawny politycznie".

Wypowiedzi euro posła Janusza Wojciechowskiego i posłanki Doroty Arciszewskiej są prawdziwą oceną rzeczywistości polsko-niemieckich stosunków.

W filmie jest wiele odniesień do wiary i Boga, naszej religii katolickiej. Wiersze poetki przejmują liryką, ale także budują ufnością i wiarą w sprawiedliwość Bożą, w Boże miłosierdzie. Oto fragment:

" Daj mi rękę Jezusie, nie jesteś samotny!
Sama trochę się boję! Niedługo dojdziemy...
Jesteś przy mnie? Już widać zarysy Golgoty;
nie zostawię Cię Jezu, razem tam umrzemy!"

Można i trzeba zadać po obejrzeniu tego filmu wiele pytań: autorce, krytykom, samemu sobie:

1) dlaczego do tej pory nie wyprodukowano żadnego filmu o martyrologii wysiedleńców i zamordowanych dzieci i dorosłych z Zamojszczyzny?

2) dlaczego tak mało jest publicznych wypowiedzi przeciwko prowokacyjnym, kłamliwym oraz godzącym w interesy narodu i państwa polskiego oraz jego obywateli zarzutom i roszczeniom Związku Wypędzonych (Verbund der Vertriebenen) i jego przywódczyni, Eriki Steinbach"?

3) czy ktoś może odpowiedzialnie zakwestionować wypowiedzi Dzieci Zamojszczyzny, przedstawione w filmie i ich historyczną prawdę o bestialstwie NIEMIECKICH bandytów w żołnierskich mundurach?

4) czy ktoś policzył, ile z obecnych na sali w czasie prapremiery ludzi starszych i młodych płakało ze wzruszenia i ze współczucia dla bohaterów tych bestialskich zachowań Niemców - tych z filmu i tych pomordowanych czy bitych na oczach dzieci?

5) czy podoba się poezja Lusi Ogińskiej - mocna, jednoznaczna, bez owijania w bawełnę spraw trudnych, gorzkich, ale jednak patriotyczna i o chrześcijańskich, katolickich odniesieniach do Boga?

Gorąco polecamy ten film dorosłym, ale także młodzieży, która winna znać historię swojego kraju, tę często zapominaną i niewygodną, ale prawdziwą!