O tym, że Polska jest państwem pełnym przeróżnych patologii, w którym rozmaite sitwy mają się świetnie, a osoby, które próbują je zwalczyć, a przynajmniej rozpracować, ciągle muszą się zmagać z wieloma kłopotami, wiadomo od dawna. Co jednak w sytuacji, gdy do takich problemów już dochodzi? Co wtedy, gdy w gruzach legnie reputacja, przyjaciele się odwrócą, dochody zmaleją praktycznie do zera, a życie prywatne też lada moment może się rozpaść? Jak powinien się wówczas zachować człowiek, którego praca wydawałoby się, że właśnie idzie na marne i może przez nią stracić wszystko? A jeśli ma wciąż walczyć, to na czym powinien opierać swoją wiarę w sens działania, na którym jak dotychczas nic nie zyskał? Te pytania postawił w swojej najnowszej książce znany dziennikarz śledczy, Wojciech Sumliński. Książce, której tytuł jest już znamienny - "Z mocy nadziei".

To nie pierwsze dzieło książkowe tego dziennikarza, który niegdyś pracował m.in. w Telewizji Polskiej, gdzie kręcił programy obnażające patologię współczesnej Polski. Ale pierwsze, w którym autor się tak bardzo odkrywa i przedstawia swoje życie w ostatnich latach w naprawdę kompleksowy sposób. A te lata nie należały do najbardziej udanych. Wspomnijmy tu choćby obciążenie Wojciecha Sumlińskiego niewiarygodnymi zarzutami, przez które został osadzony w areszcie oraz związaną z nimi próbę samobójczą, po której przez kilka tygodni dochodził do siebie w szpitalu psychiatrycznym. A jednak był to czas, w którym życie dziennikarza zamiast zostać totalnie zniszczone, wbrew wszystkiemu zostało w dużej mierze odbudowane.

W książce znajduje się wiele pozornie niezwiązanych ze sobą wątków. Mamy więc fragmenty o sprawie Wojskowych Służb Informacyjnych i związanej z nimi fundacji "Pro Civili", której dochody Sumliński starał się prześwietlić. Mamy bardzo duży rozdział poświęcony tuszowaniu przez rzekomo niezawisłą prokuraturę niewygodnych faktów na temat śmierci księdza Jerzego Popiełuszki. Ale zdecydowanie najwięcej miejsca autor poświęca sobie, swoim relacjom z rodziną i temu, że mimo wszystkich trudności ta rodzina wciąż trwa i co więcej - daje mu siłę do dalszego życia i pracy w postaci nadziei.

Trudno się czyta ten "thriller, który pisze życie". Mnie zajęło to prawie dwa miesiące. Nie dlatego, że książka jest źle napisana, bo nie jest, ale po prostu potrzebowałem czasu, aby przetrawić historie, o których tam przeczytałem. Przetworzyć pozyskane informacje oraz powiązać z poprzednimi, bo "żadna historia nie jest oderwana od innych". Zarazem w rozdziałach dotyczących życia rodzinnego znalazłem sporo zdań, nad którymi musiałem się długo zastanowić zanim poszedłem dalej z lekturą. To książka dla każdego, komu bliskie jest życie rodzinne lub kto go nie ma, choć chciałby mieć. Śmiem twierdzić, że po zapoznaniu się z tą książką to pragnienie wzrośnie w nim jeszcze bardziej.

Bo nawet jeśli wszystko wokół się burzy i płaci się wysoką cenę za dążenie do ideałów, to ma to niewielkie znaczenie, jeśli postępuje się słusznie. I dzieci wychowane w sposób właściwy, mające ukształtowaną hierarchię wartości, z pewnością to docenią. Właśnie dzieci najlepiej uczą, że (cytując autora): "istnieje nie tylko przeszłość, ale także przyszłość, że każdy kolejny dzień jest jak nowa kartka w książce czy w zeszycie. Dzień wczorajszy to poprzednia strona, ale dziś piszemy kolejną. Rankiem jest jeszcze pusta - co znajdzie się w niej wieczorem?". A jeżeli jednak człowiek upadnie i postąpi wbrew temu, co miał wpajane od dzieciństwa, zawsze może zacząć od nowa, tyle że z nowym bagażem. Na to też potrzeba siły, ale ona bierze się zawsze z nadziei na lepsze jutro. I człowiek żyje dopóty, dopóki nie da jej sobie odebrać.