Ostatnie dni poświęciłem przede wszystkim na odpoczynek z dala od Zamościa. Co nie znaczy, że nie obserwowałem zamojskiego życia publicznego. A działo się w nim sporo, ze szczególnym uwzględnieniem ogłoszenia decyzji o starcie w jesiennych wyborach prezydenckich przez Jerzego Nizioła. Moment na to wybrał moim zdaniem trochę nie w porę, bo przez wakacje sprawa zdąży się rozmyć i "efektu pompy" tym samym już nie będzie, ale może się mylę. Samą decyzję prezesa Spółdzielni Mieszkaniowej im. Waleriana Łukasińskiego oceniam zaś pozytywnie, bo ona oznacza, że kampania wyborcza będzie na pewno ciekawsza niż przed czterema laty. A to może być dla miasta wyłącznie korzystne.

Nie to jednak będzie tematem głównym niniejszego tekstu, ale wydarzenie, o którym w ostatnich dniach mówiła jeśli nie cała Polska, to na pewno jej spora część. Chodzi o ojca, który wybrał się z 5-letnim synem na Orlą Perć - jeden z najtrudniejszych, o ile nie najtrudniejszy, szlaków górskich w Polsce. Nie jest to z pewnością trasa dla kilkuletniego dziecka, nawet jeśli byłoby ono hartowane od kołyski. Ale tatuś zdecydował się jednak na taką marszrutę. Zgodnie z prawami natury chłopczyk się zmęczył, przestraszył przepaści rozciągających się co chwilę przynajmniej z jednej strony, a ponieważ szef wyprawy zabłądził, to sytuacja stała się krytyczna. Tatuś też w końcu dał za wygraną i odpowiedzialnie postanowił wezwać ratowników. Ci zachowali się w pełni profesjonalnie, odnaleźli rozbitków i przetransportowali ich w bezpieczne miejsce. Do tego momentu wszystko wygląda w pełni zrozumiale i logicznie - oczywiście z uwzględnieniem ojcowskiej głupoty.

Jednakże potem do akcji wkroczyły organa ścigania. Prokuratura szczegółowo przesłuchała 39-latka, zaś media obiegła wiadomość, że ojcu mogą być postawione zarzuty nieumyślnego spowodowania zagrożenia życia i zdrowia dziecka. Czy rzeczywiście mieszkaniec województwa łódzkiego takie zarzuty usłyszał? Nigdzie nie znalazłem potwierdzenia tej informacji, aczkolwiek zarówno media, jak i ich odbiorcy, stanowczo się takiej sankcji domagały.

Nieraz już poruszałem ten temat i za każdym razem spotykałem się z negatywnym odbiorem ze strony wielu z Państwa. Sprawa jest bowiem bardzo podobna do kwestii instalowania fotelików dla małych dzieci w samochodach i paru innych rzeczy sprowadzających się do jednej - niemądrego przekonania, że "wszystkie dzieci nasze są", w związku z czym mamy pełne prawo do karania rodziców, którzy postępują inaczej, niż byśmy to sami widzieli.

Oczywiście pomijam przypadki maltretowania swoich pociech, choć klapsy jako takie - których nie stosuje się nagminnie - dopuszczam. Niemniej przytoczona historia z polskich Tatr powinna mieć jedynie konsekwencje finansowe, ale na pewno nie prawne.

Z dwóch powodów. Po pierwsze: podstawą jakichkolwiek decyzji podejmowanych przez dorosłego człowieka jest odpowiedzialność. Innymi słowy ojciec powinien z pełną świadomością uregulować rachunek wystawiony za akcję ratunkową przez TOPR, gdyż została ona podjęta na skutek jego nieodpowiedzialnego zachowania, którego konsekwencje mógł w pełni przewidzieć.

A uderzenie "po kieszeni" jest jednym z najbardziej odczuwalnych. Natomiast skutki prawne byłyby o tyle nie na miejscu, że gdyby naprawdę coś poważnego się stało, ojciec zostałby ukarany podwójnie - karą pierwszą i zdecydowanie bardziej dotkliwą byłoby poszkodowane (o ile w ogóle żywe) dziecko. Po drugie zaś: bardzo łatwo mogę sobie wyobrazić sytuację z przyszłości, w której podobną wyprawę zorganizuje inny ojciec. Z tym, że wówczas będzie miał świadomość, iż jeśli się zatrzyma i wezwie pomoc, to narazi się na odpowiedzialność karną. Otrzymamy więc duże prawdopodobieństwo, że zamiast udanej akcji TOPR-u będziemy mieli długotrwałe poszukiwania po wszelkiej maści szczelinach i przepaściach, zakończone znalezieniem dwóch ciał.

Państwa ocenie zostawiam słuszność tej tezy. Proszę nie zapominać jednak, że historia z Orlej Perci to tylko skrajny przykład. Tak naprawdę podstawą do postawienia analogicznych zarzutów może być nawet zorganizowanie przez ojca zupełnie niegroźnego "obozu przetrwania" dla kilkulatka. Takiego ze spaniem pod namiotem, robieniem zakupów w pobliskim osiedlowym lub wiejskim sklepiku czy łowieniem ryb w rzece. Obozu, który może małe dziecko ogromnie wiele nauczyć i w którym ryzyko naprawdę groźnych konsekwencji jest naprawdę niewielkie - porównywalne do spaceru po alejkach w parku zamojskim. Zastanówmy się czy naprawdę powinniśmy dążyć do zahamowania takich inicjatyw, bo przyszłe czasy będą wymagały odważnych i kreatywnych mężczyzn.