Nikt mi nie wmówi, że było inaczej. Nikt mi nie wmówi, że był to piękny mecz, w której zasłużyliśmy na zwycięstwo. Nikt mi nie wmówi, że wszystko przebiegało pod nasze dyktando i rywale mogli tylko patrzeć na nas z podziwem. Ale wynik poszedł w świat. Przeciętny kibic piłki nożnej w Albanii, Nepalu czy Zimbabwe dowiedział się, że mistrzowie świata w tej dyscyplinie sportu polegli w jakiejś Polsce i z miejsca nasza drużyna urosła w jego oczach. Osoby, które się sportem w naszym kraju nie interesują, też takie wrażenie odniosły. A ci, którzy oglądali mecz, nie mogli uwierzyć, że to się dzieje. Jednakże to się naprawdę działo. Polska wygrała z Niemcami 2:0.

Piłka nożna to najpopularniejszy sport na świecie. Trudno w sumie powiedzieć z pełnym przekonaniem z jakiego powodu. Większość uzasadnień, z jakimi się spotykałem, opiera się na tym, że w sumie w piłkę gra się najłatwiej kopiąc tę skórzaną kulę. Ale zasady, jakie rządzą tą dyscypliną, chyba w najmniejszym stopniu premiują podmioty, które naprawdę umieją tę piłkę kopać. Bo też nie kopanie piłki chodzi, lecz o jej możliwie częste umieszczanie w tym białym prostokącie o wymiarach 732 na 244 centymetry. Oczywiście aby to zrobić trzeba wcześniej wykonać kilka innych czynności, ale najważniejsza będzie i tak ta ostatnia.

Innymi słowy można przez cały mecz pięknie rozgrywać piłkę i raz po raz stwarzać wspaniałe okazje do jej umieszczenia w bramce, ale i tak nie gwarantuje to zwycięstwa. Wystarczy, że przeciwnikowi wyjdzie jedna akcja i cały trud zwyczajnie bierze w łeb. Tak właśnie było w minioną sobotę. Niemcy atakowali praktycznie przez całe spotkanie i oddali na naszą bramkę mnóstwo strzałów. Ale naszym piłkarzom wyszły dwa typowe kontrataki i bramkarz rywali musiał wówczas wyjmować piłkę z siatki.

Tu nawet nie chodzi już o statystyki pomeczowe, tylko o ogólny obraz widowiska. Pierwsza połowa zaowocowała tylko jednym strzałem Polaków i to bardzo złym. Wyglądało to na typową grę na uniknięcie porażki. A jednak się udało i końcowy wynik na pierwszy rzut oka wcale nie świadczy o tym, że się praktycznie stale musieliśmy bronić. Umiejętnie, a często szczęśliwie, ale bronić. Proszę mnie źle nie zrozumieć - nie twierdzę, że Polacy grali w tym meczu źle. Przeciwnie - fakt, że zwyciężyli, oznacza, że ich gra była naprawdę mądra. A może inaczej - optymalna, na miarę naszych skromnych możliwości piłkarskich, które symbolizuje coroczna postawa polskich klubów w europejskich pucharach, gdzie jeśli nie dostaną łomotu lub przegrają z drużyną po prostu od siebie piłkarsko lepszą, to sami z siebie coś popsują (vide Legia z Celtikiem). A jak mówił Kazimierz Górski: "Gra się tak, jak przeciwnik pozwala", dlatego Polacy grali tak, jak pozwalali im na to Niemcy. Pozwolili w sumie na niewiele, bo na dwie kontry i to wystarczyło.

Paradoksalnie dużo ładniej graliśmy ze Szkocją. Szkotom też strzeliliśmy dwie bramki, ale też tyle samo straciliśmy. I co prawda udało się nam utrzymać pierwsze miejsce w grupie, jednakże bez kompletu punktów. Oczywiście wciąż można nasz start w tych eliminacjach uważać za bardzo udany i tym samym możemy być pełni wiary na równie świetny ciąg dalszy, niemniej chyba wszyscy jeszcze tydzień temu bardziej bylibyśmy pewni zwycięstwa 2:0 nad Szkocją i remisu 2:2 z Niemcami. Taka to nielogiczność futbolu.

Sportu pełnego cudów. Cudów bez których nawet łatwość kopania piłki nie wywołałaby tak wielkiej jego popularności. Cudów, których jeszcze zobaczymy wiele.