Dziś napiszę o sprawie z zagranicy. Tej bardzo dalekiej, gdzie gros ludności stanowią osoby o karnacji bardziej żółtej od naszej, o oczach skośnych i o wzroście z reguły dość niskim. Ludzie ci zamieszkują kraj w stu procentach wyspiarski, którym kiedyś rządził cesarz, obecnie służący do pokazywania się poddanym we własnym ogródku. Kraj słynący z produkcji najnowocześniejszych urządzeń technicznych, z których większość przydatna jest dla paru osób na świecie.

Państwo w pełni demokratyczne, w którym od kilkudziesięciu lat rządzi ta sama partia. Państwo o gospodarce, która dla jednych jest wzorcem, a dla drugich przykładem przyszłej katastrofy, której preludium miało miejsce pod koniec ubiegłego stulecia.

Państwo, którego znakiem firmowym byli samurajowie, potem kamikadze, a w ostatnim czasie filmy animowane i to nie tylko dla dzieci. Państwo z białą flagą z czerwoną kropką na centralnym punkcie, z hymnem chyba najbardziej zapadającym w pamięć spośród wszystkich na świecie. Kraj Kwitnącej Wiśni lub Kraj Wschodzącego Słońca. Po prostu Japonia. Przez lata Japończycy stawiani byli za wzór wszystkim pracownikom świata. Uczynni, staranni, zaangażowani w życie firmy, niezwykle pracowici, uważający powrót do domu po robocie przed godziną osiemnastą za przejaw lenistwa. Do tego nie uznający innych dni wolnych od pracy poza niedzielą i niedomagający się innych świąt niepracujących poza urodzinami cesarza. Po prostu ludzie, którzy od wczesnego dzieciństwa do późnej starości żyjący przede wszystkim dla pracy.

No i nagle okazało się, że w tym kraju liczba samobójstw jest tak wielka, że ustępuje pod tym względem tylko Rosji, jeśli chodzi o państwa grupy G8. Do tego podpięty jest do tego istny sektor usługowy, który pomaga ludziom w zbiorowym odbieraniu sobie życia. Korzystają z tego prowadzący strony internetowe, na których osoby niedostrzegające sensu życia umawiają się na zbiorową autodestrukcję, osoby przygotowujące stosowne miejsca i firmy wynajmujące furgonetki, w których ludzie się trują spalinami. Wszystko to jest podsycane japońskimi tradycjami społecznej akceptacji dla tego typu postępowań.

Oczywiście trzeba tu dodać, że chodzi tu głównie o osoby młode, które zabijają się ze względów psychicznych jedynie powiązanych z powodami ekonomicznymi. Równie wiele samobójstw jest popełnianych przez ludzi starszych, którzy są np. po prostu śmiertelnie chorzy. Procentowo też nie jest to takie straszne. Właściwie jedyne co daje reszcie świata powody do przerażenia, to spektakularny sposób odbierania sobie życia i tworzony wokół tego biznes, bo już i owa społeczna akceptacja jest dla tej bardziej myślącej części ludności świata zrozumiała.

W tej sytuacji rząd japoński opracował szeroko zakrojony program przekonywania swych obywateli, że życie ma sens i jest piękne. W tamtejszych warunkach kulturowych będzie to bardzo trudne, przez co nie wróżę temu przedsięwzięciu powodzenia. Zresztą chyba nawet jego organizatorzy zabrali się do tego bez jakiegoś szczególnego przekonania i pierwsze wyprodukowane przez nich spoty są dosyć miałkie. Wizja szczęśliwej rodziny bowiem raczej nie przekona tego, kto o takowej właśnie całe życie marzy i nie może się jej doczekać. Sukcesy zawodowe nie wpłyną na kogoś, kto właśnie stracił pracę, a wspomnieć należy o japońskiej tradycji pracy w jednej firmie od początku do końca. Piękno natury zaś nie przekona alergika, który musi uważać z dozowaniem sobie wrażeń ze środowiska naturalnego. Ergo - tu nie chodzi o osiągnięcie celu oficjalnego.

A o co? Tylko o wizerunek. Prawda jest taka, że przez doniesienia samobójcze Japonia stała się krajem gorzej postrzeganym. Zarówno zresztą sama Japonia, jak i jej mieszkańcy. Nie wiem czy masowo Japończycy zaczęli być postrzegani jako osoby, z którymi lepiej nie prowadzić interesów, bo za moment i tak popełnią seppuku, ale podobno straty są wymierne. No i właśnie z tego powodu zdecydowano się na taką lipną kampanię. Czy przyniesie ona jednak oczekiwany nieoficjalnie skutek? Również śmiem wątpić. Nawet powiedziałbym, że można to odczytać, jako taki krok oznaczający raczej rządową bezradność. No i właśnie to jedno wielkie udawanie uznałbym za prawdziwą tragedię Kraju Kwitnącej Wiśni.