Stało się tradycją w tym dziale, że na przełomie lat dokonuję sportowego podsumowania minionych 12 miesięcy w rodzimym sporcie w formie głosowania w Plebiscycie "Przeglądu Sportowego" na 10 Najlepszych Sportowców Polski. A że rok był naprawdę udany, tym razem miałem naprawdę spory problem z przyznaniem poszczególnych miejsc.

Pierwsza lokata zdecydowanie dla Kamila Stocha. Nie tylko za dwa złote medale olimpijskie, choć oczywiście te osiągnięcia trzeba cenić najwyżej. Niemniej wielu fachowców bardziej ceni zdobycie Pucharu Świata, gdyż to cykl, w którym trzeba wykazywać się wysoką formą praktycznie przez całą zimę. W tym sezonie trofeum wprawdzie nie obroni, ale nadzieje na medale podczas mistrzostw świata jak najbardziej możemy mieć.

Drugie miejsce zdecydowałem się przyznać Justynie Kowalczyk. Ubiegły sezon na pewno nie był najlepszym w jej karierze, ale upragnione olimpijskie złoto udało się zdobyć. Pytanie czy nie był to ostatni jej medal w karierze zdobyty podczas najważniejszej imprezy sezonu. Wierzę, że nie, aczkolwiek przebieg tego sezonu budzi we mnie spore obawy.

Pozycja trzecia dla trzeciego z naszych mistrzów olimpijskich z Soczi - Zbigniewa Bródki. Nasze panczeny niespodziewanie znalazły się naprawdę w ścisłej światowej czołówce. Przypomnijmy, że oprócz tego złota zdobyliśmy na igrzyskach medale w wyścigach drużynowych, a i końcówka roku obfitowała w sukcesy w Pucharze Świata. A ponieważ zawody w łyżwiarstwie szybkim są teraz transmitowane w polskiej telewizji, jest nadzieja, że ten sport zyska jeszcze większą popularność, a tor w Stegnach zadaszenie.

Miejsce czwarte przyznaję Mariuszowi Wlazłemu. MVP mistrzostw świata na to po prostu zasługuje. Zwłaszcza jeśli weźmiemy pod uwagę "drobiazg", że w całej imprezie najlepsza okazała się reprezentacja Polski, która po drodze pokonała wszystkich innych poważnych pretendentów do złota. Gorąco liczę na powtórkę podczas igrzysk olimpijskich w Rio de Janeiro.

Piąte miejsce otrzymuje ode mnie mistrz świata w kolarstwie szosowym Michał Kwiatkowski. Sukces to niebywały, zwłaszcza biorąc pod uwagę to, że jeszcze niedawno nasi cykliści zbierali przeraźliwe baty i sukcesem było ukończenie przez choćby jednego Polaka Tour de France. Teraz apetyty mamy zdecydowanie większe i tylko należy mieć nadzieję, że odbędzie się to w sposób czysty. Niestety jednak kolarstwo ma tak złą sławę, że trzeba się asekurować takimi sformułowaniami.

A na miejsce szóste proponuję mistrzynię Europy w rzucie młotem, a zarazem rekordzistkę świata w tej konkurencji, Anitę Włodarczyk. Po raz kolejny udowodniła, że jest zawodniczką z najściślejszej światowej czołówki, a tym samym, że stanowi jedną z najpewniejszych nadziei na sukces w najbliższych igrzyskach.

Siódmą lokatę po dłuższym namyśle postanowiłem przyznać Łukaszowi Kubotowi. Sezon singlowy miał co prawda beznadziejny i jego spadek do dolnej połówki drugiej "setki" rankingu odzwierciedla to idealnie. Niemniej triumf w deblowym Australian Open był wydarzeniem historycznym. Mam nadzieję, że nie ostatnim w karierze tenisisty z Bolesławca, podobnie zresztą, że da nam on jeszcze sporo radości również w reprezentacji.

Miejsce ósme dla Radosława Kawęckiego, który niedawno w pięknym stylu zdobył mistrzostwo świata w pływaniu na krótkim basenie. W pływaniu pod wodą na naszym globie nie ma od niego lepszych. Jeśli jeszcze poprawi się w pływaniu na powierzchni, złoty medal w Rio de Janeiro wcale nie musi był ułudą.

Dziewiąte miejsce ode mnie otrzymuje żużlowy wicemistrz świata, Krzysztof Kasprzak. Moi czytelnicy wiedzą doskonale, że nie przepadam za żużlem w wydaniu drużynowym, ale rywalizacja indywidualna to coś zupełnie innego. A ponieważ ten zawodnik wciąż jest jeszcze stosunkowo młodym żużlowcem, to myślę, że wcale nie musimy tęsknić za Tomaszem Gollobem.

A dziesiątą pozycję postanowiłem dać Pawłowi Fajdkowi. Przyznaję się bez bicia, że decydującą rolę odegrał tu fakt reprezentowania przez wicemistrza Europy w rzucie młotem zamojskiego Agrosu. Jest to zarazem kredyt zaufania wobec tego zawodnika, bo kolejny sezon będzie dla niego z pewnością jeszcze cięższy. Wierzę jednak, że sobie poradzi, bo bez wątpienia go na to stać.

Tak się więc kształtuje moje tegoroczne zestawienie. Pełen nadziei na kolejne sukcesy czekam na wielkie imprezy sportowe roku 2015. Jeśli będzie on przynajmniej tak samo udany, jak miniony, będziemy mogli się tylko cieszyć.