Innego tematu być nie mogło i to nie tylko dlatego, że w naszym pięknym mieście chwilowo nie działo się w ostatnich dniach nic wartego szczególnej uwagi. Zresztą wiele wydarzeń w Zamościu będzie uwarunkowanych tym, co dzieje się w całej Polsce. Z jedenaściorga zostało dwóch. Niby tych, o których z góry wiadomo było, że rozegrają między sobą decydujące starcie, ale układ, jaki powstał po pierwszej fazie, sprawia że końcowa rywalizacja stała się więcej niż ciekawa.

Bo to nie Bronisław Komorowski otrzymał najwięcej głosów w pierwszej turze wyborów prezydenckich, lecz Andrzej Duda. Sondaże pomyliły się przeokrutnie. Jeszcze w piątek wieszczyły siedmioprocentową przewagę urzędującego prezydenta, tymczasem o niemal cały punkt procentowy większe poparcie dostał jego najgroźniejszy konkurent. Przekładając to na wskaźniki partyjne - Prawo i Sprawiedliwość wygrało pierwsze wybory w skali ogólnopolskiej od ośmiu lat. Nie jest to jeszcze zwycięstwo ostateczne, ale Platforma Obywatelska na pewno nie może powiedzieć, że nic się nie stało.

Nie zamierzam tu wychwalać Andrzeja Dudy. Nie głosowałem na niego, więc to nie ja przyczyniłem się do jego wyniku wyborczego. Ale mimo wszystko reakcje oponentów PiS-u na wygraną Dudy (czy raczej przegraną Bronisława Komorowskiego) zdołały mnie zadziwić. Bo jednak wydawałoby się, że w tym gronie, składającym się przecież również z osób naprawdę inteligentnych, znajdzie się miejsce na refleksję i stwierdzenie, że władza popełniła kilka znaczących błędów przez które ludzie się od niej odwrócili. Ale refleksji nie było i nie ma.

Podam tylko dwa przykłady. Janusz Czapiński wynik wyborów skomentował w sposób następujący: "Rośnie fundamentalistyczny radykalizm w młodym pokoleniu Polaków. Módlmy się, by jak najszybciej wyemigrowali, dzięki czemu ochronimy porządek". Co tam bezrobocie, upadający ZUS i dziurawy budżet. Najważniejsze jest, by młodzi Polacy głosujący przeciw obecnej władzy czym prędzej opuścili kraj. No i niby była o tym mowa w mediach ogólnopolskich, bo też i słowa pana profesora należały do niecodziennych, ale te same media przemilczały to, co w poniedziałkowym wstępniaku do "Gazety Wyborczej" napisał Adam Michnik: "Głosy oddane na Pawła Kukiza wskazują na to, że wielu z nas chce zamienić porządek demokratyczny na tłum obecny na koncercie rockowym. Paweł Kukiz ma tyle wspólnego z ewentualnym prezydentem RP, ile ja z Elvisem Presleyem. Koalicja Dudy i Kukiza oznaczać będzie rządy Kaczyńskiego z Macierewiczem, rządy absurdu i szczujni".

Bardzo przypomina mi to wypowiedzi sporego grona zamościan po ostatnich wyborach prezydenta miasta. Tych niezadowolonych z faktu, że Marcina Zamoyskiego pokonał Andrzej Wnuk. W nich nie spotkamy cienia analizy przyczyn porażki swego faworyta. Jest ona niepotrzebna. Winni są po prostu wyborcy, którzy zagłosowali nie tak jak trzeba, którzy myślą inaczej niż my, którzy nie dostrzegają naszego strachu i którzy nie widzą, że "rosną domy z prawej, z lewej będą też", jak śpiewał przed laty Bohdan Smoleń. Nie zdziwiłbym się, gdyby teraz ktoś z Platformy Obywatelskiej nagrał na szybko film o Zamościu pod rządami nowej władzy jako zwiastunie obrazu rządów PiS-u. Pewnie byłoby coś o wymianie dyrektorów wydziałów oraz zarządu Zakładu Gospodarki Lokalowej, a także o koncertach muzyki popularnej. Być może też w którymś miejscu padłoby wezwanie, żeby Polska nie stała się "wsią z Pałacem". W tym ostatnim przypadku ostrzegam, że upomnę się o prawa autorskie, a i PSL-owi na pewno nie będzie w smak, że koalicjant wypomina jego członkom wiejskie korzenie.

Oczywiście reszta kampanii będzie poświęcona na wszelkiego rodzaju targi z Pawłem Kukizem, dzięki któremu urzędujący prezydent pokochał ordynację jednomandatową zapowiadając nawet referendum. Znany muzyk, który przed wyborami odwiedził (i to nie raz) Zamość, zapowiedział co prawda, że nie poprze w drugiej turze nikogo, a wyborcom daje wolną rękę, ale jeszcze nie mówmy "hop". Jeżeli faktycznie Paweł Kukiz będzie teraz tworzył własny ruch, z którym wystartuje jesienią do parlamentu, na pewno będzie uważnie badał sytuację. I również tworzył program, bo poza popularnym w społeczeństwie postulatem jednomandatowych okręgów do Sejmu nic innego za bardzo nie jest znane. Jednakże mając 20-procentowy kapitał zaufania społecznego niespodziewanie otrzymał ogromną szansę na to, żeby je przeobrazić na rzeczywiste wejście do parlamentu. Pytanie tylko ile otrzymałby mandatów, gdyby naprawdę obowiązywała ordynacja jednomandatowa. Coś mi się wydaje, że - porównując do niedawnych wyborów w Wielkiej Brytanii - efekty miałby raczej niczym Partia Niepodległości aniżeli szkoccy nacjonaliści.