Najczarniejszy scenariusz się nie sprawdził - udział naszych drużyn piłkarskich w rozgrywkach międzynarodowych w tym roku nie skończy się już 8 sierpnia. Wprawdzie było do tego naprawdę blisko, ale póki co wyrok odroczono o 22 dni. Kolejnego ułaskawienia możliwe, że już nie będzie, lecz na razie jeszcze możemy żyć złudzeniami. Tyle o piłce nożnej.

Dość często można mnie spotkać na ulicach zachodniej Karolówki, gdzie średnio co sobotę staram się nie pogarszać swojej kondycji jeżdżąc na swoim, nietypowym ze względu na zainstalowane trzy koła, rowerze. Prowadząc ten pojazd, w asyście najczęściej mojego rodzeństwa, często mijam wielu innych amatorów nacisków na pedały. Nie w głowach im zapewne specjalnie na takie przejażdżki wspomagać się jakimiś specyfikami. Sęk w tym, że ludzie zajmujący się kolarstwem zawodowo "makówki" mają tym jak najbardziej zaprzątnięte.

Ostatni Tour de France śledziłem bardzo uważnie, ale nie ze względu na wyniki kolejnych etapów. Tych już nawet nie pamiętam, a właściwie wiem tylko tyle, że wygrał młody Hiszpan Contador. Bardziej interesowały mnie informacje o kolejno wycofywanych zawodnikach z powodu przyłapania na dopingu. Jeszcze przed zawodami miały miejsce głośne masowe końce karier z tego powodu i miano nadzieję, że ów hałas, a także specjalne deklaracje grożące surowymi restrykcjami w przypadku wykrycia niedozwolonego wspomagania, które musieli zaakceptować zawodnicy, przyniesie oczekiwany skutek.

Nie przyniósł. Przypadek słynnego Winokurowa był tylko jednym z kilku. Jest już jasne - kolarstwo jest skażone dopingiem. Reakcją na to u jednych było żądanie wykluczenia tego sportu z igrzysk olimpijskich (ciekawe, że do tej pory nie wiadomo czy inicjatorzy tego pomysłu mieli na myśli tylko kolarstwo szosowe, czy może również torowe i górskie?), u drugich pomysł jeszcze surowszych konsekwencji dla "koksowników", a u jeszcze innych zwykłe wzruszenie ramionami i idea legalizacji dopingu. Tymi ostatnimi są przede wszystkim sami kolarze, którzy co i rusz się kompromitują kolejnymi wypowiedziami w mediach. Jak lubię najlepszego polskiego kolarza, czyli Sylwestra Szmyda, tak gdy czytam jego słowa o tym, że cykliści są najbardziej ściganą i najbardziej gnębioną grupą sportowców na świecie, to mi się wręcz nóż w kieszeni otwiera i skłania do ogłoszenia prostej konkluzji, że najwidoczniej pan Szmyd również czystego sumienia nie ma.

To prawda - kolarstwo nie jest wyspą w świecie sportu, na której zgromadzono najgorszy dopingowy brud; to problem wszystkich dyscyplin. Prawdą jest to, że zażywanie niedozwolonych środków bez naprawdę katorżniczej pracy sukcesu nie da. Prawda, że zwykłym oszustwem jest masowa liczba występujących w wyścigach kolarzy chorujących na astmę i mających z tej przyczyny trochę lżejsze przepisy. Prawdą jest też to, iż mamy do czynienia z zawodowcami, którzy na rowerach (albo w jakichś innych okolicznościach, gdy mamy do czynienia z innym sportem) po prostu pracują i przynajmniej powinni być odpowiedzialni sami za siebie. Nie przekonuje mnie to jednak w żadnej mierze do legalizacji jazdy "na koksie". "Masz pan gorączkę? To stłucz pan termometr!" - te słowa sprzed lat Lecha Wałęsy idealnie, według mnie, obrazują ten najbardziej skrajny pomysł. Wyobraźmy sobie takiego małego Kazia, który zaczyna uprawiać choćby owe kolarstwo. Wylewa z siebie siódme poty, jest naprawdę pracowity i ciężko trenuje, ale nie ma na zwycięstwo szans, bo na zawodach lepsi są ci, którzy skombinują sobie jakiś dziś zabroniony dopalacz lub np. przetoczą sobie krew. Wprawdzie jadąc na tych obrzydlistwach koledzy najpewniej nie doczekają narodzin swych wnuków, ale to w tej chwili nie ma znaczenia. Zatem jeśli Kazio chciałby cokolwiek osiągnąć w tej sferze, to musi również zrujnować sobie zdrowie. Jest to z ideą sportu, mówiąc delikatnie, sprzeczne. Oglądając transmisje z wyścigów nie chcę mieć w głowie cały czas, że mam do czynienia z ludzkimi brojlerami w stanie niemal przedzawałowym. Zresztą nie spotkałem jeszcze się z wypowiedzią w pełni świadomego eksperta, który twierdziłby, że już teraz szprycuje się cały peleton. W dodatku liczba zawodników, którzy "wpadli" z roku na rok, systematycznie wzrasta, tak więc te masowe kontrole nie są do końca takie bez sensu i chyba warto na nie stawiać przy wszystkich dyscyplinach sportu.

A tymczasem zapewne niedługo wsiądę na swój rower i ponownie zechcę wjechać na górkę, na której umiejscowiony jest Cmentarz Komunalny. Znów się tym samym zmorduję, ale postaram się to zrobić bez wrąbywania w siebie świństw, o których była mowa wyżej.