15 sierpnia 1920 roku to jeden z największych dni polskiego oręża, symbolizujący bitwę, która obroniła polską niepodległość, to dzień Cudu nad Wisłą.
Święto Wojska Polskiego zajmuje w naszej tradycji miejsce szczególne. Żołnierski mundur zawsze budził nad Wisłą szacunek, a czyny polskiego żołnierza to powód do narodowej dumy. Święto Wojska Polskiego wiąże się z jedną z największych dat w historii naszego oręża - 15 sierpnia 1920 roku na przedpolach Warszawy rozegrała się bitwa, w której polska armia uratowała cywilizację zachodnioeuropejską przed zbliżającą się ze wschodu zagładą. 87 lat temu Armia Czerwona, a wraz z nią komunistyczna ideologia została odparta, a Rzeczpospolita obroniła dopiero co odzyskaną niepodległość. Przez wielu historyków bitwa warszawska uznawana jest za jedną z najważniejszych w dziejach świata. Nie wiem i nikt nie wie czy była to bitwa 15 czy 18 co do znaczenia w historii powszechnej. Wiemy jednak i jesteśmy zapewne wszyscy tego pewni, że była to najważniejsza bitwa w nowożytnej historii Polski. Wojsko Polskie od początku uzyskania niepodległości przez państwo polskie w 1918 r. w znakach, nazwach, ceremoniale i wewnętrznej strukturze podkreślało swój historyczny rodowód i swą tradycję, rozumianą jako trwanie państwa oraz ciągłość istnienia jego zbrojnego ramienia.

Kultywowanie tradycji oręża polskiego było jednym z istotnych czynników integrujących armię oraz umacniało jego więzi ze społeczeństwem. Szczególnym tego przykładem były święta wojskowe, uroczyście obchodzone w armii II Rzeczypospolitej. Do tych tradycji nawiązują obecnie żołnierze Wojska Polskiego.

15 sierpnia to Święto upamiętniające jedno z największych zwycięstw oręża polskiego odniesione w Bitwie Warszawskiej 1920 r. nad Rosją Sowiecką. Wybrano dzień 15 sierpnia, gdyż w tym dniu w 1920 r. w godzinach nocnych pierwsze oddziały 21 Dywizji Górskiej rozpoczęły forsowanie Wieprza pod Kockiem. Rozpoczęto w ten sposób słynną kontrofensywę, w wyniku której rozbito wojska rosyjskiego Frontu Zachodniego pod dowództwem Michaiła Tuchaczewskiego.

Ustanowienie Święta Żołnierza sankcjonował prawnie rozkaz Ministra Spraw Wojskowych gen. broni Stanisława Szeptyckiego nr 126 z dnia 4 sierpnia 1923 r. Podano w nim:

"W dniu tym wojsko i społeczeństwo czci chwałę oręża polskiego, której uosobieniem i wyrazem jest żołnierz. W rocznicę wiekopomnego rozgromienia nawały bolszewickiej pod Warszawą święci się pamięć poległych w walkach z wiekowym wrogiem o całość i niepodległość Polski".

Obchodzono je podczas II wojny światowej w Polskich Siłach Zbrojnych na Zachodzie i w Wojsku Polskim do 1947 r. W następnych latach zaniechano jego obchodów i ustanowiono Dzień Wojska Polskiego (12 października) - upamiętniając w ten sposób chrzest bojowy 1 DP im. Tadeusza Kościuszki pod Lenino. W latach 1990-1992 Święto obchodzono w dniu 3 maja, w rocznicę uchwalenia Konstytucji 3 Maja. Ustawa sejmowa z dnia 30 lipca 1992 r. przywróciła obchody Święta Wojska Polskiego w dniu 15 sierpnia. Wtedy też po raz pierwszy odbyły się centralne obchody tej uroczystości. z okazji Święta Wojska Polskiego przed Grobem Nieznanego Żołnierza w Warszawie.