Obserwując zamojską scenę polityczną mam wrażenie, że albo uczestniczę w czymś w rodzaju świadomie odgrywanego przedstawienia teatralnego (tragikomicznego), albo po prostu w pokazie ignorancji. Dotyczy to zwłaszcza obozu, który od ponad półtora roku znajduje się w opozycji, co go niezwykle uwiera. To oczywiście w pełni zrozumiałe, lecz nie mogę się pozbyć wrażenia, że tak naprawdę ów obóz do tej pory nie może zrozumieć co się stało, że zamościanie w listopadzie 2014 roku zdecydowali inaczej, niż się spodziewali. Ten aspekt dzisiaj pominę, bo nieraz o nim pisałem i zapewne będzie jeszcze okazja go poruszyć. W niniejszym tekście skupię się na sprawach bardziej proceduralnych dotyczących kwestii prezydenta Zamościa (ponieważ w naszym systemie samorządowym to naczelny włodarz gminy lub miasta zajmuje najważniejsze miejsce), bo chyba o nich opozycja zapomniała kompletnie.

Ustalmy zasadniczą rzecz: nie ma żadnych szans na odwołanie prezydenta Andrzeja Wnuka przed upływem końca jego kadencji. Wiem, że teoretycznie wszystko może rozpocząć się od nieudzielania przez Radę Miasta absolutorium z tytułu wykonania zeszłorocznego budżetu, lecz jakoś w to nie wierzę i to nie tylko w odniesieniu do tego roku. Ale nawet gdyby to się udało i nawet gdyby na kolejnej - w tej sytuacji nadzwyczajnej - sesji RM została podjęta uchwała w sprawie przeprowadzenia referendum w kwestii odwołania prezydenta (i gdyby jeszcze nie zakwestionował jej wojewoda), dalsze kroki widzę raczej w ciemnych barwach. Owszem, frekwencja w poprzednich wyborach nie należała do rewelacyjnych (ok. 35 procent), ale mimo wszystko aby referendum było ważne, musiałoby w nim wziąć udział co najmniej 3/5 z tamtego odsetka, czyli minimum 11 tysięcy osób. Z całym szacunkiem, ale wynik to niewykonalny. Innymi słowy odwołanie prezydenta tą drogą jest równie realne, co groźba zawarta w nazwie jednego z producentów żarówek.

Sprawa następna: opozycja w ogóle nie przyjmuje do wiadomości głównej przyczyny dla której to Andrzej Wnuk został prezydentem Zamościa. Przypomnę więc, że naczelnym powodem było poparcie, jakie otrzymał ze strony Prawa i Sprawiedliwości, czyli podmiotu znanego i popieranego przez naprawdę duże grono zamościan. Bez tego Wnuk nie miałby szans nawet na wejście do drugiej tury. Oczywiście nie był to powód jedyny, gdyż swoje zrobił też fakt, iż Andrzej Wnuk w zasadzie był wówczas człowiekiem, któremu nie dało się przypisać jakiejkolwiek poważnej wady. Pewnie, że było tak również dlatego, iż wcześniej zwyczajnie nie działał w polityce, ale efekt to przyniosło. Jeśli więc opozycja chce przejąć władzę (zakładając rzecz jasna, że prezydent utrzyma poparcie PiS-u do końca tej kadencji), powinna w pierwszej kolejności naprawdę stanowić monolit, który będzie się zamościanom kojarzył dobrze. I będzie działał pod jakimś wspólnym szyldem, bo obecnie mamy co najmniej trzy podmioty, które się "pięknie różnią", ale wiarygodne dla mieszkańców raczej nie są. Tu drobna uwaga: na pewno nie poprawiło tego "apolityczne" podczepianie się pod Komitet Obrony Demokracji.

Niemniej jeśli zamojskiej opozycji uda się stworzyć coś, co ją przynajmniej formalnie połączy, to pozostanie jej jeszcze jedna rzecz - moim zdaniem najtrudniejsza: wytypowanie konkretnej osoby, która miałaby rzeczywistą szansę przejąć władzę prezydencką po Andrzeju Wnuku. Innymi słowy musiałaby to być osoba, która mieszkańcom Zamościa nie kojarzy się źle. Nie ukrywam, że widzę kogoś takiego, acz nie będę tu podawał personaliów. Przede wszystkim dlatego, że najpierw ten ktoś musiałby wyrazić zgodę na ponowne aktywne włączenie się do polityki. To osoba znana obecnie głównie na swoim osiedlu, ale nie znam nikogo, kto miałby złe zdanie na jej temat. To żaden z radnych, co akurat w tym przypadku stanowi wielką zaletę. No i jest to osoba młoda, zatem nie będzie mowy o powrocie do grzechów przeszłości.

Proszę nie sądzić, że zaczęło mi szczególnie zależeć na zmianie władzy w ratuszu, dlatego postanowiłem wspierać opozycję. Zależy mi po prostu na tym, by wszystkie strony zamojskiej sceny politycznej zaczęły obiektywnie spoglądać na swoje pozycje, możliwości i obowiązki. A z tym jest naprawdę kiepsko, dlatego postanowiłem przypomnieć kilka najistotniejszych spraw.