Banałem jest mówienie, że prawdziwy kibic jest ze swoją drużyną na dobre i na złe. Kibicowanie bowiem właśnie na tym polega, że wspiera się ukochany zespół niezależnie od tego czy jest aktualnie na topie, czy raczej w dole tabeli. Niemniej ponieważ wszystko (a przynajmniej ogromna większość) zależy od właściwego rozumienia pojęć, warto przypomnieć o co w tym wsparciu chodzi.

Wsparcie bowiem jest niczym innym, jak życzliwym podejściem do swojego zespołu, aby osiągał jak najlepsze wyniki. W szerszej perspektywie jest to kibicowanie nie tylko drużynie, ale i środowisku, jakie ona reprezentuje, czyli przede wszystkim społeczności lokalnej. Innymi słowy dla kibica w Zamościu najważniejsze powinno być dobro zamojskiego sportu. A skoro dla kibica, to dla zawodników, trenerów i działaczy tym bardziej.

W sobotę wybrałem się na mecz piłkarzy Hetmana z Tomasovią. Spotkanie, które drużyna z Zamościa zagrała tragicznie, zasłużenie przegrywając 1:2. Nie będzie przesadą twierdzenie, że na grę gospodarzy chwilami nie dało się wręcz patrzeć i na trzecią (a de facto czwartą) ligę naprawdę to nie zasługiwało. Pomeczowa dymisja sztabu szkoleniowego była zatem czymś oczekiwanym, a pretensje kibiców o mało sportową postawę zawodników poza boiskiem całkowicie uzasadnione. Czytając w sieci komentarze (przynajmniej w miarę kulturalne) zwracające uwagę na te kwestie odczuwałem pełne zrozumienie, bo rzeczywiście za tak kiepską grę odpowiadają wyłącznie trenerzy i gracze. Tyle tylko, że równie wiele opinii wykazywało roszczenia idące jeszcze dalej. Zdaniem tych osób wszystkiemu winne jest 400 tysięcy złotych z miejskiej sakwy. Przy czym czytając rozwinięcia tych opinii można było zauważyć, że ich autorom chodzi głównie o fakt, że te pieniądze poszły na Hetmana, a nie na inne kluby.

Nie wierzę, że wszystkie takie głosy pochodzą od tak zwanych zwykłych kibiców. Za dużo jest w nich konkretów wskazujących, że autorzy komentarzy dobrze znają środowisko, zatem wnioskuję, że spory ich procent pochodzi od trenerów, działaczy, zawodników, a niekiedy nawet od radnych. Zawiść w nich aż kipi, a każde niepowodzenie klubu innego niż swój traktują jak własne święto. Proszę zwrócić uwagę, że coś podobnego - acz w nieco mniejszej skali - można zaobserwować przy okazji meczów piłkarzy ręcznych Padwy. Chłopaki grają naprawdę fajnie, a dyscyplinę uprawiają tyleż efektowną, co potwornie trudną.

Naturalne jest więc, że jeden mecz przegrają, a drugi wygrają. Co zaś mamy po porażkach w lokalnym Internecie? Hejt, narzekanie, twierdzenie, że nikt tego nie ogląda i domaganie się zwrotu otrzymanej dotacji. Choć może powinienem to ostatnie przesunąć na czoło zestawienia.

I tu możemy się cofnąć do wyborów do Rady Miasta sprzed siedmiu lat, kiedy to byłem jednym z kandydatów. Wysunąłem wtedy bowiem postulat powołania Rady Sportu, czyli podmiotu dbającego o dobro całego środowiska sportowego Zamościa. Nie chodziło mi przy tym o ciało, które już wtedy istniało i istnieje do tej pory, acz w niezmienionej formie. Rzecz więc nie była w tym, aby Rada Sportu wyłącznie dzieliła pieniądze przyznane odgórnie i spotykała się de facto tylko na początku roku. W moim zamyśle miał to być podmiot działający stale i spotykający się przynajmniej raz na kwartał, o ile nie częściej. Dzięki temu środowisko sportowe po pierwsze: miałoby większą siłę oddziaływania tak w samorządzie, jak i w lokalnej społeczności. Po drugie: mogłoby nie szarpać się o możliwie największy kawałek tortu, tylko postarać się o większy tort. I po trzecie: byłaby to szansa na rzeczywistą integrację gremium. Nie mam złudzeń, że byłaby to integracja całkowita, ale przynajmniej byłoby wiadomo, że gramy naprawdę do jednej bramki.

Mam nadzieję, że podejmie w końcu to ktoś, kto ma jakąkolwiek moc sprawczą. Moim zdaniem taki podmiot powinien się składać z przedstawicieli wszystkich zamojskich klubów sportowych, aby reprezentacja była rzeczywiście pełna. Kompetencje zaś mogłyby zostać opracowane na wzór choćby Miejskiej Rady Działalności Pożytku Publicznego. Ale potraktujmy rzecz wreszcie serio, bo chyba nie tylko ja mam dość wzajemnej chęci utopienia kolegów w łyżce wody.