Z góry zaznaczam, że niniejszy tekst piszę niemalże na tydzień przed jego publikacją, tak więc z góry przepraszam, jeśli znajdą się w nim rzeczy już nieaktualne. Ale tak, jak każdemu należy się urlop, tak Czytelnikom (zwłaszcza wiernym) należy się felieton. A nie ma chyba ku temu lepszej okazji, jak uwieńczenie piłkarskiego sezonu klubowego w postaci finału Ligi Mistrzów.

Finału marzeń, bo i Real Madryt, i Juventus Turyn to firmy, które całym sezonem na ten mecz po prostu zasłużyły. Niby Real w mniejszym stopniu, bo przegrał Puchar Króla już na stosunkowo wczesnym etapie, a i mistrzostwo kraju miał do końca zagrożone, ale trzeba oddać, że liga hiszpańska od włoskiej jest obecnie zdecydowanie lepsza. "Juve" na swoim podwórku było niezagrożone praktycznie od samego początku. Nie będę zresztą ukrywał, że w sobotę będę kibicował właśnie zdobywcom kolejnego "scudetto". Z różnych przyczyn - przede wszystkim sentymentalnych. Zresztą i one mają różny wymiar, bo odnoszą się zarówno do klubu, jak i do poszczególnych piłkarzy, zwłaszcza "Gigiego" Buffona, który może wreszcie osiągnąć swój cel i wygrać najważniejsze klubowe rozgrywki Starego Kontynentu. Tak się zresztą składa, że w tym sezonie wyjątkowo drobiazgowo śledziłem Serie A. Być może pamiętają Państwo moje niegdysiejsze spostrzeżenie, że Włosi mają bardzo podobny problem do Anglików w piłce reprezentacyjnej, czyli że zwyczajnie nie mają kim grać, gdyż w ich czołowych klubach rodzimych piłkarzy jest jak na lekarstwo. Skrupulatnie więc liczyłem Włochów w każdym meczu najlepszych drużyn Półwyspu Apenińskiego i chyba po raz pierwszy od dłuższego czasu mogę powiedzieć, że naprawdę coś drgnęło (w Anglii zresztą też, czego najlepszym przykładem jest liczba tubylców grających w barwach wicemistrzowskiego Tottenhamu - acz w mistrzowskiej Chelsea na stałe występował tylko Gary Cahill). Co prawda w Juventusie na stałe meldowało się na boisku tylko trzech Włochów - i to grubo po 30-tce - w drugiej Romie grał ciągle w zasadzie tylko de Rossi, w trzecim Napoli niemal wyłącznie Insigne, a w Lazio też brakowało osób z włoskimi paszportami, ale w kolejnych drużynach było już zdecydowanie lepiej. Szczególnie chodzi mi o rewelacyjną Atalantę, wciąż chimeryczny, ale charakterny AC Milan oraz - co szczególnie interesujące - mediolański Inter. Czterech Włochów w pierwszym składzie to tam często standard. Do tego trzeba dodać niezłe Torino (z fantastycznym Belottim) i nieco przygasłe po świetnym ubiegłym sezonie, ale w dalszym ciągu znakomite do oglądania Sassuolo (proszę zapamiętać nazwisko Berardi). Śmiem twierdzić, że Włochy na mundialu w Rosji dojdą co najmniej do półfinału, a w Katarze za pięć lat zagrają o tytuł.

Trzeba zresztą oddać, że i Real Madryt ponownie bardziej się odkrył na Hiszpanów. Nareszcie pełnię talentu objawił Isco, sporo goli nastrzelał Morata, a na czele tej armady stoi niezrównany Sergio Ramos. Ogólnie zmiana pokoleniowa w hiszpańskiej piłce jest już chyba na ukończeniu.

Na koniec słowo o naszej tzw. Ekstraklasie, która dopiero w ostatniej kolejce przyniesie ostateczne rozstrzygnięcia. Przyznam, że bardziej od nazwy zespołu, który zdobędzie mistrzostwo, interesują mnie losy zdobywcy Pucharu Polski. Może się bowiem zdarzyć, że Arka Gdynia w okolicach dwumeczu z Zenitem Sankt Petersburg, Bordeaux czy Milanem w trzeciej rundzie eliminacyjnej Ligi Europy będzie musiała się mierzyć z Rakowem Częstochowa czy Chrobrym Głogów. Do tej pory nie mogę pojąć w jaki sposób Lech Poznań przegrał finał krajowego pucharu z drużyną, która może zlecieć z ligi. Choć może tłumaczą to trochę majowe mecze "Kolejorza" z Legią i Lechią, w których nie zdobył ani jednej bramki. Mam jednak nadzieję, że poznaniacy załapią się do pucharów (najchętniej kosztem Lechii Gdańsk, której przyszłości - z całym szacunkiem - przy tak zaawansowanym wiekowo składzie nie widzę), bo obok warszawskiej Legii to tak naprawdę nasza jedyna rzeczywista nadzieja na zaistnienie w Europie. Oczywiście wciąż nie można wykluczać, że psikusa wszystkim sprawi Jagiellonia Białystok i to ona wygra ligę lub zajmie drugie miejsce, ale tu także nie wierzę, że w przyszłym sezonie będzie to zespół tak samo mocny.

A po weekendzie czeka nas jeszcze deser, czyli mecz naszej reprezentacji w Warszawie z Rumunią. Mecz, którym kadra może de facto przypieczętować eliminacje do rosyjskiego mundialu, bo po wygranej bardzo trudno już będzie wypaść z wyścigu do mistrzostw. Po deserze zaś tzw. młode wino, czyli Mistrzostwa Europy U-21 w Polsce. Cały czerwiec zatem nudny w rodzimej piłce na pewno nie będzie.