W ubiegłym tygodniu mój niegdysiejszy redakcyjny kolega i przełożony, Daniel Czubara, chyba jako pierwszy dziennikarz pokusił się o przewidywania kształtu władzy w naszym mieście po przyszłorocznych wyborach samorządowych. Przynajmniej jeśli chodzi o prognozy na rok przed wyborami, bo te sprzed kilku miesięcy śmiało można było uznać bardziej za wróżenie z fusów. Felieton, jaki Daniel zamieścił na portalu, gdzie obecnie pracuje, dał mi trochę do myślenia. Postanowiłem zatem dzisiaj przedstawić swój punkt widzenia na sprawę.

Uprzedzam z miejsca, że nie będzie to polemika ze znajomym, bo też i trudno polemizować z tekstem, który przedstawia bardziej fakty aniżeli opinię. Chciałbym pójść raczej ciut dalej, czyli skonkludować stan, który mamy obecnie, bo tutaj już do wyborów nie będzie raczej zbyt wielkich zmian.

Należy bowiem w pierwszej kolejności odpowiedzieć na podstawowe pytanie: które stronnictwa wystawią w ogóle kandydatów na najwyższy urząd w mieście? Dodajmy, kandydatów liczących się przynajmniej w kontekście udzielenia poparcia komuś w drugiej turze wyborów. Nie wykluczam bowiem, że tak jak poprzednio wystartuje ktoś w rodzaju Pawła Biłanta, który dzisiaj chyba sam żałuje, że trzy lata temu wykreował się na osobę raczej mało poważną. Ale wtedy bardziej patrzył na głosy, które mógł zdobyć, aniżeli liczbę osób, u których wzbudził uśmiech politowania. I to do tego stopnia, że choć Andrzej Wnuk pokonał Marcina Zamoyskiego maleńką różnicą głosów, to nikt w Zamościu nie odważy się powiedzieć, iż kluczowe było tu udzielenie Wnukowi poparcia przez Biłanta. Bardzo duże szanse, być stać się taką "wydmuszkową" formacją ma obecnie .Nowoczesna. Zwłaszcza, że faktycznie serio myśli o zamojskich wyborach prezydenckich, a posłowie tej partii usilnie pracują nad utratą resztek poparcia, jakie mają w kraju.

Tak naprawdę stronnictw mogących zamieszać w przyszłorocznych wyborach prezydenckich jest tylko trzy. A liczących się w walce o fotel prezydenta dwa. Mówiąc wprost: wybory wygra albo Andrzej Wnuk, albo kandydat Prawa i Sprawiedliwości. Trzecia formacja, czyli lewica, moim zdaniem skupi się na konfiturach, jakie otrzyma od człowieka, którego poprze w drugim głosowaniu. Oczywiście o ile właśnie on zwycięży, bo na to nie postawiłbym wszystkich swoich pieniędzy.

Lewica (czy wedle niektórych centrolewica) ma w Zamościu zbyt silne poparcie, aby ją kompletnie zignorować. Zarazem stała się formacją dla wielu osób za mało rozpoznawalną. Oczywiście co jakiś czas pojawiają się w mediach inicjatywy stowarzyszenia "Zamość - nasz wspólny dom". Często ciekawe i nadające się co najmniej do przedyskutowania, ale to wszystko są działania zaledwie kilku osób. I to w dodatku anonimowych dla większości zamościan. Nie mają one zbyt dużego wsparcia w Radzie Miasta, co najbardziej widać podczas głosowań. Jerzy Nizioł głosuje często diametralnie odmiennie od Wiesława Nowakowskiego, zaś Adama Kutyły i Doroty Nowosad trudno określić innym mianem od tego, jakim nazywano centrum we Francji przed XVIII-wieczną rewolucją. Albo się zdecydują na którym stołku usiądą, albo przepadną. Nie ma tam też wyrazistej osoby, która naprawdę mogłaby wygrać wybory prezydenckie. Poprzednio myślałem, że będzie to Jerzy Nizioł, ale niewiele ponad 20 procent poparcia to strasznie mało. A aktywnie wspierając Andrzeja Wnuka - stając się jego tłem - na pewno swego stanu posiadania nie zwiększył.

Andrzej Wnuk za to działa naprawdę intensywnie. Wychodząc z założenia, że polityka to sztuka osiągania celów za pomocą dostępnych środków i wzorując się na poprzedniku umiał stworzyć swoje - jak na razie nieformalne - stronnictwo. Co prawda nieco egzotycznie wygląda grupa złożona z osób, które wcześniej były w PiS-ie, Lewicy, PO czy komitecie Marcina Zamoyskiego, ale... jeśli coś jest głupie, ale działa, to nie jest to głupie. Do tego zapewne dołączą ludzie ze "Wspólnego Zamościa" i można się starać o drugą kadencję.

Prawo i Sprawiedliwość ma więc dużą zagwozdkę. Nie sądzę, żeby Sławomir Zawiślak raz jeszcze poparł kogoś spoza partii w walce o prezydenturę w mieście. Nie wierzę też, że postawi na siebie, jak uczynił to w 2010 roku. Będzie więc wybierał z grona swoich towarzyszy. Myślę, że kandydat zostanie wyłoniony z trójki: Jan Obszański, Andrzej Olborski, Dariusz Zagdański. A ostateczna decyzja zapadnie po wiosennym wybadaniu nastrojów u mieszkańców. Wtedy poseł zdecyduje czy bardziej będzie im odpowiadał ambitny świeżak i społecznik, samorządowiec z doświadczeniem na szczeblu wojewódzkim czy radny, który w mediach lokalnych pojawia się chyba najczęściej od paru kadencji. I będzie na pewno bardzo ostrożny, bo wie, że tutaj paradoksalnie bardziej kandydat może zaszkodzić partii niż partia kandydatowi.