Wiem doskonale, że służba zdrowia to jedna z dziedzin życia, z którą każdy Polak ma do czynienia w sposób bezpośredni przynajmniej raz w życiu. A najczęściej co najmniej kilka razy w ciągu roku. Z tego powodu protest lekarzy rezydentów bez wątpienia jest rzeczą, która powinna zainteresować cały kraj. Bez względu na przekonania polityczne i wszystko inne. Tedy obserwuję kolejne wydarzenia i z każdym kolejnym dniem nie mogę się nadziwić, że dyskusja o problemie starannie omija jego sedno. I można to powiedzieć o każdej stronie sporu.

Rzecz sama w sobie jest bowiem do cna trywialna. Lekarze rezydenci po prostu zarabiają za mało. Przynajmniej ich zdaniem, ale większego znaczenia to nie ma. Zewsząd przywołują statystyki zestawiające ich wynagrodzenia zasadnicze ze stawkami w Europie Zachodniej i płaczą wniebogłosy jakoby ich los był porównywalny z pracą na kasie w hipermarkecie. Postulaty opakowali ładnie brzmiącymi hasłami o podniesieniu wydatków na służbę zdrowia do co najmniej 6 proc. PKB i paroma innymi. Przesłanie zatem jest takie, że w zasadzie ich protest jest głosem troski o los milionów Polek i Polaków, których lada moment nie będzie miał kto leczyć. Zyskali poparcie kolegów i koleżanek z branży, w tym także innych zawodów medycznych, których warunki płacowe wyglądają jeszcze gorzej. Sytuacja jest więc w tej chwili taka, że to już w zasadzie protest całej służby zdrowia.

Ale mało kto zauważa, iż kiedy w mediach stają naprzeciw siebie przedstawiciele rezydentów i ministerstwa, to niemal cała dyskusja jest poświęcona wyłącznie poborom młodych eskulapów. Innymi słowy długotrwała praca w szpitalach, luka pokoleniowa w zawodzie i ciężki los analityków medycznych momentalnie schodzą na dalszy plan, mówiąc bardzo enigmatycznie. Pozostałe zawody z kręgu medycyny powinny się bardzo głęboko zastanowić co się stanie, jeżeli rząd spełni jedynie płacowe postulaty głównych protestujących. Obstawiam, że akcja protestacyjna może się wtenczas rychło zakończyć.

Tak się składa, że przez wiele lat mogłem z bardzo bliska przyglądać się procesowi kształcenia przyszłego lekarza, a potem jego wchodzeniu do zawodu. Mogę przyświadczyć, iż to rzeczywiście bardzo ciężki kawałek chleba, a problem z zastępowalnością pokoleń medyków w Polsce jak najbardziej istnieje. Świadomość tego w naszym narodzie zresztą też wzrasta. Duża w tym zasługa serialu dokumentalnego "Młodzi lekarze", który można było niedawno oglądać na antenie TVP. Naprawdę bardzo realistyczna produkcja. Czekam na kolejne, bo zawody medyczne same w sobie są wdzięcznym tematem takich inicjatyw. Nie bez powodu wspomniałem o analitykach medycznych, bo społecznie to na pewno jedna z najbardziej niedocenianych grup. Natomiast moje obserwacje dowodzą niestety czegoś jeszcze - młodzi medycy w swoich narzekaniach na wysokość zarobków dość znacznie przesadzają.

Proszę zwrócić uwagę, jak bardzo omijany jest temat dyżurów. Jeśli już, to przedstawia się liczbę godzin, jaką niektórzy przepracowują w danym miesiącu. Ale mało kto decyduje się pokazać, jak bardzo przekłada się to na sumę na pasku w rubryce "do wypłaty". Bo przekłada się w sposób naprawdę znaczny. W jednym ze szpitali na Śląsku (dane stamtąd akurat znam) stawka za nocną zmianę wynosi 500 złotych. Czy to faktycznie tak mało, żeby narzekać? I czy rzeczywiście trzeba aż brać po kilka dyżurów w tygodniu, aby to było opłacalne? Ocenę pozostawiam Państwu.

Jeśli ktoś z Was zna młodego eskulapa żyjącego na poziomie poniżej przeciętnej krajowej (czyli nawet nie mediany), to proszę o kontakt. Prawda jest taka, że lekarze to od momentu wejścia do zawodu naprawdę ogromnie hołubiona grupa zawodowa w naszym kraju. Pamiętam, jak kiedyś wpadło mi w ręce czasopismo wydawane przez Śląską Izbę Lekarską. Na jednej z pierwszych kart widniała całostronicowa reklama samochodów volkswagena. Pod zdjęciem wypasionej fury znajdowały się dwa zdania: "Rabaty dla lekarzy" oraz "Promocje łączą się z innymi promocjami". W innym miejscu zaś można było przeczytać dyskusję młodych medyków narzekających na niewielką liczbę miejsc pracy w najbardziej prestiżowych placówkach. Takiej buty, pogardy dla pacjentów i braku pokory ze strony tych ludzi naprawdę się nie spodziewałem. Poniżej Śląskiego Centrum Chorób Serca w Zabrzu w zasadzie pracować nie chciał żaden z dyskutantów. Woleli wyjechać za granicę. Szpital powiatowy w Mikołowie był już poniżej ich godności.

Patrzmy na całość sytuacji i skupiajmy się na rzeczywiście realnych problemach służby zdrowia. Obawiam się jednak, że obecna dyskusja do tego nie doprowadzi.