W ubiegłym tygodniu miałem okazję przeczytać felieton Daniela Czubary na innym portalu, w którym mój były redakcyjny kolega i redaktor naczelny rozważał ewentualność powrotu Marcina Zamoyskiego do lokalnej polityki. Wszak już za niespełna dziewięć miesięcy odbędą się wybory samorządowe, a co za tym idzie wszelkie spekulacje są rzeczą w pełni naturalną. Tym bardziej, że niedawno były prezydent Zamościa wystąpił w programie "Dzień dobry TVN", więc niektórzy zaczęli przypuszczać, że nie było to kompletnie bezinteresowne. A radny Zwolak nawet na swoim profilu facebookowym obwieścił, że "ten człowiek poważnie rozważa kandydowanie". I tylko sam były prezydent wszystko popsuł, bo powiedział "Kurierowi Lubelskiemu", że niczego takiego nie planuje.

Ale pozwolą Państwo, że mimo wszystko i ja jeszcze pospekuluję. Zwłaszcza, że nie wierzę, iż myśli o come backu Marcinowi Zamoyskiemu wcale do głowy nie przychodziły. Na pewno pilnie śledził lokalne wydarzenia i czytał zamojskie media. Co więcej, z pewnością obecnie obserwuje reakcje na kolejne wydarzenia w tej sprawie. Jeśli mam rację, to ten tekst też przeczyta, a co za tym idzie i ja do tego wszystkiego dołożę cegiełkę.

Rzecz najistotniejsza: powrót Marcina Zamoyskiego na zamojską scenę polityczną rzeczywiście wywróciłby ją do góry nogami. Faktycznie wiele osób w naszym mieście kojarzy go najbardziej spośród wszystkich notabli. Gdyby były prezydent spróbował wrócić na dawne stanowisko, z pewnością mógłby liczyć na spore poparcie. Przy czym termin "spore" należy skonkretyzować, gdyż nie sądzę zarazem, aby była to na tyle wielka liczba głosów, aby przesądziła o wyniku wyborów na korzyść Zamoyskiego.

Mamy już doświadczenia w postaci prób powrotu do polityki byłych prezydentów Polski. Daniel przywołał w swoim tekście przykład Lecha Wałęsy, który w wyborach 2000 roku odegrał rolę marginalną, ale ja do tego dodam historię Aleksandra Kwaśniewskiego, którego próbowano zrobić jedną z twarzy Lewicy i Demokratów. Przypominam, że komitet ten powstał zaledwie rok po finale drugiej kadencji prezydenta Kwaśniewskiego i wystartował w wyborach samorządowych 2006 oraz parlamentarnych w 2007 roku. Mówiąc łagodnie - projekt nie okazał się sukcesem. Choć z drugiej strony potem lewica radziła sobie już tylko gorzej.

Gdyby to przełożyć na Marcina Zamoyskiego, byłoby chyba niewiele lepiej. Po pierwsze: po przegranych wyborach de facto wycofał się z oficjalnej polityki. Nie ma go na sesjach Rady Miasta i nie zabiera głosu w miejscowych sprawach. Po drugie: o samym Zamoyskim przypomina wyłącznie nazwa komitetu wyborczego, z którego list startowało kilkoro obecnych radnych. Komitet, który się faktycznie rozpadł i którego przeciętny wyborca już nie kojarzy. Po trzecie: jedyna dotychczasowa aktywność byłego prezydenta po 2014 roku to udział w wydarzeniach organizowanych przez Komitet Obrony Demokracji i ubiegłorocznych manifestacjach pod sądami. W taki sposób nie zdobywa się poważnego poparcia. Nie mówiąc już o tym, że fabryka na 1200 osób, której plany budowy w Zamościu obwieścił prezydent tuż przed ostatnimi wyborami samorządowymi, okazała się żałosną lipą.

Niemniej gdyby jednak Marcin Zamoyski postanowił kandydować w jesiennych wyborach na prezydenta Zamościa, zamieszałby w nich bardzo porządnie. Nie w sensie zwycięstwa, ale znacznego wpłynięcia na wynik głosowania. Należy się bowiem zastanowić: kto na tym starcie by zyskał, a kto stracił? Inaczej: jak zachowałyby się osoby popierające Marcina Zamoyskiego, gdyby nie znalazły jego nazwiska na karcie wyborczej?

To, że były prezydent mógłby liczyć na głosy od wyborców lewej strony sceny politycznej, jest czymś oczywistym. Tym bardziej, że niezależnie od tego, kogo wystawiłaby lewica, Platforma Obywatelska czy .Nowoczesna, nie miałyby w starciu z Marcinem Zamoyskim szans. Sęk w tym, że obecnie są to w Zamościu naprawdę niewielkie formacje. Acz myślę, że taki kandydat na prezydenta stanowiłby dlań asumpt do czegoś na kształt połączenia sił.

Natomiast jestem przekonany, że najwięcej powodów do obaw w tej sprawie miałby obecny prezydent Zamościa. Andrzej Wnuk przez ostatnie ponad trzy lata pokazał, iż jest niezwykle sprawnym politykiem, który nie musi się oglądać na ugrupowanie, dzięki poparciu którego wygrał ostatnie wybory. Uznał, że może zbudować swoje własne struktury przygarniając tych, którzy chcą się znaleźć pod bezpiecznymi skrzydłami. Tak się rzeczywiście stało, jednakże cały plan ma pewne zasadnicze niebezpieczeństwo.

Otóż to, co udało się Andrzejowi Wnukowi z radnymi, niekoniecznie musiałoby się udać z wyborcami. Z częścią na pewno tak, gdyż wiele osób popierało Zamoyskiego, bo "coś się w mieście działo", a obecny włodarz też o to bardzo dba. Ale to na pewno nie dotyczy wszystkich. I tak inteligentny człowiek jak Wnuk zdaje sobie z tego sprawę doskonale.

A ponieważ elektorat Prawa i Sprawiedliwości byłby skłonny oddać głos na Marcina Zamoyskiego w bardzo niewielu przypadkach, konkluzja narzuca się sama. Na miejscu posła Zawiślaka gorąco namawiałbym byłego prezydenta do tego, by stanął w wyborcze szranki. Jeśli Marcin Zamoyski zmieni zdanie i podejmie wyzwanie, PiS w Zamościu przejmie pełnię władzy.